De ontdekking van het Franse leven (2)
“Nu ziet u een opening in het strand, een groot, rond gat. U loopt ernaar toe en kijkt erin: een wenteltrap voert naar beneden, het einde ervan is niet te zien. U daalt de trap af. Bij elke trede gaat u een jaar terug in de tijd. U loopt net zo lang naar beneden totdat u bij een tree gekomen bent waar de oorzaak ligt van uw ellende. Kunt u mij volgen?”
Ik bromde wat. Slaapdronken daalde ik de ijzeren trap af. Aan de wanden waren fakkels bevestigd, ze flakkerden door de sterke luchtstroming die er stond. De tocht scheen helemaal onder uit de tunnel te komen. De gemetselde bakstenen wanden van de schacht leken bij elke wending van de trap ouder en verweerder te worden. Kennelijk daalde ik niet alleen in de diepte af, maar ook in de tijd.
Toen ik al een hele tijd bezig was met traplopen, overviel mij opeens een beklemming op de borst, alsof ik iets afschuwelijks naderde dat ik niet ontlopen kon, maar toch het liefst uit alle macht wilde ontvluchten.
“Vooral rustig blijven, meneer. Is er iets wat u deed schrikken? Toe, vertel het me maar, bij mij bent u veilig.” Met haar slanke vingers, die ze geroutineerd onder mijn overhemd gestoken had, begon ze ritmisch mijn borst te masseren. Haar andere hand legde ze troostend op mijn voorhoofd. “Wat ziet u?”
Ik kreunde zacht, dorst geen antwoord te geven. “Wat ziet u toch?”, drong ze aan, “waarom trilt u zo?”
“Een veldslag, ik zie allemaal legertenten branden. Duizenden ruiters stormen in slagorde een tentenkamp binnen. Ze schreeuwen elkaar bevelen toe in het Frans. Het kamp dat aangevallen wordt, is van de Pruisen. Ze worden volledig verrast. Velen liggen dood of gewond, kreunend in doodsnood, op het slagveld. Ik zie ook een Pruis met een groen officiersuniform aan. Op de één of andere manier komt hij mij bekend voor, maar ik weet niet waar ik hem van ken.”
“Toe, probeer eens geconcentreerd te kijken. Wie is hij?”
Het beeld werd helderder. En opeens viel alles op zijn plaats. Alle flarden en fragmenten die ik zag mondden uit in één allesoverheersend besef, één allesoverheersende angst: ik had die aanval op het vijandelijke legerkamp bevolen en de officier, die stervend voor me op de grond lag, was in dit leven de therapeute die mij onder hypnose terug liet gaan in de tijd!
Stotterend en hakkelend vertelde ik haar wat ik gezien had. Ik probeerde de boodschap diplomatiek te verpakken, maar door mijn opwinding slaagde ik daar maar moeilijk in.
Geschrokken stond ze op. Er stond ongeloof in haar ogen te lezen, maar al gauw nam ze een strijdvaardige houding aan. “Eruit, schoft! Sodemieter op!” Ze had zichzelf niet meer onder controle en begon wild op me in te slaan. Nu ze zo kwaad naar me keek begon ze haast nog mooier te worden, de rimpeltjes op haar voorhoofd trokken strak.
“Maak dat je wegkomt, verdwijn!”, schreeuwde ze. “Betalen hoef je me niet, hou je geld maar. Van een moordenaar, míjn moordenaar, neem ik geen geld aan.” Ze trok haar lage schoentjes met hoge hakken uit en beukte ermee op mij in.
Als door een wesp gestoken stoof ik overeind. Alle nevelen der hypnose waren nu als bij toverslag verdwenen. Krampachtig weerde ik haar klappen af, griste mijn schoenen bij elkaar en rende naar de uitgang. Bijna botste ik nog tegen haar dienstmeisje op, dat juist de toiletten had gereinigd. Met een smak gooide ik de voordeur achter me dicht.
“Hoer!”, riep ik nog, “spreekkamerprostituee, verdien je geld toch minder ingewikkeld!” Ik wankelde naar mijn auto en stapte in. Was ik maar niet in dat Franse leven terechtgekomen, dan had het nog heel plezierig kunnen aflopen. De condities waren eigenlijk heel gunstig geweest.
Uit het dashboardkastje haalde ik mijn lijstje met therapeutes tevoorschijn. Ik streepte de bovenste naam door en startte de motor. Ik had nog levens en dames genoeg in voorraad. Op naar de volgende!
Geplaatst in de categorie: humor
regressie
267
Geef je reactie op deze inzending: