Zwerver in Valkenstein

Even buiten het centrum van Assen ligt het voormalig landgoed Valkenstein, waar ooit twee uitzonderlijke mensen woonden. Het gerucht ging dat de dame in kwestie een dochter was van de broer van Napoleon Bonaparte en dat was via gedegen naspeuring geen luchtig gerucht, maar de klinkklare waarheid. Zij woonden in een kasteel, dat afgeschermd werd voor de nieuwsgierige bevolking van Assen. Ze hielden er liederlijke feesten voor exclusieve genodigden, die met koetsen de oprijlaan betraden.

Jacob van Lennep beschreef dit landgoed in zijn memoires en hij was er vol lof over. De heer des huizes was een rijke man uit Den Haag en ook een groot mysterie. Ze kwamen beiden nauwelijks tot niet in Assen, ze verbleven enkel en alleen binnen hun grenzen, op hun uitgestrekte landgoed. Ze waren werkelijk zeer vermogend en ze leefden daar dan ook naar, vele rijke diners overgoten met de beste champagne en wijn.
Men zei dat zij zo rijk was vanwege het toegestuurde geld van de broer van Napoleon, maar hij was toch ook zeer vermogend, dus samen een exclusief rijk paar, dat voor vele roddels zorgde in en om Assen. Ze zijn de beroemdste mensen die daar ooit gewoond hebben. Ze wilden niets met de bewoners van Assen te maken hebben, ze wilden volkomen anoniem blijven, vonden dat de meeste mensen ver beneden hun stand waren en haatten allen die hun exclusiviteit niet begrepen noch accepteerden. Ze hadden werkelijk een kasteel laten verrijzen op die Drentse grond.
Het is zeker dat de vrouw een nazaat is van de broer van Napoleon, aldaar verwekt met een bevallige Drentse jongedame, waar de keizersbroer geen nee tegen zei. Sowieso waren de Napoleons nogal extra viriel/potent, wat hun strijdlust enigszins verklaart, want een teveel aan testosteron wordt al gauw omgezet in macho-achtig gevechtsgedoe. Dat seksuele overschot aan energie moet ergens heen. Roofdierengedrag, niets anders.

Maar goed, er leefde dus een vrouwelijke nazaat in een kasteel even buiten de binnenstad van Assen, getrouwd met een markante dronkaard uit het westen des lands. Hij had een grote wijnkelder onder zijn verblijf aangelegd. Cognac was er ook. Evenals jenever. Ze kwamen beiden nooit van hun terrein, leefden uitsluitend binnen de grenzen van hun aanzienlijke domein, schuwden de provinciale bevolking alsof die hun schade kon berokkenen, waren met z'n tweeën uitermate paranoia, om niet te zeggen verenigd schizofreen om de koppen boven water te houden.
Zelfs het personeel kwam van verre, hun bevooroordeelde onmin met de omgeving was louter een strategisch spel om niet op te vallen, om gecamoufleerd te leven, met schutkleuren en afleidingsmaneuvres, afgesloten hekken en ontoegankelijke rococo-festijnen.
Ze deden er alles aan om ongewenste vreemdelingen buiten de poorten te houden. Het was hun grond en hun kasteel en hun erudiete vorm van leven, die niet gestoord mog worden door infame sujetten zonder enige vorm van beschaving. Er was zelfs een man in dienst, die de hoofdpoort bewaakte vanuit zijn woning, die wel bewaard is gebleven. Ik zou er zo intrekken, een prachtig onderkomen voor een moderne dichter zoals ik. Inspiratie genoeg in die omgeving.

Ik liep ooit met mijn moeder over de resten van het beroemde landgoed, ook over de plek waar ooit dat majesteitelijke kasteel had gestaan, maar waar niets meer van over was, omdat de gemeente Assen ooit tot algehele sloop had besloten, vanwege achterstallige onderhoud en bouwvalgevoeligheid. Een stupide beslissing, want herbouw en onderhoud had zeer veel toerisme kunnen bewerkstelligen en het verleden volop kunnen eren. Te meer daar het beroemde echtpaar een eerbiedwaardig unicum vormt binnen de vaderlandse geschiedenis.
Na de dood van zijn Napoleonitische vrouw weende de rijke, markante man iedere dag bij haar graf op zijn landgoed, zodanig dat velen er gek van werden, totdat hij er zelf dood werd aangetroffen. Pure liefde, zeer sterk, buitenaards intens. Die plek is wel bewaard, maar verder helaas niets, een gruwel in de ogen van God!

Onlangs was er politie aanwezig op de plek, waar ooit Valkenstein heerste en glansde. Er was paniek, want er was een zwerver gestorven op het voormalig landgoed van zeg maar Bonaparta. Hij lag op een bank, waar ooit de twee rijken elkaar intens gekust hadden, zijn hond lag er verslagen bij, nooit hadden die twee voormalige eigenaren van dat stuk grond de aanwezigheid van een arme drommel zoals hij getolereerd, maar als ze vanuit de hemel konden terugkijken op dit navrante tafereel, dan waren ze zeker overstag gegaan, hadden ze zichzelf herkend in die noodlottige, uitgesloten, vereenzaamde zwerver. Waren ze in hun absurde rijkdom niets meer waard dan hem.

Zwerver Valkenstein Valkenstein Assen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 2 stemmen 337