moedig
´Maar dan is mijn moeder alleen´. Vijftien jaar is ze en prachtig om te zien.
´Als ik er niet was had hij haar nog meer pijn gedaan´.
Ze veegt met haar hand het snot van haar neus en kijkt de man moe en lodderig aan.
´Dat was ook heel moedig van je, om naar de buren te gaan´, zegt de maatschappelijk werker. Hij schraapt zijn keel en valt even stil.
Haar vader en moeder gaan scheiden. Ze is hier blij om, vertelt ze met haar blik naar de grond gericht. ‘Mijn vader kan soms best aardig zijn maar hij is vaker heel boos en agressief. Hij schreeuwt naar me en zegt vreselijke dingen. Ze slikt even. Hij slaat mijn moeder, trekt haar aan haar haren over de vloer. Ze slikt nog een keer.
Dan kijkt ze hem aan. ´Hij drinkt teveel en gebruikt drugs, cocaïne. Hij zegt dat hij er vanaf is, maar dat is niet zo. Vier agenten zijn maandag bij ons thuis geweest. Mijn moeder wil niet dat hij zijn baan kwijt raakt dus nu krijgt hij toch weer een laatste kans’. Wat vind jij hiervan, vraagt de man haar. Het meisje haalt haar schouders op. ´Hij houdt zich nu wel een tijdje stil denk ik’.
Dansen is mijn passie vertelde ze tijdens hun eerste ontmoeting en haar ogen lichtten even op. Vandaag staan haar ogen dof. Ze hangt in de stoel, haar schouders gebogen.
´´Weet je Stephanie, zegt hij, je laat je moeder niet alleen, je kunt naar haar toe zo veel je wilt. Het is belangrijk dat het goed met je moeder gaat, hier kan zij zelf voor zorgen, dat hoef jij niet te doen. Het is ook belangrijk dat het goed met jou gaat en dat je tot rust kan komen’’.
Stephanie knikt. ´Ik zou wel bij mijn tante San willen slapen of, misschien bij Angelique en Bert´.
Dat is mijn oom zegt ze ter verduidelijking. ´De broer van mijn echte vader. Maar ik weet niet of ik wel wil dat ze weten wat er allemaal bij ons thuis is gebeurd´´.
Misschien is het toch beter dat ik bij vreemden in huis kom, zegt ze na een tijdje.
Zal ik dit voor je informeren? vraagt hij. Dan bel ik naar Utrecht, of ze een plek voor jou hebben waar je een tijdje naar toe kan, vind je dat goed?´´ Stephanie knikt. Hij pakt zijn blocnote en schrijft iets op. Als hij weer opkijkt ziet hij dat ze een geeuw nauwelijks kan onderdrukken.
‘Mijn moeder wil niet dat ik overdag slaap, maar ’s avonds en ’s nachts kan ik niet slapen´ zegt ze. Morgen ga ik wel naar school. De leraar economie wordt iedere keer boos op me. Ik lig dan met mijn hoofd op tafel, dat vind hij niet goed maar dat boeit me niet.´ Ze gaat recht op zitten en schud haar donkere haar naar achteren.
Hij mag al blij zijn dat ik op school ben, vindt ze.
De man kijkt naar haar en is het met haar eens, maar zegt dit niet.
Dan staat Stephanie op. Weer die geeuw vanuit haar tenen. Haar ogen tranen. Ze pakt zijn uitgestoken hand, geeft hem een voorzichtig kneepje terug en lacht even verlegen. ´´Hou je taai Stephanie, ik bel je zodra ik wat weet, geeft hij haar nog mee. Is goed, knikt ze. Daag, zegt ze schor, ze zwaait haar rugzak over haar schouder en weg is ze.
Peinzend blijft de maatschappelijk werker achter. Hij leunt achterover, zijn stoel kraakt ervan. Hij krabt op zijn hoofd en voelt even een machteloze woede opkomen die hij snel weer onderdrukt.
Dan ruimt hij zijn spullen op en sluit af. Hij beent met grote passen het pand uit.
Even later loopt hij buiten, richting de trein. Diep in gedachten glijdt hij bijna uit over een plakkaat sneeuw. Hij zucht en herpakt zichzelf. Kom op, ze heeft er niets aan als jij de rest van de dag om haar blijft treuren. Zorg dat je er bent voor haar, doe wat je voor haar kunt doen. Maar dat kan pas overmorgen weer dus concentreer je nu op je eigen leven’.
planet.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
maatschappelijk werk
408
Geef je reactie op deze inzending: