Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Sneeuw

De stoep is gewassen en de lucht schoon gewaaid. In de bossen is het dode hout van de bomen gerukt en zijn de paddenstoelen geplukt. Natte slierten helmgras plakken aan het duin vast alsof het kauwgom is. De lucht kraakt van verandering. Het licht dat tussen de kale boomtakken doorspeelt belooft de volgende lente. Licht bezwangerd met hoop. Het einde van de herfst, de winter gaat beginnen.

Ik hunker naar de winter, naar het moment dat de eerste sneeuwkristallen uit de hemel komen zweven. Met de dekens ver over me heen getrokken lig ik alleen in m'n bed en droom over sneeuw. Droom over lang geleden, toen ik een heel klein jongetje was met geweldige dromen en grootse plannen.

Als ik mijn neus boven de dekens uitsteek huiver ik van de kou. Voorzichtig stap ik uit bed en loop in het donker naar het raam. Door de gordijnen heen straalt een vreemd wit licht. Het glanst met een intensiteit die ik niet ken. Het is een stil licht, alsof de witte matheid het geluid heeft doen verstommen. Of, of is het geluid alleen veranderd van toon, van timbre, verschoven van mineur naar majeur? Langzaam schuif ik het gordijn opzij.

Ragfijne kristallen liggen over elkaar heen gestapeld als schotsen in de vijver. Diamanten verdringen saffieren die vechten om de eerste plaats met orchideeën en passiebloemen. Een dunne mist hangt tussen de dalen vol edelweiss en kronkelt omhoog naar de bovenste alpenbloemen. Een zacht geluid klinkt als ik voorzichtig tegen het glas blaas. IJsbloemen. Het geluid van bevriezende adem. Heel hoog, heel fragiel, kerstklokjes van glas. Door het sprookjes landschap komt het vreemde licht me tegemoet. Voorzichtig krab ik met mijn nagel een gaatje in het ijs en, staand op de puntjes van mijn tenen, kijk ik naar buiten. Sneeuw. Het heeft gesneeuwd!

Snel trek ik een warme trui aan en schiet in mijn laarzen. Op mijn hoofd de wollen muts die ik met Sinterklaas heb gekregen. Naar buiten! Behoedzaam open ik de deur naar het trappenhuis en sluip de trap af. De betonnen tegels voelen ijskoud aan. In de hal beneden duw ik hard tegen de buitendeur. Achter me kraakt het. Zouden vader en moeder het door hebben dat ik naar buiten ben geglipt? Schichtig kijk ik om. Niemand. Het metaal van de trapleuning zingt door de kou. Ik druk nog een keer en heel geleidelijk gaat de deur open en stap ik naar buiten.

Alle geluid verdwijnt. Mijn adem hangt in een witte wolk om mij heen en doet denken aan de stoom van een locomotief. Als ik mijn voeten optil knispert de sneeuw als een blaadje papier. Bij elke pas verdwijnen mijn laarzen diep in de witte poeder. Ik loop het witte grasveld op, mijn voetstappen steken donker af tegen de ondergrond. Alsof ze willen zeggen dat wat is geweest nooit meer terugkomt. Voor mij onbetreden paden zonder richting, zonder doel. Sneeuw wijst geen weg en stelt geen plan.

Het huis steekt donker af tegen de sterrenhemel. Uit de schoorsteen stijgt een dunne lijn witte rook op. De gloed van de sterren wordt miljarden keren weerkaatst in de kristallen die om me heen liggen. Elke vlok een eigen wereld. Te mooi om angstig van te worden. Een besef van nietigheid. De hemel versmelt met de aarde en ziet mijn onschuld.

Langzaam loop ik verder, door de straten van mijn buurt, over de pleinen van mijn jeugd. Ik ben niet alleen. Uit alle deuren komen mensen om samen met mij de hoogmis van de winter te vieren. Niemand zegt een woord om de stilte te verstoren. Het knerpen van mijn schoenen verdiept de stilte.

Stilte.

Te midden van velen ben ik alleen in een wereld die een paradijs is voor enkelen, een wereld verlaten door god, een wereld verworden tot een verstikkende deken, een wereld die schreeuwt, huilt, smeekt. Een wereld die smeekt om sneeuw.

Het suizen van mijn bloed doet me beseffen dat ik leef.

Ik alleen.

Schrijver: Geert Smits, 12 december 2009


Geplaatst in de categorie: jaargetijden

2.0 met 2 stemmen 772



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Agnes Kunst
Datum:
15 januari 2017
Mooi verhaal, heel beeldend. Het einde vind ik niet zo mooi: over de "hoogmis". Voor mij is het eind van het verhaal Langzaam loop ik verder....

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)