DE GEK
Sinds een paar jaar woon ik nu in Frankrijk. Er gebeurt niet zo veel op het Franse platteland. Het lijkt wel of daardoor juist de gewone alledaagse zaken aan waarde winnen.
Over dit soort dingen bericht ik maandelijks aan vrienden en kennissen in Nederland.
..........................................
Bij mij in de straat woont een gek. Zelf zou ik die naam voor een in geestelijke nood verkerende medemens niet zo gauw gebruiken. Maar hier wordt daar nog wat makkelijker over gedacht. Als ik door het dorp loop, wordt mij regelmatig gevraagd: “Hoe is het met de gek ?”, of: “Heb jij de gek onlangs nog gezien?”
Hoe het komt weet ik niet, maar ik schijn nogal een grote aantrekkingskracht op probleemgevallen en minderheden te hebben.
Soms, als ik mezelf wel eens een beetje eenzaam en verloren voel, kan ik me goed voorstellen dat als je maar een paar tegenslagen achter elkaar krijgt, je in de zelfde situatie zou kunnen komen te verkeren, en dan hoop je maar dat er in dat geval ook nog een paar mensen zijn, die af en toe een praatje met je willen maken.
De gesprekken met André, want zo heet hij, gaan meestal in volgorde van belangrijkheid over de volgende onderwerpen: Jezus, de maagd Maria, Napoleon, Johan “Croif”, P.S.V. en Eindhoven.
André is een groot voetbal-liefhebber en, gek genoeg, een fan van P.S.V. In zijn ogen moet Eindhoven dan ook het Mekka van het westelijk halfrond op voetbalgebied zijn.
Vaak moet ik dan ook vragen beantwoorden: of Eindhoven een mooie stad is, of er ook kersenbomen staan en dat soort dingen. In de hoop en de overtuiging dat hij er toch nooit zal komen, probeer ik dan maar zo’n positief mogelijk beeld van deze stad te geven. Een droom kun je maar beter in stand houden vind ik.
Napoleon neemt in het leven van André een belangrijke plaats in. Laatst stond hij plotseling bij me voor de deur om te vragen of ik een telefoongids van Nancy had.
Hij wilde namelijk een vliegreis naar Corsica boeken om Napoleon te bezoeken.
Toen ik hem vertelde dat Napoleon al een tijdje dood was, leek hij eerst wat teleurgesteld, maar hij wilde er toch naar toe, al was het maar om zijn graf te bezoeken.
Ik heb hem maar niet verteld dat Napoleon weliswaar op Corsica is geboren, maar dat zijn graf in Parijs te vinden is.
Een gesprekje met André is altijd een vermoeiende en ook wel beangstigende aangelegenheid. Vooral als er een vrouw in huis is, kan hij nogal opdringerig zijn en wil met alle geweld naar binnen. Omdat ik van anderen gehoord had, dat als hij eenmaal binnen is, hij de betreffende vrouwen ook meteen wil kussen, en ik in dit geval twee vrouwen in huis had, beschouwde ik het als mijn plicht de eer daarvan tot elke prijs te beschermen. De enige mogelijkheid om dat te doen was me in de volle breedte voor de deur te posteren.
Omdat André steeds dichter bij me kwam staan om niets te missen van wat zich binnen afspeelde en door een gebrekkige verzorging en overmatig alcohol gebruik nogal sterk ruikt, was het geen pretje me in deze beschermende positie te handhaven.
Bovendien spreekt hij nogal vochtig en maakt na elke zin een diep grommend geluid, als van een roofdier, dat elk moment tot de aanval over kan gaan.
Ieder ander had de man waarschijnlijk al lang een zetje gegeven en gezegd dat hij nu maar eens op moest krassen. Maar helaas…, medelijden en een te groot inlevingsvermogen zorgen er voor dat ik in dit soort gevallen veel te lang vriendelijk en beleefd blijf.
Omdat opmerkingen als: “Ik heb nog wat dingen te doen”, en: “Ik denk dat we nu moeten gaan eten”, geen enkel effect hadden, besloot ik mijn toevlucht te nemen tot een list.
“Als U nu naar het gemeentehuis gaat,” zei ik, “dan kunnen ze U daar wel vertellen hoe U bij het graf van Napoleon kan komen. Maar U moet wel voortmaken, want ze gaan over tien minuten dicht”. Na een korte aarzeling haastte hij zich naar de Mairie.
De rest van de avond heb ik doorgebracht met een schuldgevoel, dat me maar niet los wilde laten.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: woonoord
frankrijk
407
Geef je reactie op deze inzending: