kerkuilen en ander (on)gedierte

Als je het geluid dat een kerkuil maakt niet kent, klinkt het misschien onheilspellend in de nacht. Zelf ben ik opgegroeid op het platteland en gewend geraakt aan hun schreeuwen als ze overvliegen, of aan het luide sissen van de kuikens. Ieder jaar was er een nest jongen op de zolder van de deel. Omdat de diertjes op de rode lijst van bedreigde soorten stonden, werden begin juli de nieuwelingen gemeten, gewogen en geringd door de kerkuilenvereniging. Na afloop mochten wij ze dan nog even vasthouden. ‘Als een boeketje bloemen‘, zei de verenigingsman. Prachtig!

Mijn schoonzus, Ria, kwam uit de stad. De sporadische keren dat zij met dieren in aanraking was gekomen, was op de kinderboerderij. Toen zij voor het eerst bij ons kwam was het voor haar dus wel even wennen. Een beetje paniekerig reageerde ze op de hond; ze was bang gebeten te worden, en de kippen; stel je voor dat ze haar pikten! Bij de koeien kwam ze al helemaal niet in de buurt.

Na een tijdje verkering met mijn broer, Rob, bleef Ria een nachtje logeren. Mijn ouders waren van het degelijke, christelijke soort en de twee geliefden mochten niet samen slapen onder hun dak. Zo kwam Ria bij mij op de kamer terecht. Het was vroeg in het voorjaar, de ramen stonden open voor de frisse lucht. Op de vertrouwde geluiden van buiten dommelde ik heerlijk weg. Totdat het bed naast mij wild kraakte omdat Ria rechtop ging zitten. ‘Wat is dat, wat is dat voor eng geluid?’ bracht ze angstig uit.
‘Oh, dat geluid?’ zei ik nonchalant, ‘dat is een kerkuil. Je hoort hem niet vliegen vanwege de kamvorm die de veren hebben, maar ze roepen wel af en toe om andere uilen te waarschuwen dat dit hun gebied is. En dat onze muizen van hen zijn.’
‘Muizen?’ hoorde ik Ria piepen, ‘hebben jullie dan ook muizen hier?’
‘Ja, als je stil bent, kun je ze op zolder heen en weer horen rennen.’
‘Ah Jakkes.’ Het was even benauwd stil.
‘Ach, dat kan niet anders als je op het platteland woont. En helemaal niet als je op een boerderij woont. Net als allerlei ander ongedierte, zoals spinnen enzo. Daar ben je toch niet bang voor, hoop ik?’
‘Nee-hee,’ klonk het weinig overtuigend en het werd weer stil.
We waren al minstens een half uur verder en ik denk dat ik al sliep, toen er opeens een luide gil klonk. Het licht floepte aan en ik zag een wilde Ria om zich heen slaan. ‘Oh ik voel een spin kriebelen, help, help.’
‘Stil joh, je maakt iedereen wakker. Ik zal wel even kijken… Zie er is niets.’ Zo probeerde ik haar gerust te stellen. ‘Trouwens als je van Rob houdt moet je er maar aan wennen hoor, want Rob wil boer worden.’ Het licht ging weer uit en ik heb heerlijk geslapen zonder nog iets naast mij vernomen te hebben.

De volgende ochtend zat er een wit hoofdje met wallen onder de ogen bij ons aan de ontbijttafel. ‘Rob, gaan we straks bij de koeien kijken?’ fluisterde Ria, net niet zacht genoeg voor mijn oren.
Sinds die nacht heeft die goede meid zich helemaal over haar angst heen gezet en nu gaat ze zo liefdevol met allerlei dieren om. Wat, ik zal je nog sterker vertellen: nog niet zo lang geleden zijn Rob en Ria getrouwd en hebben ze de boerderij van mijn ouders overgenomen. Inclusief koeien, kippen, honden, katten, muizen, spinnen èn kerkuilen!

kerkuilen angst dier angst dieren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 7 stemmen 261