Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Opgedoken brieven van Arthur Rimbaud (23)

Iedere dag aanschouwde ik weer een wonder, Paul stond weer op na zijn zoveelste suïcidepoging. Ik kreeg het echt zwaar benauwd van hem en hij bleef maar aandringen om meer strelingen te krijgen, terwijl ik met rust gelaten wilde worden, het liefst had ik zijn verpeste lever eruit gerukt, gebraden en aan de zwerfhonden gevoerd, al zouden die waarschijnlijk een acuut delirium krijgen. Hij schreef ook wel, maar tussen neus en lippen en absint door, bijna onopgemerkt, nooit ging hij eens rustig op zijn dikke kont zitten, hij was daar veel te onrustig voor, een geboren zenuwlijder! Ik rookte liever hasj, dat was het ook, hij was meer een echte zoon van Bacchus en een lievelingszoon gezien de hoeveelheden die hij aankon, ik waande me liever een verlichte oosterling, aangenaam high in denkbeeldige harems. Of we van elkaar hielden? hij meer van mij, dan ik van hem, want ik hield meer van mijn poëzie, die in blijde verwachting was. Hij misschien ook wel, die oude vos. We leefden als beesten, maar we ervoeren de nieuwe hemelen in ons brein. Stel je voor, mijn lieve Rodolphe, daar had je bij kunnen zijn, maar Paul was nogal egoïstisch en zeer jaloers van aard, hoe hij nu is weet ik niet, hij heeft zich met de kerk ingelaten, een onvergeeflijke fout, wie laat zich nou zo gemakkelijk bedotten door een door idioten verzonnen kolder! Kerkmensen zijn de kankergezwellen op aarde, voor als je dat nog niet wist, een laaghartiger soort criminelen bestaat niet. Alle kerkleren zijn verworden tot demonische onderdrukkingssystemen, levensgevaarlijke vormen van onomwonden sadomasochisme. Daar moet een vrij mens niet aan meedoen. Gewetenloze machthebbers in imponerende kazuifels zijn het, gewiekste valsaards. Paul moet of stomdronken zijn geweest of stekeblind van de pijn, van een behoefte aan moederlijke troost, al is die dan onecht. Kun jij je dat voorstellen? ik soms, wanneer ik doodop ben van het harde werken en de weinige inkomsten, dan denk ik niet meer helder, dan wil ik me ook in de armen van de eerste de beste hoer gooien, maar zonder geld doen die sletten niets. Ik ben misschien een slechte boer, maar hoe dan ook, ik ben een boer, van rauwe boerenafkomst en dat verloochent zich nooit! Een boer is een natuurmens en dat ben ik ook, altijd geweest, ik ben geen stadsmens, Aden bevalt me niet. Ik ben blij binnenkort weer naar Harar te gaan. Ach ja, voorlopig nog Aden, hoewel, liever Aden, dan waar ook in Frankrijk! Wat voor dwaze omwegen ik niet allemaal gegaan ben? Wat te denken van mijn avonturen in Holland, in gezapig Harderwijk om precies te zijn, net zo'n duf gehucht als Charleville. Met een trein reisde ik vanuit Rotterdam naar mijn bestemming. Kale weilanden en hier en daar verbaasde koeien. In Harderwijk moesten we langs de spoorlijn naar de kazerne lopen, waar we een korte opleiding kregen van achterbakse eikels. Het was geen pretje tussen die argwanende, precieze Hollanders. Ze hadden natuurlijk die vuile oorlog in Nederlands-Indië, maar of het daar aan lag? Hun bolle kaaskoppen konden niet vermoeden wat ik van plan was, maar eerst genoot ik nog van het geld dat ze ons gaven, zij het met moeite, dat zag ik wel. Het wemelde daar van de hoeren (ook onweerstaanbare, lichtbruine Indonesische!), wat op zich een staaltje van Hollandse slimheid was, want zo bleef ons geld rollen binnen het Harderwijkse circuit. Ik ging daar met een geweldige hoer naar bed, een zeer gewilde, wat mij dus sterk met hen verbindt. Wie weet leeft er ergens wel een kleine nazaat van mij? Omne est possibile. Maar o, die vervloekte protestantse bevolking daar, ware hypocrieten! ze veroordeelden ons om onze vrijgevochten geilheid, terwijl ze onderhand wel even begerig ons (bloed)geld wilden hebben. Ik zoop als een beest in deze rotte stad, smokkelde hasj de barakken in. Ik heb er zelfs nog enkele gedichten geschreven, dat wilde wel met oorlogsgeweld in het vooruitzicht. Waar die prozagedichten gebleven zijn, dat weet ik niet, ze kunnen overal zijn, meestal gaf ik ze aan mijn hoertje, die ze dan tezamen met het geld in haar decolleté verstopte. Ook wilde het wel, wanneer ik dronken was, dat ik ze vastspijkerde aan de kerkdeuren, maar eerlijk gezegd waren dat meer felle scheldkanonnades, die men voorzeker met een verontwaardigd gezicht verscheurd heeft, om het gezicht daarna gelijk weer in een vrome plooi te trekken, alsof er een vlieg op hun jas had gescheten, de lafaards! de stumpers! Mocht je ooit in dat verdorven gehucht komen, zorg dan dat alles wordt uitgespit, opdat men nog een verdwenen letter van mij vindt (een tip voor de kliek rondom Verlaine, há!). Om het verhaal af te maken, ik ging dus mee naar Indië na die ontzielde stad, waar ik tevergeefs troost zocht in de drukbevolkte kroegen. Ik deserteerde volgens plan, iets wat ik jou nog nooit verteld heb. Nu dus. Je leest het, mijn geheugen werkt wonder boven wonder nog optimaal. Dat zou je niet zeggen hè, na al die extreme bacchanalen en extravagante hasjfestijnen. Zou mijn moeder echt meedogenloos zijn? weet je, ik zit daar nog steeds mee, die harde manier waarop ze mij verstoten heeft, waarop ze mij verstoten bleef. Zij was een slachtoffer van haar eigen liefdeloze jeugd, maar wat moest ik met mijn jeugdige hel? Ik kon het haar tonen, maar ze zou het nooit binnen laten. Dus richtte ik mijn boosheid op mijzelf en op volstrekt onschuldigen. Tragisch, ja, maar het wierp nog wel briljante vruchten af of niet soms? dat is toch wat ik moet begrijpen uit je brieven? O die moeder van mij, ze blijft maar in mijn hoofd rondwaren als een duivelse vleermuis of een piranha die bloed proeft, nu zit ik hier en ik ben nog steeds niet los van haar, nog steeds heb ik haar nodig, zij het dan op zijn minst voor praktische boeken, voor de rest is het een pijnlijke leegte, waar ik geen hoop meer voor heb.

Schrijver: Joanan Rutgers, 18 juni 2010


Geplaatst in de categorie: literatuur

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 62



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)