Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het model (2 minuten)

Professor Antonius van de VU krijgt voor twee-miljoen Euro opdracht het onzichtbare atoom, naast het olympisch stadion, op schaal na te bouwen, met de afmeting van een huis. Hoe het er uit zal zien weet niemand, het is nog nooit geprobeerd en dat is precies wat de commissie wil in verband met de kandidaatstelling voor de Olympische spelen en geïnspireerd door het atomium in Brussel zoeken ze een blikvanger.

Een atoom bestaat uit een dansende atoomkern en er omheen cirkelen een aantal elektronen, het geheel wordt bij elkaar gehouden door een elektromagnetisch veld. Als het model klaar is wordt de commissie uitgenodigd voor de onthulling en ze arriveren per touringcar op een brandschone bouwplaats waar niets te zien is.

De geleerde staat voor het bord met een fraaie tekening van een atoom en legt uit: “In de ruimte achter het bord staat het schaalmodel van het atoom, vergroot tot de afmeting van een eengezinswoning, ergens midden in dat denkbeeldige huis schemert een dansende kern ter grote van ’n speldenknop en ergens langs de dakpannen scheren met grote snelheid elektronen ter grote van een zandkorrel, het atoom is gevuld met een elektromagnetisch veld, zoiets als het magnetisch veld van de aarde. Zoals U ziet bestaat het atoom praktisch geheel uit lege ruimte, we kijken er doorheen; zelfs bij deze enorme vergroting zijn kern en elektronen nauwelijks met het oog te zien; als we het nog meer vergroten worden de materie deeltjes zichtbaar als je ze in de zou houden, maar niet in het nog grotere model, dan zijn ze namelijk te ver weg en te snel om te zien; we kunnen niet tegelijk het atoom en de deeltjes in het atoom zien. Vandaar dit compromis ontwerp in deze afmeting. Uit proeven blijkt dat intelligente waarnemers die geconcentreerd kijken, zo nu en dan flitsen zien van de kern en van de elektronen en zelfs flikkeringen in het energieveld”.

De commissieleden staren naar de ruimte waar het atoom moet staan; ze voelen zich al spoedig raar in hun hoofd en krijgen pijnlijke ogen, maar willen niet als dom beschouwd worden, tenslotte had iedereen de kern, de elektronen en zelfs het energieveld gezien.

De professor neemt glimlachend de felicitaties in ontvangst van de commissie leden met hun tranende rode ogen. “Een boeiend betoog professor, het model heeft invloed op ons”, zegt de voorzitter en knijpt z’n ogen dicht, “ik zie de deeltjes nog steeds” en bedekt met de handpalm zijn ogen. Een andere bezoeker masseert lijkbleek zijn nek.

“We nemen een lange vakantie, we kunnen het ons veroorloven”, zegt de professor tegen z’n vrouw. “Kan er niets gebeuren met het project?” vraagt ze. “Nee” antwoordt hij grijnzend, “ik zou niet weten wat, er staat namelijk helemaal niets, het is een illusie, de mens ziet wat hij wil zien ”. De vrouw zucht, “Je vergeet het jongetje, je weet wel van de ‘Keizer zonder kleren’, die komt vroeg of laat langs; maak van de vakantie gelijk je pensionering, heel ver weg, we kunnen het ons veroorloven”.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 12 februari 2011


Geplaatst in de categorie: humor

4.0 met 2 stemmen 612



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)