Bop het spook

Onze pas gescheiden buurman Bob, een lange dunne boom van een leptosoom zit, zo gauw het weer het toelaat met een flinke voorraad bier in de tuin en praat en telefoneert met luide stem, zodat de buren het zowel binnens- als buitenshuis horen.
Als iemand hem er op attent maakt, zegt hij dat hij geen geheimen heeft en wij onze oren niet zo moeten spitsen; de praktijk is dat wij geïrriteerd en soms woedend naar binnen gaan en proberen ons voor het geluid af te sluiten, wat in een rijtjeshuis onmogelijk is.
Het komt niet bij hem op dat we zijn geleuter ervaren als luchtvervuiling en ons het gevoel geeft dat we in ons eigen huis op visite zijn, slechts gescheiden door een dunne heg zit je in dezelfde ruimte, als we hem niet zien, horen we hem wel.

Hij heeft sinds kort een vriendin die hij heeft leren kennen tijdens een week vakantie aan de Middellandse zee, een vrouw die hij slechts enkele uren heeft meegemaakt, maar volgens hem zit alles er op en eraan, ze kan koken en het huis op orde houden, wat valt er nog meer te eisen, de ideale vrouw toch of niet soms?

Hij ging onlangs tweemaal naar de verjaardag van zijn broer; ‘s middags en ‘s avonds om iedereen zijn vriendin te tonen. Hij heeft een bord voor z'n kop en denkt dat onze onvree voortkomt uit jaloezie wegens zijn nieuwe vriendin.

De man zit vol vreemde gewoontes en doet alles bewust als een soort arbeidstherapie, niet het resultaat telt maar de handeling.
Boodschappen draagt hij per stuk uit de auto en kijkt er onder het lopen naar alsof het kroonjuwelen zijn. Als hij eet prikt hij met z`n vork ritmisch op het bord, steeds vijfmaal en neemt dan een hap; roert langdurig in z`n koffie alsof dat hem in trance brengt.
Hij knipt z`n gras langs de borders met een schaar. In de tuin klinkt het alsof hij neuriet maar in werkelijkheid praat hij in zichzelf, houdt hij speeches, zo nu en dan floept er een woord keihard uit alsof hij aan La Tourette lijdt, dan is hij even vergeten dat hij in zichzelf praat en niet zoals in zijn dagdroom voor een groot publiek.
Als hij in de tuin bezig is kleppert de deksel van de afvalbak zo vaak dat we wel eens denken dat het ding tegen hem praat.
Elke grasspriet tussen duim en wijsvinger in de tuin betekent een klap van de deksel.
Hij begint soms laat in de avond piano te spelen omdat hij door zijn alcoholpromillage de tijd vergeet en het niet tot hem doordringt dat de buren uit hun bed en uit hun vel springen.

Door zijn grote lengte knikt hij bij elke stap iets voorover als een vogel en omdat hij altijd op kauwgum kauwt, lijkt het alsof hij bij elke stap naar een vlieg hapt, hij kauwt op de ritme van zijn stappen, tegelijk met de eeuwige sigaret tussen z`n lippen die in de zelfde ritme op en neer wipt.
Hij stuitert voortdurend voor m`n raam heen en weer, als een visdobber op de golven en kijkt schaamteloos naar binnen.

Overal hoor je z`n stem, we kunnen ons nergens in huis voor hem verbergen, uren lang praat hij alsof hij zo het universum met zijn speeksel bij elkaar moet houden; hij praat met monotone stem dwars door muren heen.
Hij spreekt om het spreken met volzinnen en bijzinnen, grammaticaal correct, ook de interpunctie laat hij duidelijk horen, het kan zo gedrukt worden. Hij is een parlesant verslaafd aan praten, overal hoor je hem en langzaam steekt bij mij iets - ik denk de waanzin - de kop op.

‘Samengevat deed U een poging tot doodslag omdat U zich ergerde aan het gedrag van het slachtoffer’, merkt de rechter op.
‘Daar komt het in grote lijnen op neer edelachtbare, maar zoals U het zegt klinkt het wel erg simpel,iemand die om zoiets iemand hard op zijn hoofd slaat moet volslagen gek zijn’.
‘Ben ik volledig met U eens verdachte’.
‘Dank U wel edelachtbare’.