DEJAVU + Tante Nel
Een de- ja vu kreeg ik, vandaag ‘k zal uitleggen waarom. Een van de kleinkinderen moest worden geholpen aan een vervelende keel- neus amandel + dat er buisjes in zijn oren werden geplaatst.
Nare bedoening natuurlijk, alhoewel: het altijd erger kan, want ineens bedacht ik me, dat ook ik op die leeftijd ontdaan moest worden van te vaak ontstoken keel amandelen. Maar daar waar nu allerlei folders en blaadjes ervoor moeten zorgen dat de kinderen evenals de ouders voldoende op de hoogte zijn van het hoe en wat, werd er in mijn tijd geheimzinnig gedaan, wanneer je een zeg maar, operatie moest ondergaan. Er werd gezwegen of er werden smoezen bedacht die heden ten dage niet eens meer bij de mens op zouden komen, maar die toen klakkeloos over de lippen rolden.
Als gezegd: mijn vader vertelde mij, dat we op bezoek gingen bij Tante Nel, en jawel ik had ook een tante Nel, echt waar. Wist niet dat het goeie mens in het ziekenhuis lag maar vond dat indrukwekkend genoeg om te zeggen dat ik graag met pa meeging om die tante te bezoeken, wist ik veel!
Aangekomen in het ziekenhuis, is er sprake van een vreemd scenario, want er lopen allemaal nonnen, op zich niet zo verwonderlijk, maar als we in een bepaalde gang moeten blijven wachten, vind ik alles toch op zijn zachts gezegd vreemd.
Dan ineens word ik meegenomen naar een kamer, waar een grote, en als ik zeg een grote bedoel ik een enorme kolossale non met een evenzo grote bruine lederen ( nee geen “hozen”) schort voor in een ontzettende grote stoel zit, met ingepakte armen en benen waar ik heden ten dage nog de rillingen van heb, ondanks dat het al een poos geleden is, jawel.
Vader verdwijnt en dan slaat de schrik me om het hart, want die forse dame met kleding aan die ik nooit ergens in een winkel heb zien hangen, zegt tegen iemand die zich achter me posteert dat ik ‘aan de beurt ben’ aan de beurt? Tante Nel, die moet ik hebben en dat zeg ik dan ook nog…waarop ik in gillen uitbarst. Dan word ik in de houdgreep genomen, en de persoon achter me pakt me bij kop en kont op, plant me op dat afschuwelijke eiland van een non, op die plastic lederen ondergrond en ik spartel op een dermate manier tegen dat er behoorlijk wordt gemopperd, zoveel krijg ik nog wel mee.
Er moet nog een aangekleed figuur aan te pas komen, en ik brul alleen maar om Tante Nel, want daar moest ik toch heen? Die was toch ziek? Ik zie een plastic kapje op me af komen terwijl een aantal mensen me ‘in toom trachten te houden’ en ruik een smerige lucht, mijn armen zitten achter mijn lijf, tussen mij en dat enorme eiland in zeg maar. Mijn benen worden vastgeknepen door de onderdanen van dat eveneens enorme nonnen- eiland en alleen mijn hoofd, dat wordt vastgepakt door een ander minder prettig uitziend figuur. Dan komt er een smerig goedje in mijn neus en ga ik vlak, out en weet nergens meer van. Niet van Vader of Moeder die thuis is, niet van Tante Nel, die dus helemaal niet ziek is denk ik dan.
Wanneer ik weer bij mijn positieven kom, lig ik met een aantal anderen op de gang, op een brancard, met een bakje naast me en er wordt me toegebeten, dat ik moet spugen in dat bakkie, er wordt wat afgespuugd in die gang, maar niet op mijn brancard, spugen ligt namelijk niet in mijn aard. Pa verschijnt ook weer op de proppen en na een aantal uren, mag hij zijn dochter weer meenemen, in een taxi. Pure luxe in die tijd, dat is zeker. Net als mijn wraak, want daar waar spugen in die gang op die ranzige brancard en in de buurt van die eilanden van nonnen, het spugen me niet lukte, nou dat ging uitstekend in die taxi, op schoot bij mijn Pa. Ik kotste de hele boel onder, met als resultaat, dat thuisgekomen, mijn moeder het vehikel mocht gaan schoonsoppen en mijn vaders goeie pak naar de stomerij moest. Ik mocht in het echtelijke bed, bijkomen van alle ellende en ik zeg je eerlijk: mijn wraak was zoet, zo zoet als rood bloed maar zijn kan, je moet kinderen niet voorliegen, ze zouden er trauma’s aan overhouden.
En tante Nel? Die was zo gezond als een vis.
casema.nlGeplaatst in de categorie: rampen
Tante Nel
494
Geef je reactie op deze inzending: