Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

WILD GLIMMEN (deel 1)

In het bloeiende weiland aan de zandweg ontwaakte weer nieuw leven. Jonge glimwormen kropen uit hun windseltjes, waarin ze zo lang hadden geslapen. Verheugd begroetten de pasgeboren kevertjes het grote woud van grashalmen en bloemen. Hun vorige leven van larve was helemaal vergeten.
Maar nu moesten ze gauw wegvluchten voor koeienkaken. Die geweldige bekken kwamen al knisperend en kauwend dichterbij! Straks misschien platgedrukt worden? Snel voortkruipen! Daar waren de glimwormen al op de zandweg.
Maar wat was dat? In de verte klonk een dof stampend geluid. Het kwam steeds nader. Soldaten, gezeten op fiere paarden, kwamen eraan.
"Weet je wat, laten we met die grote dieren meegaan!" riep de moedigste van de glimwormen. "Want zij kunnen ons ver hier vandaan brengen. Samen met hen gaan we de wijde wereld verkennen."
Alle kevertjes fladderden op en klemden zich vast aan de benen van het voorste paard. Het stappende dier voelde opeens een akelig gekriebel. Hard snuiven en briesen! Zijn hoeven schoven steeds wilder door het zand.
"Kalm, kalm, Caesar!" schreeuwde zijn berijder.
Maar het paard Caesar bleef zijn benen hoog opheffen en schudde woest met zijn hoofd. Daardoor werden de andere paarden ook heel zenuwachtig.
De achterste ruiter brulde:
"Als onze dieren willen galopperen, laat hen dat maar doen!"
"Heee, hup, voort!" Grote zandwolken stoven op. De soldaten lieten aanvurende kreten horen.
Tenslotte konden de glimwormen zich niet meer vasthouden aan die wild op en neer slaande paardenbenen. Willoos lieten ze zich in het zand vallen. De ruiterstoet was al gauw verdwenen.
Het moedige glimwormenmannetje, dat daarnet de reis met een paard had voorgesteld, behield zijn tegenwoordigheid van geest. Hij duwde het wijfje Levina, dat op haar rug lag, weer op haar pootjes. Vermoeid kropen ze naar de struiken aan de kant van de weg. Uitgeput bleven ze daar liggen, afwachtend in een stemming van laat-maar-komen-wat-komt.
Gaf de avondkoelte hen eindelijk weer wat levensmoed? Arnoud, zoals het mannetje heette, en Levina schuifelden langzaam naast elkaar voort. Aan hun makkers dachten ze niet. Nee, alleen zichzelf behelpen. Dat was wat nu voor hen gold. De omringende struiken beloofden levensbehoud. Arnoud en Levina werden opgebeurd door de takken vol bladeren.
"Verder maar," moedigde Arnoud aan.
"Ja, wie weet wat we voor moois zullen vinden," antwoordde Levina vol hoop.
Tenslotte bevond het onderzoekende tweetal zich onder hoge bomen.
"Kijk eens aan!" riep Levina uit. "We moeten nu in het grote eikenbos zijn. Ja, dit is het bos, waarover ik de paarden heb horen hinniken!"
Het werd erg donker. Daarom gingen Arnoud en Levina niet verder. Knus kropen ze tegen elkaar aan.
Telkens klonken er angstwekkende geluiden. Het gehuil van jagende uilen deed hen huiveren. Dat lichte gefladder van hongerige vleermuizen... Als die dieren de beide glimwormen eens vonden... Overal loerde gevaar!
Opgepast! Een zacht getrippel in de buurt. Het kwam steeds dichterbij!
Arnoud en Levina doken weg tussen losse aardkluiten. Gelukkig op tijd! Over hun schuilplaats schuifelde een groot gevaarte met allemaal scherpe punten. Het gewicht van de egel drukte de bange diertjes nog verder de grond in. Maar ze werden niet gezien of geroken door die griezelige vijand. De hele nacht bleven ze stil, maar angstig in hun holletje.
Morgenwarmte drong in de aarde. Arnoud en Levina waagden zich weer in de buitenlucht. De vroege zon kleurde alle bomen goudgeel.
Het blije vogelgezang had ook iets onheilspellends. De glimwormen voelden aan dat het vrolijke, meerstemmige lied een gezonde eetlust inhield. Ja, die eetlust zou hen wel eens tot prooidiertjes kunnen maken...
"Laten wij nu wat gaan eten," stelde Levina voor.
Wat zaadjes en bladluizen, dat smaakte uitstekend. Daarna verscholen Arnoud en Levina zich tussen dichte bosbessenstruikjes. Voorlopig zou het wel veilig zijn om daar te verblijven. Rustig lagen ze, tot de avondgloed op het lover lag.
Arnoud voelde sterke levensdrift in zich opkomen.
"Ik wil nu een eind vliegen," fluisterde hij tegen zijn vriendin.
Levina antwoordde:
"Ik blijf liever hier. Als jij terugkomt, zien we wel weer."


(Wordt vervolgd.)

Schrijver: Han Messie, 17 december 2010


Geplaatst in de categorie: dieren

3.0 met 1 stemmen 145



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)