Stalking Mathilde
Het loopt uit de hand in dit land, met die nooit eindigende woningnood, er trekken zelfs mensen bij mij in omdat ik wat ruim woon. Ik zit de hele dag in mijn werkkamer te schrijven en het huis staat inderdaad praktisch leeg; verlaat ik mijn kamer loop ik voortdurend een vrouw tegen het lijf, ik weet niet hoeveel het er zijn, ze lijken op elkaar. Ik zie geen vriend en familie meer, alleen nog die krakers.
Ze zijn erg brutaal, doen alsof ze mij kennen, gedragen zich alsof ze thuis zijn. Ze proberen mij op allerlei slinkse manieren in te pakken, maken eten voor me klaar, stofzuigen en wassen mijn kleren, wat helemaal niet hoeft want die hang ik op de lijn als het regent, die waslijn hangt niet voor niets in de tuin.
Omdat ik ze niet uit elkaar kan houden noem ik ze allemaal stalking Mathilde, vanwege het liedje ‘Walking Mathilde’ dat al maanden in mijn hoofd draait. Ik heb de politie gebeld en alles haarfijn uitgelegd maar die doen niets zolang er geen gewonden vallen.
Ze slaat een kandelaar stuk op m’n hoofd als ik haar met een beetje lichamelijke inspanning de deur probeer uit te werken. Ik ben meteen met mijn hoofd in verband naar het bureau gerend, een beter bewijs is er niet tegen de krakers, nu moet de politie wel ingrijpen.
De brigadier aan de balie vraagt of de kandelaar antiek is. 'Hij is van Blokker', zeg ik. 'Die is niets waard' zegt hij. 'En mijn hoofd dan' roep ik verontwaardigd. 'Dat ook niet', antwoordt hij.
Een hoofd met pet kijkt even op en duikt achter een krant, ik hoor een onderdrukt geluid dat op gebalk van een ezel lijkt. De glimlachende brigadier brengt me naar de deur, hij belooft de dames toe te spreken.
Hij maakt er inderdaad werk van. Een paar dagen later word ik opgehaald met een hoteltaxi voor een eerste klas vakantie in een prima hotel met bediening in smetteloos wit en met tralies tegen het gespuis dat tegenwoordig overal rondhangt; dat geeft een veilig gevoel en geen stalking Mathildes.
Het liedje draait nog steeds in mijn hoofd, ze hebben beloofd het binnenkort uit te zetten.
Laatst zag ik Mathildes hoofd voor het luikje in m’n deur, ik schrok vreselijk en sloeg alarm. Eindelijk het bewijs van haar bestaan; ze had het personeel wijsgemaakt dat zij en ik die dag veertig jaar getrouwd waren en dat ze mij om die reden even wou zien; alsof ik getrouwd kan zijn met al die vrouwen in mijn huis, daar trapt toch niemand in, dat mens wordt alsmaar gekker. Ze werkt er naar toe dat ze straks het huis voor zich alleen heeft. Als ik terug kom van vakantie zal ze mij de deur uit zetten.
De hoteldirectie heeft nu wel ingezien hoe geraffineerd de Mathildes te werk gaan; ze gaan bij de receptie beter opletten is mij beloofd. Kijk, aan zulk personeel heb je wat.
Het is maar goed dat IK ze allemaal op een rijtje heb.
Inzender: Janneke Koster Baas, 9 oktober 2009
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: psychologie
Stalking Mathilde
196
Geef je reactie op deze inzending: