Mijn psychiater
Het was in Ommen en daar bij het ggz.Ik had al vanaf mijn achttiende levensjaar een psychiater. Deze man was mijn vijfde .Een praatrivier was hij. Hij vertelde mij keer op keer en daar nam hij flink de tijd voor dat al zijn broers vrachtwagenchauffeurs waren geworden en hem een rare kwezel maar vonden. Hij had altijd gezelligheid met zijn vader. Zijn vader werkte bij de vam, zeg maar de nederlandse vuilnisstortplaats. Hij zelf studeerde voor uroloog. Hij vertelde mij dat de mens van onderen net zo belangrijk was als de mens van boven. En hij was zeer geinteresseerd in urinewegen , dat vond hij mooi.Hij vroeg mij of ik met een ziekenhuisauto straks thuisgebracht wilde worden met een grote boodschappentas met zijn pillen erin. Ja dat wou ik graag.
Een bijzondere man zat tegenover mij en hij hield van gesprekken over plantenverzorging. Sinds hij de praktijkkamer bewoonde als mijn psychiater W waren de planten heel mooi alsof ze elke ochtend licht veregend waren. Ze ademden fris en vrij en de planten bloeiden er graag. Omdat het mij maar bij die praatrivier niet lukte over mijn eigen pijn te praten gooide ik het ook maar over de plantenverzorging. Over God mocht ik het niet hebben en ook niet over engeltjes.
Je moet niet denken in engeltjes en duiveltjes zei hij dan bits. Einde Godsdienstig dialoogje. Hij gaf me slaappillen en hij vond dat wel genoeg. Volgens hem was de mens en zijn hele existentie alsmede dat wat wij bewustzijn noemen een tijdelijk produkt van hersenkwabben. Over hersenkwabben spraken we veel. En daarna over de planten. Ik zei tegen hem dat het heel bijzonder is dat in Nederland waar zoveel water is met zoveel vissen erin er op onze nederlandse postzegels nooit een nederlandse vis staat.Dat vond ook mijn psychiater zeer vreemd. Hij verwonderde zich daarover. En was even niet aanspreekbaar.Dit vond hij een groot mysterie dat in Nederland waar zoveel water is en zoveel groene en blauwe vissen zijn er nooit een nederlandse lieve eeuwige vis op onze postzegels staan. Want we hebben toch de Lek en de IJssel en de Maas en noem maar op. Dat is heel geheimzinnig dat we op onze nederlandse postzegel nooit een vis hebben staan terwijl het in onze vele wateren wemelt van de lieve eeuwige vissen met lieve dikke lippen en op gekleurd glas lijkende vinnen die voor ons nederlanders altijd blijven bidden tot God.
Mijn psychiater vond dat de echte nederlandse man bij de Lek woont en een plastic broek draagt en zo met die plastic broek op vakantie gaat in de bus naar Parijs waar hij de hele tijd drop eet. En dat hij klaagt bij het hotelpersoneel dat hij in de ochtend geen hagelslag op brood krijgt en daarin is hij goudeerlijk. Nou daar was ik het met hem niet eens. Wel was ik het met hem eens dat Achterhoekers de liefste mensen van Nederland zijn. Over God mocht ik niet met hem praten.Hij was nu eenmaal materialist en legde me uit dat het bewustzijn een tijdelijk produkt is van gezamenlijk opererende hersenkwabben. Daarna is er niets.Dus ook geen ziel.
Zijn hobby was het houden van hamsters in grote plastic kooien met daaraan gemonteerd grote doorzichtige buizen waar zijn hamsters fijn door konden hollen. Dat vond hij beeldig om te zien. Hij had kooien in alle vrolijke kleuren. Hij bleef verder maar praten over zijn vader die bij de VAM werkte op de nederlandse vuilnisstortplaatsen waar hij koper van ijzer moest scheiden na het verbrandingsproces.
Hij maakte heftige gebaren wanneer hij weer oplepelde de verhalen over zijn vader die maar ijzer van koper moest scheiden met een stoffer en blik op de VAM verbrandingshopen door heel Nederland en hoeveel hij netto met alle belasting eraf verdiende en hoeveel hij verdiende netto en wat ik er van vond.
Hier kwamen we nooit uit en ik kreeg ook nooit even de tijd van hem om over mijn pijn te praten.
Aan het eind van ons laatste gesprek vroeg hij mij of ik rozenkruizer wilde worden. Ik antwoordde hem dat ik dat niet mocht van Onze Lieve Heer en van onze Lieve Vrouw.
Aan het eind van ons laatste gesprek wilde hij mij een geschenk laten zien. Het was een plechtig schilderijtje op een tafeltje in zijn praktijkkamer. Op een zwart rechthoekje stond in het Arabisch schrift de Heilige Naam Allah.
Het was zo raadselachtig mooi en geheimzinnig. Mijn psychiater was ontroerd en werd heel stil. Hij vertrouwde mij toe dat dit het mooiste is wat hij ooit heeft gekregen. Het Woord bestond uit zeer vreemde en oneindig zoete lussen en punten en oneindig zachte rondingen. Het is werkelijk Allah Zelf. Het Schrijfsel is zo oneindig liefdevol en wonderbaarlijk dat het God zelf is. Het is als een gestileerde bloem. De lussen, de strikken, het is een oneindig liefdevol onbegrijpbaar mysterie,het is een Geopend Woord voor alle lieve wezens.
De zoete lussen en punten duizelden in mij en we vonden het zo mooi dat we dit samen mochten meemaken en voelen van Gods Heilige Naam Allah.
Zo een vreemd Woord en zo mooi vreemd Woord in de nacht heb ik nog nooit gezien zei ik tegen mijn psychiater. En dat in gouden krullen en lussen en punten op een zwarte rechthoek.We huilden ervan.
home.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Mijn psychiater
471
Geef je reactie op deze inzending: