Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zweethutritueel

Het zweethutritueel is een zuiveringsmethode, die zeer effectief werkt, stukken beter dan een Turkse of Zweedse sauna. Het komt oorspronkelijk bij de Indianen vandaan, zoals iedereen weet een dichtbij de natuur volk.
Ik heb eens in een visioen beleefd hoe mijn incarnatie bij de Crow-Indianen tragisch verliep, ik was een sjamaan in een Crow-stam en ik werd van achteren door mijn nek geschoten door een blanke overheerser.
Later zag ik ergens in een boek een foto van een Crow-vrouw, waarbij er een schok van herkenning door mij heenging, ik voelde mij één met haar, wij hielden zielsveel van elkaar, ik heb die foto vast ergens liggen, maar gezien de hoeveelheid paperassen in mijn Chateau Rutgers, ga ik even niet op zoek.
Mijn eerste Hertog Jannetje is reeds ontdopt. Het is toch al verbazingwekkend dat mijn geheugen het nog zo goed doet. Het eerste zweethutritueel wat ik globaal wil verhalen, is een mannenzweethut geleid door een echte Lakota-opperhoofd, Archie Fire Lame Deer. Dit vond plaats op het riante landgoed Venwoude (Lage Vuursche), een luxe verzameling gebouwen, waar peperdure cursussen gegeven werden en nog steeds worden. Ook zweethutrituelen door een vrouw, die is opgeleid in de traditie van Archie, zag ik via dit medium. Ik herinner mij al die mannen verzameld rondom chief Archie, een man met een grote uitstraling, een groot lichaam en barstend van de Indiaanse wijsheden. Hij maakte ons vaak aan het lachen, maar hij was ook heel serieus, want een zweethutritueel is een spirituele gebeurtenis, de afvalstoffen raak je kwijt en dat zijn er nogal wat bij westerlingen. De persoonlijkheid gaat tijdens het hele proces transformeren, dat wil zeggen: je wordt iemand anders dan diegene van voor de zweethut. De spirituele wereld zal geheid op je gaan inwerken, want het is een geestverruimend, de geest verlaat het lichaam, en fysiek intensief gebeuren.
Tijdens de ceremonie worden er heilige liederen gezongen en er wordt gebeden voor dierbaren en jezelf. Een speciale vuurman maakt de stenen gloeiend heet in een vuur buiten de tipi pal voor de ingang. Naakt kruipen we een voor een de tent in, kont na kont. We zitten in een cirkel, terwijl de hete stenen één voor één naar binnen worden gebracht. Dan wordt de tent hermetisch gesloten en is het aardedonker, op het rode gloeien van de stenen na. Archie spreekt Indiaanse woorden en hij gooit water over de stenen, die heftig beginnen te sissen. Hittegolven slaan tegen onze lichamen, vloed na vloed, het zweet gutst van onze lichamen, er lijkt nog nauwelijks zuurstof aanwezig, iedere inademing is bijna verschroeiend heet in de keel en de longen, alsof we vuurvreters zijn. Eén iemand redt het niet en verlaat snel de tent. We gaan werkelijk tot de limiet van ons kunnen, daarna mogen we naar buiten kruipen en in het gras vallen, de stoom walmt van ons lichaam.
Ik voel me als herboren, zo zuiver en één met de natuur, ik laat de spirituele geesten hun werk doen. Dan herhalen we dit nog eens, geloof ik, ik vis uit mijn geheugen ja, weer gloeiend heet als gebraden visjes eruit, staat de vuurman daar klaar om een emmer ijskoud waten over ons heen te gooien, heerlijk, formidabel, neerploffen in het gras, de ogen open, de ogen gesloten, het lichaam is helemaal op en loom, de geest totaal bevrijd.
Daarna thee of in mijn geval bier en zalig nasoezen, nababbelen. Archie is zoals veel Indianen alcoholist geweest, dat was een beetje aan zijn buik te zien, maar hij is nu zonder vuurwater, geloof ik. Ik kwam hem ergens op een pad toevallig tegen en ik vergeet nooit zijn diepschouwende, intense, oerwijze, helende blik! Nu was ik als puber altijd al bezig met Indianen, verdiepte me er compleet in, dus die eerste ontmoeting met een echte Indiaan maakte zeker diepe indruk op mij, ik was dan ook vol eerbied. Hij vertelde dat hij ratelslangen gevangen heeft en ook gegeten, denk ik.

Een ander zweethutritueel vond plaats in Vierhouten tijdens het Eigentijdsfestival. Het was een gemengde zweethut en de leider was een gezette meneer uit een Belgisch kasteel, waar ze cursussen geven, een zeer vrolijke oerman. Het ritueel ging uiterlijk op dezelfde manier, maar het had niet die spirituele geladenheid van Archie's zweethutritueel. Je kon wel alles zeggen wat je wilde, er heerste een groot onderling respect en het was natuurlijk wederom behoorlijk zweten geblazen. Dat het een gemengde zweethut was, merkte ik op een gegeven moment maar al te goed, want er lag opeens een vrouw tussen mijn benen in het pikkedonker. Ja, je raadt het al, lichtgeraakt en snelontvlammend als ik ben, kwam mijn edele deel schoksgewijs omhoog te staan, je kunt je psychisch er nog zo tegen verzetten, het gevalletje gaat zijn eigen gang en gelijk heeft ie. De jongevrouw bleef gewoon liggen, waarschijnlijk versuft door de hitte, ik liet mijn hand wat over haar lichaam glijden en op een gegeven moment streelde ik één van haar borsten. Daar bleef het bij, pipo's!
Later tijdens het omkleden kwam er een jongedame de tent in, we waren alleen, was zij het? Ja, vast. We omhelsden elkaar, streelden wat, deed ik nog dit of dat, een tongzoen of zo, ik weet het echt niet meer, wel dat we samen nog een stuk opliepen en elkaar misschien nog zouden treffen, is er in ieder geval niet van gekomen. At teveel blauwe koren van een Indiaan (LSD-werking) en 's avonds zag ik de zweethutleider flink wat bier achterover slaan.

Bij een gemengde zweethut in het Malsche Land moesten de mannen hun ballen vastpakken van de leider. 'Moeten de vrouwen dan hun schaamlippen vastpakken?', zei ik. 'Ik moest bij mijn man-zijn blijven', zei hij boos. Als een leider geen gemengde zweethut aankan, dan verpest dat het hele heilige ritueel, neem van mij aan, een zweethutritueel is altijd een gok, want in eerste instantie mensenwerk, zoals alle rituelen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 15 juli 2010


Geplaatst in de categorie: welzijn

3.2 met 6 stemmen 396



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)