Bij een minnares in de biechtstoel (14)

In die hut verzon ik mijn eigen liedjes en een oude stofzuigerslang deed dienst als microfoon. Mijn vader kwam nog eens vast te zitten in het prikkeldraad. Een kleine overwinning.
Vermoedelijk is mijn besluit tot algehele terugtrekking terug te voeren tot mijn babytijd. Ik ben al heel vroeg getraumatiseerd. Ik ben op geen enkele wijze gevoed door mijn ouders, alleen maar kritisch bejegend en dat laatste hartverscheurend hardhandig.
Van de term 'vrijheid' kon ik enkel dromen en droom ik nog steeds. Al valt die droomtijd te betwisten, want al mijn tijd ging in het overleven zitten. Een vorm van overleven, die mij constant gespannen hield, ik ging gebukt onder het zware juk van een levensbedreigende situatie en dit was niet denkbeeldig, meer psychisch, maar ik heb je toch verteld van dat mes tegen mijn slaap, nou, in mijn geest herhaalt zich die aanval keer op keer.
Mijn satanische vader blijft maar op mij inhakken met dat vervloekte, ijzeren mes. Als het zwarte schaap, de zondebok van de familie, heb ik vaak gevreesd voor mijn leven, menigmaal had ik angstvisioenen over vergiftigingen met monnikskap of rattengif. Of wanneer ik na een slecht gevallen fles notenwijn midden in de nacht de wastafel eronder kotste en ik dus op mijn zwakst was, dat ze dan zouden toeslaan, met een dolk of met een kussen.
Mijn jongste broer kon ik in die tijd ook niet meer vertrouwen. Dat was vlak voor mijn eerste opname in een van de Nederlandse gestichten. Dat is van na jouw tijd, maar laat ik dit erover zeggen, nergens heb ik me veiliger gevoeld en nergens heb ik aardiger mensen ontmoet.
Sommigen stapten moedwillig uit het leven, anderen als totaal verslagenen, vereenzaamd tot op het bot. Ik heb met hen gegeten, gepraat, gelachen en gedanst. Ik hield van hen en ik heb nog steeds met hen te doen. Ik weet dat zij zich hebben opgeofferd voor de mensen en dan met name de geliefden op aarde. Pogingen waren er alom, maar lukte het iemand, dan was de verslagenheid, de verbittering en de woede groot.
Een mens is van vlees en bloed en ieder mens is het waard om zielsveel van te houden.
Heb jij ooit de pijn van zo'n lege plek ervaren? Ik hoop het van niet voor jou, het is ronduit verschrikkelijk.
Heb jij ooit in een isoleercel gezeten?
Ben jij ooit platgespoten?
Werd jij 's nachts afgesloten van de wereld?
Moest jij ooit psychisch met de billen bloot?
Ben jij ooit door nachtbewakers met een felle zaklamp beschenen, oraal vernederd en als een minderwaardig beest teruggejaagd naar de kooi?
Heb jij ooit voor de deur van een crematorium gestaan, op het Centerparcs-achtige terrein van een gesticht, terwijl het stortregende?
Ben jij ooit afgebekt door een jaloerse verpleger, terwijl je onder de kalmerende middelen zat?
Heb jij ooit een bevriende alcoholist gekust, terwijl je wist dat het de laatste keer was?
Heb jij ooit tegen het slipje van een geliefde aangekeken, bevlekt door de urine, midden in een schemerig bos, terwijl de depressie door je bloed gierde?
Heb jij ooit geneukt onder de douche van een PAAZ-afdeling, terwijl de perverse nachtzusters vermanend, maar onderhand giechelend van geilheid, voor de deur staan?
Wilde jij ooit zelfmoord plegen door een sprong van de brug? (de volgende ochtend zag ik dat de sloot droog stond)
Ben jij ooit klaargekomen bij een rotonde?
Heb jij ooit als een bezetene met zwarte oogschaduw en zwarte nagellak door een burgerlijk bezopen dorp gezwalkt, zuipend van een fles ouzo? Smachtend naar de onweerstaanbare tieten van de getrouwde kerkorganistvrouw?
Ik zie nog het riempje van haar schoudertas strak tussen die zachte welvingen, maar ze viel op haar Charly Chaplin en ze noemde mij een zielenpoot.
Heb jij ooit totaal bezopen door een nuchtere, zogenaamd beschaafde massa gedoold?
Ben jij ooit door een schoolmeester getrapt?
Ben jij ooit door je bloedeigen ouders uitgekotst?
Heb jij je ooit uit kwaadheid kaal laten scheren, omdat je onbewust wist dat dat een teken van rouw is?
Ben jij ooit door hetzelfde geslacht verkracht?
Heb jij ooit willen sterven?
Ben jij ooit zo down geweest, dat je in je polsen sneed?
Ben jij wel de juiste persoon voor mij om mee te kletsen of vergis ik mij wederom en ga ik nu voor de tweede maal op mijn bek.
Kunnen die oogverblindende, migraine-opwekkende autolichten ophouden, want ik word er gek van. Ik wil slechts de absolute duisternis en het zoet-lonkende licht van jouw nachtlampje.
Ik wil graag uithuilen tegen de gloeiende bollen onder jouw frisgewassen pyjama. Jij bent de ideale brandstof voor mijn hersenen, mijn kapotgeschoten hersenen. Ik zwem het liefste in de krater van jouw vulkaan, zinnebeeld van jouw onweerstaanbare, hypnotiserende vagina.
Ik heb al mijn strijdbijlen begraven en ik wens jou een kleurrijk leven toe, met mijzelf tussen je dijen.
Een mens is als het erop aankomt heel beperkt. Lager dan een god. Minder dan een dier. Zichzelf verradend: klonten van ijs en marmer.
Ben je ooit, terwijl je al bewusteloos was van de drugs en de sterke drank, over het stuur van je fiets gevlogen, met je kin keihard op de stoeptegels smakkend?
Zag je daarbij een alles verblindend weerlicht in je hersenpan?
Heb je ooit tweedehands boeken gestolen? Chocoladeletters? Lege bierflesjes uit een boot, puur om het statiegeld? Kaasvlinders? Dromen?
Ben jij ooit opgezogen door de geest van Edgar Allen Poe? Bhagwan of Hesse?
Ben je ooit in anonieme cafés lazarus van een kruk gedonderd?
Ben je ooit door je beste vrienden verguisd?

Ach, wat weet ik van jou, ik verzin je maar, wie weet is jouw leven wel veel zwaarder dan mijn leven en valt dit niet in ervaringen, objectief of subjectief, uit te meten.
Maar, heb je ooit geleden onder de schijn van anderen?
Ben je ooit verstoten van menselijk contact geweest, zodanig dat je stiekem troost zocht in bibliotheken en winkels, in karige oogcontacten van eveneens dromerige voorbijgangers?
Heb je ooit dag in dag uit verloren rondgeslenterd?

minnares verloren te verloren terugtrekking

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 241