Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Elk huis zijn kruis

Een dorp is volgens Agathe Christie de wereld op schaal, we komen er alle denkbare problemen tegen die voortkomen uit de menselijke aard. Als je contact krijgt met de inwoners blijkt dat ook in ons dorp, elk huis zijn kruis draagt.

Kennissen in de straat zijn zeven jaar getrouwd, hun dochter en onze zoon spelen met elkaar. De man is klein, donker en extravert, zij lang, blond en introvert. Uiterlijk en zoals blijkt ook innerlijk tegenpolen. In de praktijk blijkt dat tegenpolen elkaar seksueel wel aantrekkelijk vinden, zodat kinderen het gemiddelde van de soort benaderen, zo houdt de soort zich in stand.

In begin van hun huwelijk worden karakter verschillen overbrugd door nieuwe indrukken, en in verwachting van al het goede dat de toekomst zal brengen. Als het nieuwe eraf is en de werkelijkheid van het bestaan tot hun doordringt, gaan verschillen in denken en handelen irriteren. Er komen discussies op gang, de eerste crisis door frustratie, de vrees dat wat ze nu hebben alles is wat het leven te bieden heeft. Ze drijven uit elkaar, langzaam zoals de continenten en dat gaat gepaard met emotionele tremor, hun handen glijden langzaam uit elkaar.

De spanning van zijn werk neemt hij mee naar huis. Zij is huisvrouw en frustraties door teleurstelling in de dagelijkse realiteit beginnen zich af te tekenen. Ze kan zich nergens anders op afreageren als op hem. Ze beseft dat ze zelf voor haar geluk moet zorgen dat een ander dat niet voor haar kan doen, maar ze kan de juiste weg niet vinden. Haar geheugen wordt selectief, kenmerk van de geest die geen interesse heeft in de gang van zaken, die ergens anders mee bezig is, die probeert te ontsnappen aan de sleur. Hun levens bewegen zich uit en langs elkaar.

De spanning komt er uit als ze bij anderen op bezoek zijn en er een drankje wordt gedronken. Je zit als gastheer al gauw midden in verbaal geweld, ze laten zich gaan, het gif moet eruit, je voelt de spanning. Ze voelen zich door onze aanwezigheid veilig, ze gaan elkaar niet te lijf, de schade blijft door de veiligheidslijn beperkt. Ze verwijten elkaar van alles. Het gevoel voor humor die ze allebei hebben wordt als wapen gebruikt, wordt pure sarcasme met de ander als slachtoffer.

Dat speelde allemaal een tiental jaren geleden. Ze zijn een paar keer verhuisd, maar vluchten werkt niet, ze nemen zichzelf mee. We zijn onlangs op bezoek geweest ze houden zich rustig, ze zijn een meubelstuk geworden en die maken geen ruzie. Er vormde zich in de loop der tijd evenwicht. Ze vermijden onderwerpen waar ze verschillend over denken, scheiden doen ze zeker niet, dat is jammer van de emotionele investeringen, liever de pijn van het bekende waaraan men went, dan een sprong in onbekende diepte. Die angst zorgt voor koude vrede die door buitenstaanders vaak verward wordt met harmonie en die zelfs vinden dat het een goed huwelijk is, ik knik bevestigend als men mij erin betrekt, wat moet ik anders, het antwoord is een te lang verhaal.

Als we naar huis rijden vraagt mijn vrouw: kun je dit “eind goed al goed” noemen? Ik filosofeer dat alleen zij dat kunnen beoordelen, het is een gevoelskwestie, als ze zich gelukkig voelen dan zijn ze gelukkig, want geluk is slechts een gevoel en dan is het misschien toch “eind goed al goed”. Er zijn vele wegen naar Rome.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 9 september 2010


Geplaatst in de categorie: huwelijk

4.2 met 4 stemmen 355



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)