Ongenaakbare panter
(voor Donna Tartt)
'Kijk dan!', zei ik, 'nu zit ik hier verdomme met een halve voortand en maak ik al helemaal geen kans meer bij Donna!'. 'Sorry hoor, meneer, maar wie grijpt er nu zomaar naar de tas van een ander en gaat er vervolgens met zijn hele snuit in verdwijen?'. 'Ik!', zei ik, 'want ik had een gierende aanval van hyperventilatie!'. Ze bewoog haar bips wat onwennig heen en weer op haar stoel, een poging om opnieuw te nestelen, wat na ongeveer een minuut lukte, daarna maakte ze twee bovenste knoopjes van haar bloes los en ze draaide zodanig naar mij toe, dat ik volop inkijk had op haar lichtbruine welvingen. 'Dat zie je niet veel, zo'n opvallende kleur voor dameslingerie!', zei ik, totaal door het lint om de halve tand in mijn rechterbroekzak. 'Ja, ik vind het zeker een mooie kleur, maar wat daaronder zit vind ik nog mooier!'. 'Dat is ook veel mooier, maar dat krijgt u nooit te zien!'. Net toen ik nogmaals wilde reageren, kwam eindelijk de hoofdgast van deze literaire avond het podium op waggelen, wiegend met haar brede heupen, gestoken in een elegante, net iets te strakke rok. Ze ontdeed zich heel zwierig van haar lange wollen jas, die nog een beetje nadrupte van de gesmolten sneeuwvlokken. Ze had een prachtig gelaat, een maanachtig profiel met scherpe ogen daarin geborduurd, panterogen met aanvalstechnieken. Haar glimlach was innemend, zij het dat die halverwege bleef steken, alsof er een schroefje loszat aan beide zijden. Haar zwarte haardracht werd zwierig in model gehouden door een of andere haarlak. Zij maakte een afstandelijke indruk en in eerste instantie was ik totaal niet onder de indruk van haar wat al te zelfvoldane uitstraling en voor haar panterlook was ik al helemaal niet bang, daarbij kwam nog mijn uizonderlijk hoge pijngrens, dus ik wist haar bij voorbaar te trotseren, mij kon ze niet tarten! Tart maar raak, mevrouw Tartt, ik beb wel zin in een eventueel erotisch pantergevecht in het Franse kasteel, dat ik sinds deze zomer permanent bewoon. Ik heb mijn butler Lodewijk al gewaarschuwd, dat er vanavond wel eens een vrouw kon komen te logeren. 'Maar meneer, weet u dat wel zeker?', vroeg hij. 'Ja, Lodewijk, of denk je soms dat die van mij van hout is?'. Het schaamrood steeg hem naar de kaken. 'Goed, meneer, in orde, meneer.'. Natuurlijk ging het die avond voornamelijk over 'The Secret History', hoe ze tot zo'n kolossale bestseller was gekomen, wat haar drijfveren waren en hoe haar eigen leven tot dan toe was verlopen. Ze was behoorlijk onderlegd en had zo haar elitaire kennissenkring. Haar Amerikaanse accent viel reuze mee en ik beeldde me vast in hoe ze later die nacht naast mij in het antieke hemelbed Engelse liefdeszinnen fluisterde, alvorens wild op mij te springen als een vurig smachtende, vrouwelijke panter. Wat zou haar ranke lichaam klein worden in mijn door overdaad aan wijn en speis opgezette berelichaam. Als verstokte romanticus droomde ik het liefst van onbereikbare schoonheden, dat gaf zo'n aangenaam pijnlijk gevoel in mijn borststreek, een drukkende angst voor permanente afwijzingen door mijn goddelijke hartedieveggen. Toen stelde ik haar zomaar een vraag, puur om haar bewust te maken van mijn aanwezigheid en niet omdat die vraag nu zo boeiend was. 'Do you like to live in America, or could you also live in a land like Holland?'. Ik kreeg een rode bietenkop met regendruppels, vervloekte mijn eigen stompzinnige vraag, kneep om wakker te blijven in mijn halve voortand, zag er nu volstrekt als een tweelingbroer van Mr. Bean uit, maar ze gaf gewoon serieus antwoord, alsof het een standaard intelligente vraag betrof. 'No sir', zei ze, 'I don't want to live in your beautiful Holland, because my America is just a little more beautiful!'. Ik knikte alleen maar braaf instemmend met mijn hoofd op en neer, terwijl de buurvrouw opeens naar mij glimlachte, haar derde knoopje losdeed, zo van, knap dat je dat durfde te vragen, kanjer!
Ik stond daar alleen maar heel verdrietig te zijn, mij diep schamend over die totaal onbelangrijke vraag, niet eens om die halve tand, die ik in een afvoerput van het riool liet vallen. Ik zag dat Donna keek en niet keek, alsof ze een duistere tovenares was, die mij met één blik had kunnen vermorzelen. Toch vergunde ze mij, erotische loser, Casanova van lik mijn vestje, een steelse, troostprijsblik onder haar rok. Zo van 'Kijk maar even, aandoenlijk zielepietje, wat je allemaal misloopt!'. Ik moest lachen om haar zwarte pluimpje op haar vrolijke pruimpje. 'Right, thank you!'. Ik lachte keihard in die uitgestorven winkelstraat, als een enge stalker volgde ik hun, ze verdwenen in een luxueus hotel. Ik keek haar na, een bezielde schim, ergens een wat trieste vaandeldraagster van een verloren tijdperk, van het fossiel literatuur. Lege, rookblauwe zalen achterlatend, met hier en daar wat pukkelige oudheidkundigen, die elkaar traag en argwanend observeren, met een zekere gêne, zoals dat gaat met de laatste Mohikanen. Ze zal mij waarschijnlijk niet herinneren, of als dat enge spook, die haar laat in de nacht nog aansprak, het stikte daar van de enge typen. Toen ik terugkwam op mijn kasteel, had Lodewijk mijn drankfles al klaargezet met een mooi gegraveerd glas uit de zeventiende eeuw ernaast. 'Nee, trouwe vriend, haar lichtgevende schacht behoorde een ander toe deze nacht!'. 'Ik ben blij dat u veilig terug bent, meester, we krijgen binnenkort sneeuwstormen!'. 'Ga lekker slapen, Lodewijk, ik drink nog wat en ga daarna.'. Maar toen werd er opeens aan de voordeur gebeld. Na enkele seconden. 'Meester, er is hier een vrouw voor u, die u gevolgd heeft vanuit Nederland!'. 'Goed, laat haar maar binnenkomen.'. Het was natuurlijk niet Donna, maar wel de bella donna, die naast mij had gezeten die avond, we dronken enkele flessen wijn en zij ging verder met haar knoopjes, totdat ze naakt met mijn panterlichaam verstrengeld raakte in het gesloten hemelbed.
Geplaatst in de categorie: vrouwen
Ongenaakbare panter
333
Geef je reactie op deze inzending: