Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Gevaren

Zie je wel, ik wist het. Ik had hier niet naar toe moeten gaan. Een receptie van een klant. Alleen om den brode ga je naar zoiets toe, maar je onderschat de risico’s in het particuliere vlak. Want je leeft nu eenmaal in een klein interactief kringetje, waar altijd dezelfde mensen komen. En ik was hem al zo goed als vergeten. Alleen als ik wat teveel had genuttigd drong hij weer binnen. Letterlijk en figuurlijk, zij het in de herinnering.

Hij was weinig veranderd. Wat ouder, maar dat stond hem wel goed. Het jeugdig brutale -zeg maar ordinaire- was er af en er bleef een goed geconserveerde heer over, die nog heel wat mans toonde.
Half veertig moest hij nu zijn. Zo’n tien jaar ouder dan ik. Ook al aan de rand van de gevestigde sociaal-sexuele orde, maar nog geheel in de running, kan ik u melden.

Dat verschil kon me toen niet schelen. Was wel spannend vond ik. Alle dingen die hij wist en kon en waar ik alleen maar van gehoord had. Nou, binnen de kortste keren kon ik er over mee praten. Wat die man me in een geringe tijdsspanne heeft laten bijleren, dat wil je niet weten.
Het heeft me wel een stuk weerbaarder gemaakt. Ik wist waar het over ging en kon alle ontwikkelingen met derden naar eigen believen inrichten. Waaronder een huwelijk in de betere kringen. Daar is seksuele innovatie een gewild item. Een soort beginselverklaring van ‘wij zijn ook maar gewone mensen’.

Ik dook maar even weg achterin de zaal, bij de bar. Daar zat Martine, mijn vriendin in kwaad en goed.
‘Ha, die Anna. Even rust nodig?’
‘Nee. Wel camouflage. Ga eens even breder zitten.’
‘Moet ik je afschermen. Je ziet er trouwens wat opgedraaid uit. Helemaal rood. Is er iets gebeurd?’
‘Nee en dat wil ik ook zo houden. John, een dubbele graag.’
John kent mij en zette een Drambuie voor me neer in een whisky-glas. Ik heb een hekel aan steeds weer bijschenken.
Martine is van de gestampte pot. Met de hand toebereid, niet uit een pakje.
Ze stak twee vingers op naar John. Om me gezelschap te houden.
Ze hief het glas en keek me bemoedigend aan. ’Nou, vertel het maar aan tante Martine. Wat is er gebeurd.’

Ik gaf geen antwoord, maar keek de zaal in om te zien of hij me niet had zien weglopen. Nee, hij stond te praten met Hermien. Nou, dat kon geen kwaad. Vijftig en gehesen in een soort harnas om de overvloed richting te geven.
Martine volgde mijn blik. ‘Bij Hermien?’
Ik knikte.
‘Ken ik niet.’
‘Nee, hij woont in Frankrijk.’
‘Klant van je?’
‘Nee. Dat wil zeggen ... nu niet meer.’
Want een van de opwindende grappen was dat hij me altijd betaalde voor een samenzijn. Om het spannend te houden en niet zo klef. En het verdiende aardig.
‘Is nog wel wat mans, zo te zien. Beetje gezet, maar nog onder controle.’
Voor mijn geestesoog zag ik hem voor me, met zijn gespierde mannenlijf. Ik sloot het beeld haastig af want ik moest wel bij de les blijven.
‘Van vroeger?’
Ik moest even nadenken of ik hier wel op door wilde gaan. Een soort uitgestelde opruiming van de kelder van mijn leven.

Schrijver: Remy
Inzender: Remina van Wijk, 9 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

2.2 met 11 stemmen 996



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)