overgevoelige ouders
‘Geluid de ventilator, geluid de ventilator’.
Vol overgave spreekt hij de woorden uit, hierbij omhoog kijkend naar het oudere echtpaar dat zojuist is binnengekomen. Hij houdt zijn hoofdje schuin en zijn vingertje omhoog. De vrouw kijkt hem wat verbaasd aan. ‘Zo zo, dat is een moeilijk woord voor een klein jongetje’ bromt ze. Het kleine meisje in hun kielzog kijkt met open mondje naar hem. Maarten maakt een dansje op de plaats en herhaalt zich: ‘Geluid de ventilator, geluid de ventilator’ roept hij.
De intensiteit waarmee hij deze mensen wil duidelijk maken wat hij hoort, ontroert me. De vrouw kijkt even naar mij en zegt: ‘je komt hier om naar de geitjes te kijken toch niet naar de ventilator’. We staan in de stal van de kinderboerderij en moeder geit zit haar jong achter de vodden. De bokjes en de geitjes springen in het rond, een paar eten er uit de bak, twee anderen staan letterlijk tegen elkaar aan te bokken. De ventilator maakt een opvallend brommend geluid en geeft de beestenboel verkoeling op deze lentedag met zomerse temperaturen. Maarten is verrukt dat hij het geluid herkent en papa Tony en Mama Niek snappen waarom.
Op baby t.v. is er een programma waarin twee ‘theemutsen’ met pientere oogjes en lachende mondjes via een jukebox geluiden laten horen waarbij ze aan het uitvogelen zijn welk geluid bij welk plaatje hoort. Dit gaat natuurlijk eerst een paar keer mis: uh oh, schudt de ene theemuts tegen de andere: dit is niet goed. De mensjes thuis leren vervolgens dat het geluid van een trompet niet bij het plaatje van de uil hoort en dat het geluid van een olifant niet bij het belgerinkel van een tamboerijn past en even later hoe het wel zit. (hihihi giechelt de theemuts dan bevestigend.)
Het woord ‘geluid’ is bij Maarten goed blijven hangen.
Toen in een volgend programma het apparaat ventilator voorbij kwam, heeft papa de t.v. even stil gezet en zijn ze samen naar de zolder gelopen. Kijk Maarten, dit is nou een ventilator had papa gezegd terwijl hij de stekker in het stopcontact stak. Het briesje deed Maartens haartjes in een kuifje wapperen en dit beeld met deze naam is voorgoed in zijn hersenpannetje opgeborgen.
Dat hij bijna barst van enthousiasme bij de herkenning van dit boeiende blaasapparaat is dan ook volstrekt logisch.
Papa kijkt mama even heel snel aan. Zijn blik spreekt boekdelen. Wat is dat voor domme vrouw die tegen mijn geniale zoon praat, lees ik in zijn ogen. Papa Tony en Mama Niek, schijnbaar onaangedaan, pikken neurotisch alle signalen in de interactie tussen mensen op en beiden hebben oog voor de diepe tragiek van deze subtiele afwijzing. Ze beschikken over een overgevoeligheidsgen voor het onvermogen van de mens in al zijn facetten. Inclusief dat van henzelf. Niets wijst er nog op dat Maarten hier onder gebukt gaat.
Kom, zegt mama Niek monter terwijl ze de vrouw vriendelijk gedag knikt, ‘gaan we bij de Konijnen kijken’. Ko Konijn, roept Maarten en dribbelt blij de stal uit, aan de hand van Papa Tony.
Inzender: Monique Louis, 30 april 2010
planet.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
ouders
485
Geef je reactie op deze inzending: