Vergezichten - deel 3

Met een ruk draaide hij zich om. Snel beklom hij de dijk en liep de stenen trap af naar de parkeerplaats. Hij startte de motor van zijn stationcar en reed snel naar huis.
Op zijn studeerkamer ging hij achter zijn typemachine zitten. En opnieuw dacht hij aan dat telefoongesprek. Hakkelend en stotterend had hij geprobeerd haar duidelijk te maken dat haar woorden hem diep hadden geraakt en dat hij daarbij had moeten denken aan de angsten die hij vroeger had moeten doorstaan in de eenzaamheid van zijn zolderkamertje. Maar ze wilde niet naar hem luisteren, ook niet toen hij haar vertelde dat hij haar graag mocht en dat hij er niet van uit ging dat zij het kwaad had bedoeld. Het enige waar ze op reageerde was haar gevoel van gekrenktheid omdat iets wat zij die morgen had gezegd, verkeerd was gevallen. "Als jij niet tegen mijn manier van doen kunt, is het beter dat wij elkaar niet meer zien", had ze gezegd. Na nog wat schimpscheuten had ze de hoorn neergelegd.

Er waren wat pogingen geweest, later, om haar duidelijk te maken waarom haar opmerking hem zo getroffen had, en ze had zijn uitleg op den duur ook geaccepteerd. Maar de hatelijke manier waarop zij op hem gereageerd had was onbesproken gebleven. Dat stak hem nog steeds. Haar houding na dit incident had hem er ook geen aanleiding toe gegeven er nog eens met haar over te beginnen. Als hij haar tegenkwam op of in de buurt van het schoolplein groette ze hem kort, maar sprak verder niet met hem, wat ze vroeger wel vaak had gedaan. De verstandhouding was bekoeld en gereduceerd tot het uitwisselen van een groet.

Veel later pas, enkele maanden daarna, hadden ze af en toe weer een praatje met elkaar gemaakt, maar voor de rest bleef het contact koel en afstandelijk. Meestal zag hij haar van een afstandje staan tussen de andere moeders. Dan was zij in een druk en geanimeerd gesprek verwikkeld over duizend en een huishoudelijke nieuwtjes. Onwillekeurig moest hij dan naar haar kijken, naar haar kaarsrechte gestalte, haar lange zwarte haar, op de rug in een staartje bijeen gebonden, en naar haar handen die altijd druk gebaarden.

Zij was de onbetwiste koningin van het schoolplein, iedereen wilde vriendjes met haar worden. Haar speelse, grappige manier van praten en het gemak waarmee zij mensen aansprak en wist te boeien, maakten haar tot het middelpunt van het groepje moeders die op hun kroost stonden te wachten. Verslagen en met een gevoel van moedeloosheid dat zijn hele wezen doordrong stond hij erbij. Het contrast tussen haar levendige babbel en zijn eigen somberheid maakte hem bij vlagen woest. Kennelijk kon het haar geen zier schelen hoe hij zich voelde. Dat ze hem tot in zijn botten had gekwetst deerde haar niet. Of ze nam bewust een ontspannen pose aan om hem nog meer te grieven. Ze wilde hem laten merken dat zijn aanwezigheid haar volkomen koud liet. Soms maakte hij een praatje met andere moeders, maar meestal kon hij er zijn gedachten niet bijhouden omdat zij met haar gebabbel en koninginnengedrag altijd zo nadrukkelijk aanwezig was.

Meermalen fantaseerde hij dat hij haar woest aanvloog en haar de huid vol schold. Maar als ze hem dan weer flemerig aansprak en een praatje met hem maakte, smolt zijn woede als sneeuw voor de zon. Daarna had ze weer een paar weken geen oog voor hem en dribbelde ze hem druk babbelend voorbij alsof hij er niet stond. Als reactie daarop nam hij soms dagen lang een totaal onverschillige houding tegenover haar aan, maar kennelijk kon ze daar ook weer niet tegen. Want dan kwam ze na verloop van tijd naar hem toe om hem te paaien.

Dat spelletje duurde nu al maanden, hij werd er afwisselend woedend en moedeloos van. Op alle mogelijke manieren probeerde hij haar uit zijn gedachten te bannen, maar meestal met weinig succes. Hoe kwam hij van haar af, hoe kon hij zijn gehechtheid, ja zijn gefixeerdheid op haar volledig kwijt raken?

- wordt vervolgd -

verliefdheid trauma trauma

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 134