Weerzien (2)
Thuisgekomen vond ik een kaartje op de deurmat met de tekst:
Lieve Anika.
We hebben elkaar al zo'n twintig jaar niet gezien. Ik ben naar je op zoek gegaan en heb je gevonden. Vanavond om 20.00 uur zal ik je een bezoek brengen. Eventueel kunnen we ergens gaan dineren, als je dat op prijs stelt.
Liefs je vader.
Precies zoals ik mij mijn vader kon herinneren: kort en bondig.
Mijn intuïtie had me dus niet in de steek gelaten, hij zou komen!
Ik was al een heel eind gevorderd met de voorbereidingen voor het diner.
De geplukte sla stond in de koelkast. Ik had er twee ovale schaaltjes voor gebruikt,die vroeger ook bij ons op tafel stonden. De dressing stond apart in een kannetje.
De soep pruttelde zachtjes, rijkelijk gevuld met de verse tomaten; uiteraard ontdaan van hun vel en daarna in kleine stukjes toegevoegd aan de soep.
De zalm, bestreken met de knoflookboter, stond op het aanrecht in een ovenschaal. Die kon zo meteen direct onder de grill gezet. Maar voor ik de zalm er in zou zetten, wilde ik eerst de pijnboompitten licht roosteren.
Voor het dessert had ik de mango in mooie schijfjes gesneden, in een kommetje gedaan en overgoten met de licht zoete mangosaus. Verder kon ik niets doen. Het kwam aan op een juiste timing.
Voldaan liep ik naar de eetkamer en bestudeerde de gedekte tafel.
Op de lange eettafel had ik het wit damasten tafelkleed – die voor speciale gelegenheden – neergelegd. De bijpassende servetten in de zilveren servetringen, lagen te wachten om gebruikt te worden.
Op het midden van de tafel had ik een joodse kandelaar geplaatst; ooit gekocht op de rommelmarkt. Ik had er gisteren zeker een half uur aan besteed om deze oude kandelaar op te poetsen, zodat hij nu het stralend middelpunt van de tafel was geworden. Het bestek was keurig gerangschikt, zoals het hoorde, van buiten naar binnen. Mijn vaders bord had ik aan het hoofd geplaatst, dat van mij aan het andere hoofd. Met een laatste kritische blik, besloot ik dat het goed was zo.
Vervolgens liep ik naar mijn slaapkamer, opende mijn kledingkast en vond mijn smetteloos witte avondjurk. De enige die ik bezat. Eenvoudig van snit, maar elegant en vrouwelijk. Hoe vaak had ik deze jurk niet aangedaan, zonder dat er een reden toe was, om hem vervolgens met een diepe zucht weer uit te doen, terug op het hangertje, beschermd door een plastic hoes, weer terug in de linnenkast.
Tot aan deze avond wist ik nog steeds niet waarom ik zo'n mooie satijnen avondjurk had aangeschaft. Ik haalde de jurk uit het plastic en paste hem aan. Gelukkig, hij zat nog steeds als gegoten.
Ik legde de jurk voorzichtig op mijn bed, liep naar de badkamer, draaide de kraan open, spoot een scheutje badolie dat naar lelietjes van dalen rook, in het water en nam plaats op een stoeltje. En toen ik daar zo zat, bedacht ik hoe anders alles had kunnen zijn. Hoe veel ik – ondanks zijn afwezigheid, al vanaf mijn prille jeugd – van hem had gehouden, en steeds meer hield. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan hem dacht. Ik verkeerde in een vicieuze cirkel, het was moeilijk voor mij blijvende vriendschappen aan te gaan, en ergens hoopte ik dat dat zou veranderen nadat ik mijn vader ontmoet zou hebben. Ik liep met zoveel vragen rond, al zo lang, en de enige die ze kon beantwoorden was mijn vader zelf. Mijn moeder had altijd stijf haar mond dichtgehouden en was inmiddels overleden.
Terwijl ik dit overdacht hoorde ik op de cd-speler het nummer 'my heart belongs to daddy' van Marilyn Monroe. Het nummer bezorgde mij een gigantische huilbui.
Waarom was mijn leven tot nu toe zo moeizaam verlopen. Wie zou ik nog kunnen zijn of worden?
Met zelfmedelijden schiet je niets op: schoot het door mij heen, en vanavond komt je vader dineren. “Verman jezelf”, sprak ik mijzelf streng toe.
Het bad was inmiddels volgelopen en langzaam liet ik mij in het weldadige geurende sop zakken.
telfort.nlGeplaatst in de categorie: familie
vader
742
Geef je reactie op deze inzending: