Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een gedicht aan de vergetelheid ontrukken 3

Het was voor Arthur vluchten of sterven, een ander alternatief had hij niet meer, dus vluchtte hij later in de drank, de drugs, de sex en bovenal de poëzie.
Als verslaving een verlenging en een blijvende illusie van het leven betekent, dan is verslaving voor sommigen geen slechte gewoonte, zo tenminste heeft Rimbaud zich door de dorre dalen van zijn verpeste, gemuilkorfde, tot een voortdurend isolement gedoemde jeugd, een weg gebaand.
Rimbaud ontkwam nooit uit de zware trauma's van zijn kindertijd te Charleville. Aan het einde van zijn turbulente leven keerde hij terug naar de streken van zijn jeugd, in de familieboerderij te Roche lag hij doodziek in een bed te ijlen van de koorts, de kanker in zijn rechterbeen was niet te bezweren. Hij stierf alsnog daar, waar hij in wezen al gestorven was. Hij gaf de geest in Marseille, maar dat had net zo goed in zijn thuisfront kunnen gebeuren, want op het zenuwslopende slagveld van zijn thuisfront Charleville/Roche is hij werkelijk gestorven, gestorven aan een chronisch gebrek aan moederliefde.
De Kelt in hem maakte voorgoed slagzij, een val naar rechts, het stuurloze schip verzonk ergens achter de horizon. Maar de ziel van Rimbaud heeft zich verdeeld over de aardbol, zoals dat met meer-God-dan-mens-dichters nu eenmaal gebeurt.
Zijn ziel droomt in anderen voort, wij lezen 'Slaapt, uitgestrekt'. De term 'open grond' interpreteer ik (vooruitlopend) als 'open graf', want hier wordt duidelijk gespeeld met woorden, net niet de boel onthullend, heel subtiel de lezer laten raden waar het hier om draait, een geheim langzaam maar zeker onthullen, want uiteindelijk geeft hij een beeld, dat er niet om liegt.
De slapende soldaat ziet niet enkel wat bleek van de vermoeidheid, nee, er wordt gezinspeeld op een lijkbleek gezicht, dat zich niet verroert, vandaar dat de zon vrij spel heeft om hem te braden als een kippetje.
Het woord 'groen' kunnen wij, afgezien van het gras, ook begrijpen als 'jong', een soort voorbereiding op het beeld uit het derde couplet, waar we nu naar toegaan.
Gebraad worden is zoiets als branden in de hel en in die zin verwijst dat naar zijn bundel 'Een seizoen in de hel', wat op zijn beurt verwijst naar zijn verstikkende kindertijd.
De arme ziel is volkomen, maar dan ook volkomen genegeerd. Hij wenst geen slachtoffer te zijn, maar hij is het wel, verstoten door zijn moeder, verstoten door het leven. Een mens wordt geboren door één vrouw, hoe hij dat ook anders wenste in zijn zoektocht naar de Ideale Oermoeder, dat is een niet te doorbreken wet, waar geen enkele magie tegen opgewassen is. Maar dit ongelukkige feit heeft hij geestelijk redelijk kunnen compenseren, door geestelijke hergeboorten te creëren en te ondergaan. Dit deed de oersjamaan in hem.
Zijn begeerte naar het leven is toch stukgelopen tegen de muur uit zijn jongste jaren, de psychische zelfverdedigingsmuur, die hij gedwongen was te bouwen en in stand te houden, want anders had zijn vraatzuchtige moeder geen millimeter van hem heel gelaten, geen grammetje. Het onderhouden van die muur kostte zijn levensenergie en daar ging hij aan ten onder, niet bij machte om zonder die muur te overleven.

Nu het derde couplet, waarbij de sluiers al minder en minder worden:

'Slaapt, voeten in de zwaardbloem. Als een knaapje
Dat ziek ligt, glimlacht, zo doet hij zijn slaapje.
Hij heeft het koud! Natuur, bestraal hem vrij.'

De zwaardbloem of gladiolus heeft zwaardvormige bladen en levendig gekleurde bloemen, wat dus weer zeer in tegenstelling is tot het beeld van de vermoorde soldaat.
Ik herinner mij tevens de bijbelse lering: Wie het zwaard hanteert, zal door het zwaard omkomen. De gevechtsattributen blijven bestaan, de vechtjassen zelf gaan de pijp uit, hoe wrang.
Arthur was in die dagen werkelijk een ziek knaapje, ziek van eenzaamheid en de kortzichtige veroordelingen van zijn verziekte omgeving. Hij was een moedig jongetje, dat ondanks de geestelijke, de psycho-somatische pijn bleef lachen, dit is wel het meest schrijnende van zijn situatie, de zelfopofferende zelfontkenning.
Keer op keer werd hij opnieuw in zijn rug gestoken, of hij nu wel of niet zijn leed kenbaar maakte. Door te lachen hield hij nog enigszins zijn trots overeind. Zijn zwaar gekrenkte gevoelsleven wenste nog niet te buigen en terecht.
Een dode heeft het natuurlijk absoluut koud, al zit godzijdank de geest dan niet meer in de fles, maar Arthur had het letterlijk zo koud als een dode, zijn koudheid vergelijkt hij met een extreem beeld, hij heeft het dan ook extreem koud, Siberisch koud.
Het is niet moeilijk te raden tegen wie hij zijn klacht richt, zijn moeder was immers een koude, kil-afstandelijke vrouw, van wie hij geen enkele tederheid of warmte kon verwachten.

Ik citeer in dit verband een van de mooiste regels uit de wereldliteratuur:

'Zonder moeder is het onmogelijk om lief te hebben,
zonder moeder is het onmogelijk om te sterven.'
(uit: 'Narziss und Goldmund', Hermann Hesse)

Schrijver: Joanan Rutgers, 14 december 2009


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.5 met 4 stemmen 253



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
21 juni 2016
Voorgelezen door de schrijver:
www.youtube.com/watch?v=2A0iUfJU9dw
en:
www.youtube.com/watch?v=wIWpknL4iaY

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)