Bij een minnares in de biechtstoel (18)

Achteraf kan ik zeggen dat het kloosterleven absoluut onnatuurlijk en dus onmenselijk is, een laaghartige uitvinding van een Wrede God.
Ik had dus al wat rode wijn achter mijn kiezen en enkele blikjes gerstenat, het tolde al aardig in mijn geblindeerde bovenkamers. Ik had een klein zakmes en daarmee dreigde ik mijn pols door te snijden, maar dit heb ik godzijdank niet gedaan.
Wat ik wel deed en dat was misschien wel zo slim in die waanzinnige noodsituatie, dat was op zoek gaan naar meer alcohol. Als ik dan toch volledig naar de verdommenis ging, dan kon ik tenminste nog proberen een alcoholistische held te worden. Door de alcohol ondergedompeld, dat leek me wel een heroïsch einde voor een bange jongeman, die geen kant op kon. Ik vergiste me natuurlijk, zoals mijn intrede een grote vergissing was, een tragische stap, waar ik de consequenties niet van overzag.
Nu ja, mijn lieve troetelkonijn, ik strompelde door dat schaars verlichte klooster op zoek naar meer druppels verlichting. Ik had moeten bidden, zul je denken, maar dat geestelijk vlak stond miljarden mijlen van mij verwijderd. Ik schuifelde naar het oudste gedeelte van ons dormitorium, waar slechts een paar broeders nog een cel bezet hielden. Ik hield van die oude knakkers, zij waren werkelijk mijn broeders of beter gezegd, mijn broers, maar in hun ogen zou ik nu voor de bijl gaan, op de brandstapel met die ketter!, ze zouden me net als Reve excommuniceren, ze zouden me vervolgen, me verrot schelden voor bandeloze Kartaar! voor stomdronken, losgeslagen, zedenloze Tempelridder! Ze zouden mij het liefste vastbinden en onder een druppend vat pure alcohol zetten.
Dat was ik dus, een uit de tijd gevallen ketter in het angstaanjagende hol van de wraakzuchtige leeuw. Die leeuw, ik hou teveel van leeuwen, was in wezen een demonisch monster. Ergens vanuit mijn achterhoofd wist ik dat er in een van deze oudste cellen cider gemaakt werd, een aangenaam bijbaantje van de ziekenpater. Van oudsher zijn die roomse bandieten niet vies van een alcoholische roes, dus misschien was mijn angstbeeld wel een waanbeeld. Maar wat deed analyse er nu toe!
Daar stonden de reusachtige, groene bolflessen, een prachtig gezicht, alsof ik een zeer geheim laboratorium betrad, een bolwerk van eerbiedwaardige alchemisten, werkend aan nieuwe mengsels van levenselixers. Spiedend keek ik rond en op een stoffige plank zag ik plotseling een fles jenever staan. Ik bedacht me geen moment, die fles ging mee. In mijn koude cel teruggekeerd begon ik te nippen, te drinken, te zuipen.
Hoe ik wederom in die telefooncel ben gekomen, het is me een groot raadsel, maar blijkbaar zocht ik zelfs in die grote benevelingstoestand een stem uit de vrije wereld, een vrouwenstem, die mij kon troosten en heimelijk lieve woordjes toefluisteren. Ik vond die stem, maar niet die troost. Ik verzonk in mijn eigen troosteloosheid, de wurgende eenzaamheid van jaren her, de wreedheid en de pijn, die mijn ouders mij hadden aangedaan.
Die dubbelstraf was mij reeds aangedaan, wat ik ervoer was de bewustwording van mijn verdrongen verleden, de ellendige zoutpotten, die mijn ouders over mijn open wonden strooiden, zij hadden mij eerst op velerlei valse manieren opengesneden om mij vervolgens jarenlang satanisch te klieren, te pijnigen. Hun treiteren bestond uit het porren met hete poken in mijn pas ontwaakte emoties. Niet de abt, maar mijn vader was de duivel!
Die drankzucht was bij mijn thuis ontstaan en die zou na mijn kloosterleven doorgaan. Ook in de pastorie te Voorthuizen sloop ik stilletjes naar de drankkelder om van het verboden vocht te drinken. Mijn vader zette dan een streep op de jeneverfles, zodat ik er niet ongemerkt meer van kon drinken, maar wat alcohol betrof vond ik altijd wel mijn weg. De meest goedkope bocht was mij lief. Sinds die strepen kocht ik de bekende notenwijn of de vrome anijsdrank van de Athos-monniken.

Psychose is niets anders dan het omhoogschieten van verdrongen misère. De mate kan natuurlijk variëren. Ik dronk die fatale avond dus een gevaarlijk mengsel van wijn, bier en jenever. Daar komt bij dat ik psychisch aan het desastreuze einde van mijn Latijn was. Nee, het was een mirakeltaal, het was de Heilige Geest uitgesmeerd over mijn verwarde hersens. In geen enkele hersencel was er nog sprake van rede. Ik barstte van de dronkenschap, maar allereerst barstte ik van de waanzin!
Na vele moeizame jaren van inhouding ging de vulkaan in mij opeens in werking treden. Mijn lava was een stortvloed aan krankzinnige woorden! Ik gilde, ik krijste mijn navrante wanhoop door de stille, serene kloostergangen. Dit voorval, deze harakiri-aanslag gebeurde op de eerste verdieping van de Sint-Adelbertabdij, in en rond de telefooncel.
Later heb ik gehoord, dat vele broeders wakker geschrokken waren en dat de sterkste broeder mij in de lift gezet heeft. Ik flapte al mijn angsten eruit, ook mijn angsten voor de broeders, menigeen zal zich perplex geschrokken zijn, al was hun grootste zorg mij naar een veilige, rustige plek te brengen. Al mijn verborgen krachten kwamen los, dus ik was oersterk die nacht en bijna niet in toom te houden.
Men bracht mij naar de ingang van het kloostercomplex, naar een van de gastenkamers, de meest rechtse achterin. Er werd een arts gebeld en die vond het nodig om mij zogezegd plat te spuiten. Ik vermoed dat ik aan die kalmeringsspuit veel te danken heb.
De abt was inmiddels de kamer binnengekomen en hem schold ik uit voor de duivel. Ik schreeuwde: 'De duivel! de duivel!'. En hiermee is de kern van mijn drama misschien wel aangegeven, immers, wat ik je al zei, niet de abt was mijn duivel, maar mijn bloedeigen vader was een duivel voor mij geweest, mijn tot zelfmoord drijvende duivel! Voor zover er een buitenmenselijke duivel bestond, was hij het, de laffe beul met het verschrikkelijke, zwarte masker!

Nu ik dit allemaal aan jou heb ontraadseld, is de kern van mijn demonie ook eindelijk voor mijzelf boven komen drijven.

Bij een minnares in

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 202