Fooitje
Geeft u nog wel eens fooi; ik bedoel met die kredietcrisis en zo? Het leven is al duur genoeg en een fooitje komt bovenop de rekening die je tenslotte net betaald hebt. In sommige landen kijken ze je raar aan als je gewoontegetrouw een deel van het wisselgeld als tip laat liggen.
In het Portugese binnenland brengen 9 van de 10 obers je het schaaltje met de tip achterna in de veronderstelling dat je het per ongeluk hebt laten liggen. Maar in Engeland zag ik eens een koperen bak op de bar staan met daarboven een kartonnen pijl die dwingend naar die fooienpot wees en waarop de barkeeper had geschreven:” Tipping is not a city in China.”
In Nederland is het al lange tijd gewoonte om iemand die extra zijn best doet iets extra’s te geven: de ober die op eigen initiatief met een kleurplaat en dito potloodjes voor uw kleinkind komt aandragen, de taxichauffeur die uw koffer draagt en de garderobejuffrouw die uw jas met dat afscheurde lusje op een klerenhanger wegbergt. Zo iemand verdient een tip. De lonen veel dienstverleners zijn ook vaak op die extraatjes afgestemd. Kijk alleen uit dat je een bereidwillige ambtenaar niet iets extra’s toestopt want dat wordt als omkoping gezien. En een agent is ook een ambtenaar. ‘t Is maar dat u het weet.
Clara, de bardame in het café in Bos en Lommer, loopt al jaren het vuur uit haar sloffen in haar “loopgraaf”, zoals ze de ruimte achter de bar betitelt. En ze doet haar best, haar stinkende best. De vroegere schoonheid is wat verbleekt door het harde werken, de late uren en de consumpties; maar ja, wie gaat er eten bij een magere kok? De horecajaren hebben groeven in haar gezicht getrokken als de jaarringen van een boom. “Hier,” zegt een tevreden klant bij het afrekenen en legt 60 eurocent op de bar, “voor de kinderwagen.” “Nou,” zegt Clara, “vergeet die kinderwagen maar. Ik spaar nou voor een rollator.”
Wandelaar
Geplaatst in de categorie: algemeen
toepmaatje is. Ik zal je ie-melen Felix, zo vlug
mogelijk.