Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Eindafrekening.

De chemie raakt uitgewerkt, vuur van de passie dooft en liefde gaat over in vriendschap of partners groeien uit elkaar en leven in ergste geval in staat van oorlog; ik zag het zo menigmaal.

Hij kijkt naar de vrouw met wie hij ooit gepassioneerd de liefde bedreef; hij verdraagt haar aanwezigheid nauwelijks. Ze organiseert zijn leven, is zijn dwangbuis. Hij is geen held, durft haar niet te verlaten, de sprong in het diepe durft hij niet te maken.

Na verdeling van bezittingen blijft er te weinig over om financieel onafhankelijk te zijn, en dan zijn er natuurlijk de kinderen en wederzijdse ouders. Als hij tijdens een ruzie het idee van scheiden oppert wordt ze hysterisch, schreeuwt ze dat ze de rest van haar leven zal procederen.

Ze is een controlefreak die weken van te voren zaken regelt, wakker ligt omdat ze bang is iets te vergeten. Haar leven staat in het teken van angst om de controle over haar wereldje kwijt te raken en het wordt erger naarmate ze ouder wordt.

Passief ondergaat hij haar geëmmer en gedram; ze zuigt zuurstof uit de kamer en blaast er kooldioxide in. Haar lichaamsdrugs drijven woordenstromen aan; ze is een extraverte woorddronken parlesant. Het verbaast hem dat ze een natuurlijke dood sterft, niet halfweg door toorn der goden is geveld.

Hij zwijgt, schort zijn leven op, doet geen poging tot dialoog. Onder deze omstandigheden worden briljante mensen zombies van elk initiatief beroofd.
De mensen die hem kennen weten wat er aan de hand is, zoiets verberg je niet voor de naaste omgeving, daarvoor kennen ze hem te goed; ze hebben meelij met hem, achter zijn rug wordt gemompeld en zoiets voelt hij.

Na een programma op tv begint ze belangstelling te krijgen voor de uitvaart, begraven of cremeren, het voelt alsof ze haast heeft hun dood te organiseren, in feite ZIJN dood want zíj zal oud worden, heksen hebben zuur in plaats van bloed in de aderen.
Ergens is een grens overschreden, hij heeft geen zin om gezond van lijf en geest samen met haar op het einde te wachten.

Als de woede het overneemt en hyperventilatie dreigt, grijpt hij naar z’n speeltje, een oude revolver, luistert naar het geluid van de geoliede cilinder, dat als een Tibetaanse gebedsmolen rustgevend inwerkt op de geest. Het idee dat hem niets ergers kan gebeuren als de dood lucht op; er zijn ergere dingen dan de dood, namelijk marteling van lijf en geest.

Als hij voor de lieve vrede zwijgt wordt het gedrag van de ander van kwaad tot erger, want als het goede zwijgt, groeit en heerst het kwaad; het goede is mede schuldig aan het kwaad.

Ze zijn dertig jaar getrouwd, de kinderen het huis uit, als het aftellen van zijn vrouw begint. De laatste levensfase is begonnen en ze praat over de laatste winterjas, de laatste auto, de laatste laarzen, en moeten eens praten met de begrafenisman over de ceremonie, de kist en andere details want die dingen houden mij wakker. Hij wist dat dit zou aanhouden: het was het thema voor de komende tijd, hij zou er onophoudelijk mee bestookt worden.

De volgende ochtend staat hij glimlachend op. Het lijkt alsof hij het grote licht heeft gezien, een oplossing voor alles zich in een droom die nacht heeft geopenbaard.
'Voel eens', zegt hij dwingend, zij heeft geen tijd om na te denken, hij drukt haar de kolf van de revolver in de hand, 'mijn laatste kogel', zegt hij en drukt haar wijsvinger op de trekker. Tegelijk met het schot verscheen een rond gaatje in zijn voorhoofd, hij viel als een zandzak aan haar voeten, de lach gestold op zijn gezicht.

Veel zelfmoordenaars willen niet echt dood maar een ander leven en dat lukt niet. In de praktijk is zelfmoord een gevolg van balansoverweging; voordelen om te leven tegenover de nadelen van het bestaan; het kan zelfs plaatsvinden zonder echt ongelukkig te zijn, gewoon omdat het verschil tussen leven en dood is verdwenen; als er niets meer verandert, elke dag hetzelfde is, zonder ergens naar uit te kijken, zonder doel hoe klein ook, zijn we al dood.

De rechter gelooft haar verhaal niet en ze wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van twaalf jaar wegens moord met voorbedachten rade; dat op de kogel stond gegraveerd: ‘ik haat je’ helpt haar ook niet echt.
Ze moest in de gevangenis dingen opnieuw leren; niets blijkt de laatste keer geweest te zijn, niet haar laatste kleding niet haar laatste schoenen en anderen hadden nu controle over haar.

Het kan verkeren en dat is eerder regel dan uitzondering. Het leven is pas over als het over is, het leven heeft een open eind, we weten niet hoe het afloopt, zelfs een controlefreak niet.
Nabestaanden blijven raden waarom de dode er met zo’n brede lach bij ligt.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 18 september 2009


Geplaatst in de categorie: misdaad

3.7 met 7 stemmen 313



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)