De strand-academie
Op het strand van Callantsoog fantaseert de jongen van een jaar of acht, op de grens van water en land, zijn wereld in vochtig zand, hij praat in zichzelf, teruggetrokken in een fictionele droom. Ik zit op een paar meter afstand toe te kijken, versta hem niet woordelijk, maar begrijp hem heel goed.
Soms treft een ramp zijn wereld omdat iemand niet uitkijkt waar hij loopt; hij kijkt de lomperik verontwaardigd na. Dat is een meteoriet-inslag zeg ik tegen hem, hij kijkt mij enkele seconden aan, hij wikt en weegt en knikt naar me. Hij neemt de gebeurtenis in zijn verhaal op, het wordt onderdeel van zijn spel, hij gaat de schade herstellen, hij heeft net als de grote wereld met rampen te maken.
Als hij met zijn familie is lunchen komt de vloed opzetten en zijn werk stort in. De zondvloed, de cyclus van schepping en ondergang. Zijn schepping verdwijnt in het moddergat, een zwart gat bedenk ik, alles verdwijnt in het zwarte gat.
Als hij terug komt wijst niets op zijn activiteit van die morgen, hij kijkt teleurgesteld rond. Ik loop naar hem toe en leg hem uit, dat het in het universum zo gaat, dat de cyclus van creatie en ondergang eeuwig doorgaat. Dat hij de kans krijgt een nieuwe wereld te bouwen, een betere. Heb je gehoord van zondvloed en van zwarte gaten, de jongen knikt, dat is met jouw wereld ook gebeurd. Kinderen geloven volwassenen, die ontvankelijkheid is ingeschapen, zijn ogen glimmen weer en hij gaat geinspireerd aan de slag.
Een prachtig metafoor voor, hoe een evenwichtige geest zich ontwikkelt. Hoewel ik in theorie weet hoe de geest gevormd wordt, verruimt dit ontspannen moment op het strand m’n inzicht van sleutelgat naar open deur. Teleurstelling verwerken tot iets positiefs en pijnloos inpassen in de machinerie die we de geest noemen en zo de harmonie van de ik-heid in stand houden; dan glijden we ons leven lang geolied door de samenleving.
Het belangrijkste aspect van opvoeding is inpassen van gebeurtenissen in de geest van de jonge mens zonder schade te veroorzaken. Er zijn te veel jongeren uit milieus waar dat onmogelijk is, want wat ouders zelf niet meegekregen hebben kunnen ze niet doorgeven. Praat me niet van gelijke kansen.
Inzender: Janneke Koster Baas, 23 februari 2010
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: filosofie
De strand academie
557
Geef je reactie op deze inzending: