In de ban van het ding - deel 1

Trillend van opwinding bekeek S. zijn aanwinst. Zo op het eerste gezicht was het een vrij onooglijk ding. Door zijn zwarte, rechthoekige vormgeving en het leren handvat leek het meer op een diplomatenkoffer dan op een heuse computer. Maar als je het kofferdeksel optilde werd een rijk geschakeerd instrumentenpaneel zichtbaar. Talloze voltmetertjes prijkten aan weerszijden van het toetsenbord. Daaraan kon je zien dat het geen gewone laptop was. Bovendien had het ding ook geen monitor. Via een hele batterij elektrodendraadjes die uitmondden in een metalen hoofddeksel werden de opdrachten rechtstreeks overgeseind naar het bewustzijn van de gebruiker. Dat opende dan ook ongebruikelijke perspectieven. Omdat het apparaat de menselijke hersenen langs elektronische weg zijn signalen influisterde en daarbij in wel zeer letterlijke zin tot de verbeelding sprak, werden de normale beperkingen van een beeldscherm opgeheven. De enige grens die er nog bestond was die van de menselijke fantasie. Er was echter, zo las hij in de gebruiksaanwijzing, één risico aan verbonden. Door de elektroden werd de hersenschors sterk geprikkeld. Omdat dat op de lange duur erg vermoeiend was, werd aangeraden om na vijf droomtaferelen een paar dagen rust te nemen. Daarna kon je gewoon je gang weer gaan.

Na het lezen van de instructies toetste hij, duizelend van zijn eigen lef, een gewaagde bordeelscène in. Wat een prachtkans eigenlijk om zijn klotewerk als kantoorklerk te vergeten. Hij ging in een gemakkelijke houding op zijn sofa liggen en plaatste het kapje op zijn kruin. Eerst zag hij alleen maar lichtflitsen voor zich, die in een regelmatig patroon terugkeerden. Maar dat vormde, zo wist hij, alleen maar de inleiding tot de trance. Kort daarop verzonk hij in een zwoele, opzwepende droom.

Het ging niet goed met S. Al een tijdje was hij niet meer op zijn werk verschenen. Hij had zijn baas laten weten dat hij last had van een zomergriep. Maar de controlerend geneesheer die een week na zijn ziekmelding langs was gekomen had geen verhoging of onregelmatigheden in de stofwisseling kunnen constateren. Wel viel het hem op dat S. nogal afwezig was en zich wat onsamenhangend uitdrukte. Misschien een beginnende overspannenheid? Problemen met collega's? Hoofdschuddend noteerde de medicus zijn bevindingen. Hij zou maar 'es een receptje voorschrijven; prozac leek hem daarvoor het meest geschikte preparaat. Met een ferme handdruk, waarbij hij zijn patiënt opbeurend in de ogen blikte, nam hij afscheid. Die zou er na een weekje wel weer bovenop zijn, dacht hij, terwijl hij zich naar zijn glimmende witte Mercedes spoedde. Vreemd toch dat er de laatste weken zo veel van dergelijke gevallen voorkwamen in zijn district. Meestal ging het om middelbaar en hoger kantoorpersoneel, allemaal mannen met een goede opleiding en een leuk gezinnetje. Het leek verdorie wel alsof er een nieuw, onbekend soort virus rondging!

Al een jaar zat S. nu in de WAO. Zelden waagde hij zich meer buiten en áls hij dat al deed kon je hem schichtig en gebogen over straat zien lopen. Een groet kon er nauwelijks af. Wat bezielde hem toch? Zijn vrouw en zijn beide kinderen, een dochter van veertien en een zoon van elf, hadden hem al talloze keren aangespoord om deskundige hulp te gaan zoeken. Maar dat weigerde hij hardnekkig. Als ze hem al zo ver konden krijgen dat hij, al of niet onder begeleiding, een psycholoog of psychiater bezocht, dan bleven zulke gesprekken al spoedig steken in vaagheden en nietszeggend gebabbel. Men ging hem er dan ook na verloop van tijd van beschuldigen dat hij niet mee wilde werken aan zijn genezing. Want dat hij ziek was, dat was zelfs voor een buitenstaander duidelijk. Hij verborg iets. Maar wat?

laptop prozac versla prozac verslaving

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 15 stemmen 264