Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mijn Rijexamen

Ieder mens heeft zo zijn talenten en tekorten.
Nu kan ik zeggen, zonder al te veel op te scheppen, dat ik best over een aantal talenten beschik.
Er is echter één ding waar ik absoluut niet voor in de wieg ben gelegd en dat is autorijden.
Als kind speelde ik al nooit met auto’s, kon amper een Opel van een Mercedes onderscheiden en kende geen fantasieën over het winnen van een Grand Prix.
Nu is autorijden op zich niet echt moeilijk, een kwestie van gasgeven, schakelen en sturen, maar gas geven, schakelen, sturen en ook nog eens in je binnen- en buitenspiegel kijken, zien wat er voor en achter je gebeurt en vooral goed vooruit kijken zodat je ruim van te voren al kan anticiperen op een verkeerssituatie.
Voor mij zoiets volstrekt onmogelijk om te leren.
Maar ja, het halen van je rijbewijs hoort nu eenmaal bij je opvoeding, dus ook ik meldde mij om een rijopleiding te gaan volgen.
Na mijn eerste proefles keek mijn instructeur mij aan met een blik van ”ik kan hier echt niets van zeggen. Misschien twintig of dertig lessen maar het zou ook zomaar eens langer kunnen duren".
Niet iets wat mijn zelf vertrouwen bevorderde.
Maar omdat nu eenmaal iedereen zijn rijbewijs kan halen adviseerde hij mij zeker door te gaan.
Na ongeveer veertig lessen was het toch weleens tijd om examen te doen, en hoewel wij er beiden niet echt in geloofden werd het examen aanvraagd.
Ik telde de weken, dagen, uren en minuten.
Ik kon alleen nog maar denken aan een leven vóór en een leven ná het examen.

Zoals bijna al mijn examens verliepen, was het ook de eerste keer al snel verkeken en wenste de examinator mij veel geluk bij een volgende poging.
Het werd er echter niet beter op en mijn kansen om te slagen werden alleen maar kleiner.
Dan weer reed ik een fietser bijna van zijn sokken of vergat ik naar rechts te kijken, door een snelle reactie van mijn examinator werd een ernstig ongeluk voorkomen.
Ook kan ik mij nog herinneren dat ik de auto een keer startte, gas begon te geven en weg wilde rijden. Maar de auto bleef staan op zijn plek, ook toen ik meer gas gaf. Tenslotte kwamen grote witte rookwolken uit de uitlaat. Mijn examinator merkte op dat ik de auto beter eerst in de eerste versnelling kon zetten alvorens weg te rijden.
Echt een goede indruk maak je dan niet.

Minuten later had ik al mijn eerste ingreep te pakken.
Tenslotte moest ik mij erbij neerleggen dat het in dit leven niet meer zou lukken.
Misschien ook wel beter zo, tenslotte was ik een gevaar op de weg.
Maar dan zag ik weer een invalide, of oude vrouw dan wel iemand van zeer jonge leeftijd achter een stuur vandaan komen en dacht ik: als zij dit kunnen moet het mij toch ook lukken.
Ik besloot daarop het nog eenmaal te proberen.

De dag voor mijn examen zat ik met een collega op het station om met de trein naar kantoor te gaan toen ik ineens een hevige prik in mijn vinger voelde.
Vaag hoorde ik nog een zoemend geluid zich snel van mij verwijderen.
Een wesp dacht ik en al snel voelde ik mijn vinger dik worden, enige minuten later volgde mijn tweede vinger en toen ik in de trein zat was inmiddels mijn hele hand opgezwollen.
Toen wij bijna op de plaats van bestemming waren zag ik mijn collega met grote verschrikte ogen naar mij kijken.
“Je hele arm is dik geworden” riep zij in paniek.
En omdat het er niet naar uitzag dat het zou stoppen moest ik ineens aan het Micelinmannetje denken.
Nu begon ook ik in paniek te raken. Gelukkig bood een collega aan om naar de eerste hulp te gaan. Daar konden ze weinig voor mij doen maar adviseerden mij mijn arm goed te koelen.
Wat een pech, een dag voor mijn examen, zo kon ik echt niet afrijden.
Tenslotte kon ik mijn hand amper dicht knijpen en was mijn arm stijf en dik.
Met een gespeelde teleurstelling wist ik dat het gebeuren van morgen geen doorgang kon vinden. Er viel een zware last van mijn schouders.
De hele nacht kon ik verder niet slapen van de jeuk.

De volgende ochtend vroeg belde ik mijn rijinstructeur om verslag te doen van het gebeuren en toen hij mij later kwam ophalen zag hij snel de ernst van de situatie in.
Wij zouden naar het examenterrein rijden om het examen te annuleren.
Ik besloot er zelf naar toe te rijden zomaar om toch even te proberen.
Eenmaal opweg moest ik eerlijk bekennen dat ik geen enkele belemmering ondervond van mijn opgezette arm.
Ik mankeerde aan mijn rechter arm niets en kon hier gewoon mee schakelen en mijn dikke linker hand paste precies rond het stuur.
Ik besloot alsnog examen te doen.

Mijn examinator keek wel verbaasd toen hij mijn arm zag maar ik stelde hem gerust door te zeggen dat er niets aan de hand was.
Enigszins euforisch van het slaaptekort en geheel ontspannen begon ik aan mijn examen.
Ik had nu een goede reden om te zakken en zou ik er hierna nooit meer aan beginnen. Nog even en ik was uit mijn lijden verlost.
Straatje links dan weer rechts, achteruit inparkeren, even stoppen voor een paar spelende kinderen, invoegen op de snelweg, ik had het al zo vaak meegemaakt, en voordat ik het wist was het examen alweer voorbij.
Vermoeid sjokte ik achter de examinator aan om de voor mij bekende uitslag aan te horen.

“Ik zag heel goede en ook wel mindere dingen maar over het algemeen vond ik het wel voldoende”, zei hij, “gefeliciteerd”.
Ik kon het nog maar nauwelijks geloven, maar toen ik op wolken terug liep naar mijn huis wist ik het ineens.
Het was een engel in de gedaante van een wesp.

Schrijver: Co Okhuijsen, 30 mei 2010


Geplaatst in de categorie: humor

3.1 met 9 stemmen 845



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
31 mei 2010
Email:
hmessielive.nl
Om dit als toeval te zien? Dit moet wel een wonder zijn. De pijn van de wespensteek lijkt de examenvrees wel verdrongen te hebben. Door zich erbij neer te leggen dat alles wel bekeken is, krijg je als het ware rust om het goed genoeg te doen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)