OLIFANT EN MUIS 20: Naar het Paard
Katherina ‘Katharina Schmier,' klonk de stem van het Paard door de geluidsbox.
‘Wij zijn hier... Olifant en Muis,' zei Olifant.
‘Ja, alsjeblieft, loop maar naar boven als je wilt.'
Ze liepen de steile trappen op naar vierhoog.
De kleine wachtkamer had kale wanden. Het klonk er hol. Van hieruit kon je het Paard in haar behandelkamer horen praten. Muis en Olifant stonden voor het raam. Je keek uit op de pannendaken van de oude stad. Daarbovenuit piekten de torens.
‘Kijk,' zei Muis, ‘daar heeft iemand een kattenbrug gemaakt.'
‘Olifant zag een plank die van dak naar dak liep.
‘Hebben katten dat nodig?'
‘Ja, katten vallen wel eens dood.'
Olifant keek naar de grijze lucht boven de krakkemikkige daken. Je kon nog net een stukje van de rivier zien. Het deed hem denken aan de kamer die hij als student had gehad.
‘Ze loopt uit,' zei Muis ontevreden.
‘Ja,' zei Olifant berustend.
Eindelijk hoorden ze de stemmen de gang op komen. Even later keek het Paard om de hoek van de deur. Ze had een groot hoofd. Twee bruine karbonkels van ogen keken hun aan.
‘Komen jullie maar verder, ja'
‘We dachten dat we om drie uur moesten komen,' zei Muis.
‘Nee, om half vier. Ik begin altijd op de halve uren. Ik heb het hoop ik goed met je afgesproken, Olifant? Wacht ik ga kijken, loop maar achter me aan.
Ze liepen door een gangetje en kwamen in een zolderkamer met zacht bruin tapijt op de vloer.
Er stond een groot bureau met daarachter de therapeutenstoel. Bevallig liet het Paard zich er in zakken en wees naar een klein bankje, waarop ze plaats namen. Het was even wennen. Thuis hadden ze ieder hun eigen bank. Hier voelden ze elkaars lichaam.
Het Paard lachte vriendelijk en pakte de agenda.
‘Haar lijf ziet er jong uit,' dacht Olifant, ‘maar haar huid is oud en om haar ogen heeft ze te veel zwart.'
‘Hier heb ik het ...jullie staan op half vier.'
‘Sorry,' zei Muis.
‘O,dat geeft helemaal niets hoor, ik ben zelf ook zo vergeetachtig,'giechelde het Paard,
‘ Ik heb het Olifant al verteld aan de telefoon. Heeft hij het niet tegen je gezegd? Verleden week was ik met iemand naar een opening maar ik was een week te vroeg. Dat stond zo verkeerd in mijn hoofd.'
Het Paard lachte kirrend en wierp haar hoofd achterover.
‘Ik kan het me heel goed voorstellen. Halve uren zijn moeilijk.'
Ze zette een bril met zwaar montuur op en begon door een stapel papieren te bladeren.
Het volgende half uur waren ze bezig met vragen voor de verzekering te beantwoorden.
Daarna moesten ze allebei vertellen wat hun probleem was. Heel omzichtig legden ze hun moeilijkheden op tafel, er voor zorgend dat ze niets negatiefs over de ander zeiden. Het Paard hoorde ze aan alsof dit tot de formaliteiten behoorde die niets met de eigenlijke therapie te maken hadden en keek op haar horloge.
‘O, jongens,' zei ze geschrokken...de tijd is alweer op. Ik zou het wel langer willen maken, maar vandaag ik heb verplichtingen,' weer giechelde ze, ‘Wat ik zal doen is... ik geef jullie een luisteroefening. Daar is iedereen altijd enthousiast over.'
Ergens van onder een stapel papieren diepte ze een A viertje op en gaf dat aan Olifant.
Na precies een uur stonden ze weer buiten. Het verkeer raasde langs en in de rivier waaide de wind rimpels op in het water. Onwennig keken ze elkaar aan.
xs4all.nlGeplaatst in de categorie: psychologie
praten
312
Geef je reactie op deze inzending: