De MRI scan
Ik moest er ook aan geloven en kwam terecht in het ziekenhuis voor een mriscan.
Daarvoor had ik meegenomen een tube tandpasta en een tandenborstel maar dat bleek niet nodig te zijn voor de verpleegsters.
Ik had wel fijnzittende kleding meegenomen voor straks in die hypermoderne tunnel. Ik zou daar zo twee uur moeten doorbrengen omdat ik een ziek hart heb en dat moest gefilmd worden, vooral de stand van mijn hart moest onderzocht worden.
De verpleegster vroeg me of ik ook ijzersplinters in mijn ogen had want dat zou gevaarlijk kunnen zijn omdat de tunnel een soort grote magneet is. Nu ja daar hadden we een hele lange boekhoudingsgesprek over. En of er naalden in mijn voeten zaten of anderzins ijzeren voorwerpen in mijn voeten. Nee stelde ik hen gerust, ik heb geen peacemaker en geen ijzeren kleppen en ook geen ander metaal in mijn lichaam.
Ze legden mij op een zacht bed en een verpleegster bracht mij aan het infuus.
Eerst onderging ik een zoutoplossing door mijn rechterarm. Liefst laat ik mij prikken in mijn linkerarm maar dat kon niet omdat ze dan geen mooie plaatjes van mijn hart konden maken. Mijn arm werd koud en er kolkte zeer koud zoutrijk water tot aan mijn hals door mijn bloed.
,Je gaat nu de tunnel in en dat is een zware onderneming. ,Je moet heel veel zuchten., In de tunnel is er geen lichtje voor jou. En ook geen aangestoken kaars brandt er voor jou! Je gaat in een afvoerbuis, uh neem ons niet kwalijk, je wordt geschoven in een mooie buis en boven die buis hangt een flitsblokje.
Dat flitsblokje gaat aan en uit en maakt daarmee foto na foto.
,Eerst leggen we om jouw borst een zware band, dat is de fotoplaat.
Met riemen en strikken vastgezet. , En je moet steeds in het donker zuchten, inademen, adem uitblazen en dan zeggen we stop.En dan adem inhouden. En dan weer overnieuw. De tunnel is grijs en ruikt naar lak. Dat is ook belangrijk om te weten!
Nu werd ik de buis ingedraaid door een computer ver weg van mij waar een van de verpleegsters achter werkte. Mijn lijf werd de tunnel ingedraaid. Ik zag nu alleen nog maar de bovenkant van de buis die een grote tovermagneet was.
Het rook er naar een afwasmiddel en naar lak.
Op de achtergrond hoorde ik het volgende geluid:,Spoel,spoellerspoel,spoel,spoelerspoel en af en toe hoorde ik door dit waterige geluid een groene zeep glijden.
De verpleegster troostte mij door te zeggen dat als ik achteromkeek ik het licht van de ziekenkamer zag en hen ook in witfrisse kleren en met zorgzame gezichten voor mij.
Ik draaide mijn hoofd naar achteren en ik zag een van de vriendelijke verpleegsters en wat groene planten in fel daglicht.
En toen kwamen de bevelen. Adem in en adem helemaal uit en houdt je adem vast!
Nu de flitsblok schoot vreemd licht en ik hoorde het gedreun van honderd machinegeweren. Het leek of ik in flarden werd geschoten. Dat geluid van dat fotoblokje dacht ik,oh jee dat geluid van dat fotoblokje uit de computer, wat deed dat zeer in mijn ziel.
Niet zeuren zeiden de zusters, we verstaan je toch niet. En dan weer spoel, spoelerspoel, spoel,spoelerspoel en een grote groene zeep gleed over de buis. ,We doen nu een hele lange en zware opnameserie, bereidt je voor zeiden ze.
Het duurt lang. En toen moest ik heel veel achter elkaar in en uitademen. En ze hadden een doekje over mijn blote voeten gedaan en daarom kon ik mijn koele voeten voelen en dat was fijn.
En de naald zat als een steekbuis van een langpootmug stevig in mijn arm.
Daar zat ik vast met een infuusnaald met een meterslange slang van doorzichtig rubber. Ze spoten in mijn arm een soort inktvisblauwe siroop.
En dat met ijsblokjes erdoorheen. Mijn lijf werd koud als een koelkast. Mijn hart en al haar aders en boezems en kleppen, en slagaders in roze en rode en diepblauwe kleuren, hoe zou dat op de film bewegen? Als ik het gedreun maar niet zie op een geheim scherm. En Mijn jaren 70 koptelefoon draaide watervalletjesmuziek. En de tunnel leek op een regenhemel. Ik ben in de regen geboren. Het fotoblokje knalde de ene vreemde lilalichten na de andere lilalichten in de buis.
Toen zei een verpleegster tegen mij onderwijl ik nog in de donkere tunnel was:,
Je bent een diepzeevis, je bent een diepzeevis, versta je dat goed?
Nee zei ik dat versta ik niet goed. ,Nu je bent een diepzeevis met je kamerplant mooi in de buis, versta je ons goed?
Nee, ik begrijp jullie niet wat jullie daarmee onder de hoofdkapjes met een kruis daarop bedoelen! Nu,dan moet je ervoor zorgen dat je in de mriscan je speelgoed goed bewaart. Houdt het in je ribbenkast. Klop verder. Klop maar verder uw hartje,toe maar. Klopt toch verder uw hartje en neem uw hartje mee met de stofzuigerkleppen, de bloedbuizen, je slagaders met vreemde kronkels, je blauwe bloedbuizen, je neerzinksels, met je bellen zuurstof in je boezems. En met je vreemde vormen, met al je vormen. Uw kamerplanten in uw rug moet je ook goed verzorgen! Dat zijn heilige geoliede takken met ringen en belletjes,ze
moeten persen je gal en je liefde van God en en jou.
, Nu we leggen je nog even in de zuurstoffles., En daarna halen wij die grote glanzende naald van het infuus uit je rechterarm. Nu we hebben jouw even een leerschool gegeven, mooi is dat he?
Ja dank u wel verpleegsters. Is het trouwens ook gezond voor een cavia als die een wortelontsteking heeft in haar gebitje dat ze ook in de mriscan komt om haar wortelkanalen die ziek en pijn doen te filmen?
Dat wou ik net nog vragen maar dat bleef in mijn hoofd hangen.
Nu ging ik nog even in een grote rode, donkerrode zuurstoffles.
En toen werd ik uit de mriscan gedraaid.
home.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
De mriscan
210
Geef je reactie op deze inzending: