Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zweedse schoonheid

(voor Christine Falkenland)

Toen ik mijn armen om haar stevige atleteschouders legde, bleken haar heilige borsten de edele wijngaarden van God, want uit haar werk puurde ik haar verknochtheid aan christelijke taferelen en op een foto van haar draagt zij een kruis rond haar nek. Ze kijkt mysterieus nogal naast de lens en vooral haar dikke, erotiekopwekkende lippen vallen mij op, ik vermoed dat ze van nature zo zijn, ik krijg er in ieder geval kusdrift van. Het niet echt lange haar strak naar achteren gekamd, wat die lippen nog meer voorgrondaandacht geven. Ik hoorde engelen juichen bij het zien van haar nederige, tedere ziel. Haar goddelijke wijsheid ging mijn begrip te boven, alsof ik Maria Magdalena, de meest intieme ingewijde van Jezus, genadevol mocht aanraken. Mensennogaantoe, wat een beeldschone, gekmakende, verleidelijke vrouw! En dat niet alleen, nieuwsgierig geworden heren, maar ze schrijft ook nog eens buitengewoon indringend, in de Franse, korte stijl, met veel gevoel voor nuances, psychologisch drama en zonderlingentragedies. Als christin schuwt ze niet vrijmoedig over de erotiek te schrijven, ze doet dat met zulke bewoordingen, dat je als lezer bijna voelbaar kunt meegenieten. Ze is drie-en-veertig jaar, dus een achtenswaardige, gerijpte vrouw. Ik ben smoorverliefd op haar, maar ik begin niet aan een cursus Zweeds, als ze mijn literaire maîtresse wil worden, dan lijkt me dat een zeer goed plan, maar ieder zo zijn/haar eigen taal, is wel zo verrassend tijdens onze tantrarituelen. Er is toch zo'n mythe dat Zweedse vrouwen er wel pap van lusten, nou, ik ben benieuwd. Haar toverheksglimlach doet de Mona Lisa verbleken, doet ijzer tot kreupelhout verkrommen, gestoorde heksen verschrompelen, Aphrodite afhaken, Cleopatra de benen nemen, Goedele voorgoed zwijgen over seks. Zij weet zichzelf te ontdoen van de aardse schijn, ze toont mij haar goddelijke oorsprong, in één adem, heel fragiel, temidden van het plat-profane, de jachtige herriemakers, de mokkende neuroten, zoals ware engelen nu eenmaal flitsend en effectief optreden als vermomde spionnen met de kleurrijkste, geurigste bloemen in hun aura's. Zij is de poëzie, die ik het liefste lees, met mijn blote lichaam. Ik geloof in de zachtheid van haar ware liefde voor mij, zacht als haar grote, welgevormde borsten zonder cactusstekels en gifpijlen. Zij ziet verder dan het platvloerse gemier en het hardnekkige tredmolengedrag. Dierbare zielsverwant, erotisch verlichte, adellijke penneheldin, wat lig ik graag met mijn vermoeide schrijvershoofd tussen je troostrijke borsten, kom jij dan met jouw vermoeide schrijvershoofd tussen mijn troostrijke benen liggen, met je hoofd op mijn geheime schrijversbron. Ik zag jou mijmerend op een rode sofa, terwijl het Zweedse zonlicht op je blanke borsten scheen, teer als het geheime leed in je hart, wat schuilgaat achter al je mooie, geniale woordenhocuspocus, je straalde als de volle maan, je volle maangezicht, in een lange nacht vol onverhulde, koude melancholie. Ik zie nog je vochtige ogen, die verlangen naar serene schoonheid, maar je bent zelf die serene schoonheid, begrijp dat toch! Het verlangen naar een plek om te blijven, aldus Rutger Kopland. Je bent een bloedmooie vrouw, die geen verandering wenst, gevangen in nare chaos, trillend van verlatingsangst, te weinig beseffend dat beweging naar nieuwe horizonnen leidt, waar meer bevrediging ontstaat, de troostende gong voor de ziel, die al reizend betere tonen ervaart. Jij bent gouden kwikzilver. Je vond Christus in geen enkel godshuis, maar dat was het, Christus zit in jou. Verlatenheid en de daarop volgende eenzaamheid is geen woordspel van jou, maar een ernstige vergissing, die gevoelens van supersensitieve mensen zoals jij kapot kunnen maken, een misdaad waar God van walgt. Achter jouw angstige, troebele ogen zie ik het hemelse voorrijk, waar Jezus geen moeite mee had, Hij wist en weet vlijmscherp te peilen waar de eenzame harten naar verlangen, de zielen hunkeren in daadloze, oppervlakkige atmosferen, maar onze God heeft de engelen opdracht gegeven om iedereen ten goede te veranderen, om het dwaze te ontmaskeren, om de ware liefde te bevrijden. Ik kus je forse kameelbulten zoals priesters de ring van de paus kussen. Ik geloof in de Moedergodin, evenals jij. Als onze inktpotten ooit breken, zullen we dan elkaar inktloos beminnen in ons dromerige landhuis omringd door adembenemende natuur. Maar wil je me intussentijd nog minzaam beheksen met je weergaloze literatuur. Werp je niet van een hoge rots, maar wacht tot je adelaarsvleugels volgroeid zijn en vlieg dan naar ons hoge nest, wat de wijzen voor ons achterlieten. Androgyne God, breng mijn liefdesbrief naar haar, waar ze zich ook verstopt, om nieuwe verzen en verhalen te creëren, kus haar ziel, ook van mij, streel haar erotische lichaam, die in volle bloei staat, ook van mij, voedt haar met Uw romige tepels, ook mij, maak haar dronken van de Christuswijn, ook mij, verenig Uw pure eenlingen via Uw Heilige Geest, laat ons desnoods astraal met elkaar vrijen, gaat dat niet omdat ze mij niet kent? Ach toe nou, U kunt toch alles! één keertje dan! Dan val ik U daarna niet meer lastig. Echt, het zal haar en mijn kunstwerken tot grotere hoogten doen stijgen en daarmee eren wij U toch weer, want de geest verruimen en verhogen is onze kunstenaarstaak, opdat de mensen U dichter kunnen naderen. Desillusies doen mensen naar schijnwerelden vertrekken, wij proberen de echte menselijkheid in hen op te wekken. Waar rijke dromen getorpedeert worden, schudden wij onze leeuwenmanen en trekken wij ten strijde. Wij zijn kindgebleven volwassenen, die onze pennen hanteren als toverstaffen, geleid door de Hogere Werelden. Of zoals Jezus treffend zei, we zijn wel in de wereld, maar niet van de wereld. Wij uiten kortom onze Ware Zelven. Wij zijn angstloos, want in ons is de Ware Vrede gedaald. Wij weten wel wat angst is, maar wij slaan er niet meer van op hol. O God, wees ook lief voor Uzelf, voel U niet te eenzaam, na al die wrede eeuwen, kom nu gerust geheel tevoorschijn in ons! Het vierkante mannelijke tracht te lang het ronde aardse in te sluiten, terwijl het vrouwelijke rond meer dan ooit nodig is!

Schrijver: Joanan Rutgers, 23 juli 2010


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 1 stemmen 135



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)