Bij een minnares in de biechtstoel (19)
Nu rest mij slechts een waardig afscheid te nemen, zoals ik een waardig afscheid zocht te nemen van mijn benedictijnse kloostertijd.
Ik wist dat ik de strijd verloren had, maar zoals één van mijn broeders zei, zo is het nog steeds: 'Christus zal mij niet verlaten!'.
Innerlijk huilde ik aan een stuk door, want ik tilde heel zwaar aan deze bikkelharde afgang, ik dacht dat satan, vader satan, gewonnen had.
Zie je wel, ik was een deugniet, ik was een nietsnut, een eeuwige mislukkeling. Zo diep zat ik toen, maar, lieve schat, ik ben weer uit dat vervloekte dal opgeklommen en je zult me niet herkennen, je zult me willen omarmen, me kussen, me liefhebben, zo je wilt. Neuken tussen de kuikentjes, o koningin, als dat eens bewaarheid kon worden. Mijn droomkoningin, mijn geile neukdier!
Ik weet wel hoe vochtig je bent achter je gladgestreken slip! Ik weet wel hoezeer je naar mij verlangt... Ik heb in dat diepbeminde klooster geleefd als geen ander en daarvoor en daarna, geleefd als geen ander, waan ja, pure waanzin en niets anders.
Ik weet het nog goed, de dag van mijn definitieve vertrek uit Egmond, de geliefde kloostertuin, de duinen en de zee. Ik zie het nog voor me, al mijn broeders voor de zware deuren van de refter, een voor een omhelsde ik die stoere mannen, te gek om los te lopen, jawel, maar ik moest gaan, want ik was te gek om vast te zitten. Ik kon niet meer tegen al die opsluitingen in mijzelf. Ik moest buiten dolen, al was het als een gierzwaluw. Benedictus wees streng met zijn magere vinger naar de uitgang. Een vriend van mij (een praktiserende, Zeeuwse homofiel ) was die laatste dag de organist en speciaal voor mij speelde hij 'Wat de toekomst brengen moge' van Jacqueline van der Waals. Nooit eerder en nooit later heeft die wijs me zo diep geraakt. Ik zakte pardoes door de kille kerkvloer. Mijn ouders huilden allebei, maar dat was in geen geval om mij, maar meer om hunzelf, want zij moesten mij weer meenemen na zo'n groot debacle. Ik was nu officieel een psychiatrische patiënt, het zou wat!
Mijn vader is mooi, nee, vals de macabere dans ontsprongen!, terwijl hij astrologisch gezien... alle flikkers nog aan toe, wat een psychopathologische rat zeg! een meester in mooiweerpraterij en hoogopgeleide misleiding!, braaf, rustig en onopvallend zijn tijd uitzittend, net als mijn moeder rancuneus tot op het bot en verder, de machteloze kwezels!, de parasitaire psychopaten!
Veel eer viel er met mij niet meer te behalen. Die toekomst, waar Jacqueline het over had, was door hun zwaargestoorde zoon rigoureus aan gruzelementen gegooid. Ik zou dan ook nergens een behoorlijk onderkomen vinden, behalve in mijn verzen en binnen mijn literaire ambities.
Slauerhoff had groot gelijk, ik adoreerde hem als geen andere dichter, zijn werk en leven waren zo harmonieus met elkaar verweven, zo kernachtig juist. De juiste dichter! Ooit heb ik een artistieke en vreselijk geile vriendin verloren door die ene strofe van Slauerhoff, uitgehakt in steen, gemetseld in zijn geboortehuis te Leeuwarden. Mijn zweverige neef gaf een trouwfeest en dat liep nogal uit. Tezamen met zijn gepassioneerde vrouw (die later nog een knotsgek, erotisch, stoned passiespel met mij uitleefde, omdat ik zo op Breton en Rimbaud leek) en mijn vurige liefje moesten we ons haasten voor de trein, maar ik stond erop dat we eerst nog als een waardig eerbetoon met ons vieren naar de bewuste plaquette gingen. Dit deden we, maar wel met een mokkende vrouw aan mijn zijde. Ik dacht, als Jan nog leefde, dan konden we ons heerlijk bezatten in een van die belachelijk burgerlijke cafés van de Friese hoofdstad. Maar Jan leefde niet meer en de cafés lokten niet meer. Er was slechts een trein die ondanks onze marathonloop gemist werd en een volgende trein met een woedende vriendin naast mij op de rode bank van plastic. Rood achtervolgde me die dag, want zij tekende een rode roos met grote stekels. Het waren vooral die stekels, die het einde van onze heftige relatie betekenden. Een roos gevangen in prikkeldraad, tja, ik viel nu eenmaal op vrijgevochten kunstenaressen.
Volgens mij ben jij verre van artistiek, maar mijn spermavormende muze ben je zeker. Ik zou je graag vastbinden, zoals ik vastgebonden ben, en je dan heerlijk verwennen, langzaam, van top tot teen. Ik barst van de perversiteit als het om jou gaat en het gaat om jou, ik ken geen andere vrouw, die mij en fysiek en geestelijk zo opwindt. Vergeet niet dat jij mijn oogappel was in een beroerde tijd, die ik zojuist geschetst heb. Vergeet niet dat ik in die beroerde tijd tot op de bodem ben gegaan wat betreft mijn psychische spankracht. Daar had ik grof gezegd de keus: sterven of neuken! sterven in eenzaamheid of neuken met jou!
Ik maakte de keus, ik verliet het klooster, geestelijk geradbraakt, lichamelijk op het nippertje gered. Ik ging terug naar de zondige wereld met het beeld van jou in mijn hart. Ik heb jou nooit losgelaten, dat kon ik ook niet, want jij hebt mij in feite gered, zij het dan voor jou onbewust en via je speelse dromen. Ik zal altijd van je blijven houden, ook al verbrand je deze brief, ook al stop je deze opgeblazen alcoholist in een van je roomse kerkers, ook al houd je deze vette schrijver gevangen door de strenge muren van je burgerlijke gedachten.
Ik mag dan gek zijn in jouw ogen, jij bent het in mijn ogen niet minder indien je coûte que coûte volhoudt dat mijn zienswijze werkelijk dwaas is, de betekenisloze blik van een psychoticus, de geile dagdromen van een halve gare, de gevaarlijke hersenspinsels van een t.b.r.-patiënt.
Ik poog slechts onder woorden te brengen wat Van Gogh met zijn verfklodders probeerde duidelijk te maken. Wat zijn verfklodders anders dan gekleurde spermaklodders! Wat zijn zonnebloemen anders dan geile, opengesperde ogen, starend naar de vermiljoenen warmte, die zich aanbiedt.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
minnares
225
Geef je reactie op deze inzending: