Levenskunstenaar
(voor Hermann Hesse [1877 - 1962])
Ik heb je totale oeuvre verslonden als een malse biefstuk met een fles peperdure champagne. De smaak van je poëtische proza ligt nog steeds na te trillen op mijn tongpupillen, juicht nog in mijn donkere slokdarm en houdt wijnfeesten in mijn versierde maag. Ooit heb ik je magertjes vergeleken met een oermoeder, in een hortend en stotend gedicht, her en der gepubliceerd, maar je verdiend beter van mij, vandaar nog deze poging even voor middernacht, met de wijn glanzend op mijn brede internetbureau, met een mooie foto van jou naast me, waarin je liefdevol glimlacht naar een glas wijn, opgeheven door je rechterhand. Je hebt het mooiste van alle schrijvers die ik gelezen heb, geschreven over de heftige psyche van de jongeling, die de volwassenheid nadert en die, omdat hij kunstzinnig en diepgevoelig is, botst met de maatschappij en zijn naaste omgeving. Je hebt zoals de meeste schrijvers volop geput uit autobiografische gegevens, maar die waren dan ook zo origineel en betoverend indringend, zo sfeervol en magisch. Hoe jij over verblijfplaatsen en geliefden sprak, dat boezemde mij diep ontzag in, je dromerige sensibiliteit en je scherpzinnige waarnemingsvermogen gaven dikke brokken in mijn jeugdige keel. Jij begreep mijn eenzaamheid, als een literaire oervader en oermoeder ineen, als God zelf, hoe jij de eenzaamheid van je buitengesloten hoofdpersonen beschreef, daar kon ik me direct vol overgave in herkennen, zo knap en geniaal geschreven, zo buitengewoon boeiend en meeslepend, vol romantiek en diepzinnige psychologie, zelfs mijns inziens belangrijker dan het werk van Jung, omdat het in de daadwerkelijke psyche van bewegende persoonlijkheden duikt en niet abstract erboven hangt. Ik zag en zie in jou mijn grootste mannelijke voorbeeld, daar jij net als ik al vroeg door de maatschappij werd uitgekotst, maar je hebt de wereld volop bewezen dat je op een veel hoger niveau heel wat in je Mars had. Je koos bewust voor de geestelijke werelden en dat heeft je geen windeieren gelegd, integendeel, je bent wereldberoemd geworden en je wordt door velen vandaag de dag nog steeds op handen gedragen. Je hebt het gymnasium gehaald en je hebt op een seminarie gezeten, je bent opgenomen geweest en je bent boekverkoper geworden en intussen en daarna groeide je eerbiedwaardige oeuvre meer en meer met grote successen. Die wereldse stappen zullen allemaal wel gezet zijn, maar het belangrijkste waren je innerlijke reizen en avonturen. Je wist als geen ander als een meester-alchemist van modder goud te maken. Ondanks je groteske zielenpijnen, wist je tot intense zelfbevrijding te komen, je kwam door al je persoonlijke, psychische ervaringen tot permanente verlichting, het aardse voorbijgesneld kon je vrijuit en met vlotte pennenstreken je literaire dieptepsychologie opschrijven en laten uitgeven. Wat terecht gebeurde, je toptalent werd erkend en bewierookt. Maar jij bleef er gewoon en eenvoudig onder, je ging niet naast je schoenen lopen, je verbleef meer en meer in de natuur, je werkte in een wijngaard, je dronk de opbrengsten tot op je oudste dagen, immers, de wijn is de drank voor ware dichters, ze maakt de zinnen en de psyche los en daardoor komen de muzen als vrolijke hardloopsters over de brug. Altijd naakt, want muzen zijn niet preuts, hun volle borsten op en neer gaande als aansnellende dorstlessers, gevuld met rode en witte wijn, reeds ontkurkt, met heerlijke, niet te versmaden zuigtoppen. Je schilderde zelfs, maar je woordkunst bleek toch je hoofdtaak in het aardse bestaan. Niet dat je niet goed schilderde, maar een raskunstenaar blinkt nu eenmaal in één vorm het meeste uit, enkele uitzonderingen daar gelaten. Je eerste vrouw leek wel een travestiet, ik verklaar daaruit je overwegend vrouwelijke inborst. Ook je tweede vrouw heeft sterk mannelijke trekken, zij het behoorlijk vrouwelijker, meer zoals jijzelf, waar het innerlijk vrouwelijke en het innerlijk mannelijke in volkomen harmonie waren. Ik heb deel gehad aan jouw diepste lijden door je romans en gedichten intens te lezen, ik ben je er ongelooflijk dankbaar voor, want zoals jij de psyche van het onaangepaste, onplaatsbare, artistieke individu hebt verwoord, zo zou ik het nooit kunnen en dus ben ik heel blij dat jij je gemanifesteerd hebt in de literatuurwereld, volop dank! Als oude man zag je eruit als een ascetische monnik, zo met je ronde uilebril en je doorgroefd gelaat, prachtig, die jonge helderheid in je ogen als jonge jenever, alsof God mij indirect aankijkt, wat een groot natuurtalent levenskunstenaar! Je kreeg de Nobelprijs voor literatuur, ik haal mijn schouders op, het zou wat, mensen, die dit lezen, besef goed dat de grootste schrijver die ik ken, die oerlieve Hermann, de hemelse wijsheden heeft gediend en de hemel dichter bij de aarde heeft gemaakt door zijn sublieme, geniale werk, zoals ooit in Egyptische tijden en daarvoor in Atlantische tijden. Pianoklanken van Mozart klonken nog na in je vermoeide wezen, toen een hersenbloeding je trof als een blikseminslag, maar de natuur gaf je een tedere genadeslag, immers, je had zoveel goeds uit je hersenen geperst, die bloeding bracht je de fysieke dood, maar het geestelijke leven van de totale vrijheid, die je zo bemind en nagestreefd had op de aardbol. Je bent menselijk gezien heel oud geworden en je hebt je leven volop geleefd, je hebt intens genoten en waarlijk, geestelijk werk geleverd. Als ik iemand uit de literaire wereld wens te omhelzen na mijn aardse leven, dan is het allereerst de vermomde discipel van de Christusgeest, Herr, Heer Hermann Hesse!
Geplaatst in de categorie: idool
Levenskunstenaar
209
Geef je reactie op deze inzending: