Elspeettragedie
Er ligt de laatste tijd een deprimerende humuslaag over het heidedorp Elspeet. In het enige dorpscafé, eigenlijks een toeristenrestaurant, wordt alleen nog maar gesproken over de geheimzinnige inbreker, die het dorp terroriseert. De dorpskrant staat er vol van, iedereen heeft er een mening over, van de kruidenier tot de bakker, van de boer tot de schapenherder. De plaatselijke slager maakt het heel erg bont, die vilt hem met haar en huid en deelt zijn vlees gratis uit, volgens de laatste gazette. De dorpsgekkin Mien Kierewiet zegt dat ze de inbreker betrapt heeft en dat hij ten onrechte zwart gemaakt wordt, ze heeft al aangekondigd om in de zomer met hem te trouwen, want hij schijnt heel lekker te kussen. Het rare is dat de beruchte dief niets steelt, wat de gemoederen nog meer uit het lood geslagen heeft. Hij slaat wel ruiten in om binnen te komen, hij forceert de meest stabiele sloten in een handomdraai en hij snuffelt in allerlei privé-eigendommen, maar iets gappen doet hij niet. De enige Bromsnor van het dorp is ten einde raad en bezoekt de slijterij meer dan gewoonlijk. De inbreker eet en drinkt wel bij zijn slachtoffers, hij kijkt televisie, soms zelfs DVD's en hij kruipt soms in andermans bedden, gezien het magere sporenonderzoek. Een alleenstaande jongedame beweert dat hij alle slipjes van haar heeft gestolen, maar dat is een Freudiaanse roep om aandacht.
Els woont nog maar een paar maanden in Elspeet en ze heeft een goede baan als secretaresse van een bloeiend bedrijf in Apeldoorn. Ze rijdt iedere dag met haar Volvo heen en weer, een reis die haar totaal niet verveeld. Haar baas is stiekem verkikkerd op haar, zijn huwelijk zit in het slop, ze laat het allemaal zonder tegenstribbeling gebeuren, de strelende aanrakingen. Laatst vroeg hij haar of ze hem wilde afzuigen, voor duizend euro, zei hij, maar daar ging ze niet op in, de tong uitstekend. Hij kneep nog wat in zijn kruis, mompelde wat, zei dat het een grapje was. 'Jammer!', dacht ze, 'het zou allebei welkom zijn!'.
Els rijdt soepel haar woonplaats in, op de stoel naast haar staat een gebakje en een fles port. Eenmaal thuis pakt ze een diepvriespizza en stopt die in haar luxe oven. Intussen warmt ze een bliksoepje op, kreeftensoep, waar ze zo dol op is. Ze gooit er wat verse basilicum bij en wat brandal sambal, plus een scheutje ketjap manis. Het resultaat eet ze met intense lust op. Daarna snijdt ze de dampende pizza in diverse stukken en die verorbert ze voor het zes-uur-journaal en de rest. Het toetje slaat ze over. Ze gaat vlekkeloos over in een kruidenthee vol liefdeskruiden en haar dure gebakje, die ze met uiterst kleine hapjes naar binnen werkt, met erotische mond- en tongbewegingen. In de televisiegids ziet ze dat er een spannende speelfilm komt, daar verheugt ze zich op. Ze snijdt blokjes kaas en ze maakt toastjes met filet americain.
Opeens wordt er een raam ingegooid, het is haar slaapkamerraam, ze kijkt hevig verschrikt voor zich uit, volop angst en niet bij machte zichzelf te bewegen of te verdedigen. Haar spieren verslappen wat, zodat ze een scherp mes uit de besteklade grist. Vrouwmoedig sluipt ze als een roofdier naar haar slaapkamer, het mes recht vooruit stekend. Ze doet de lichten aan. In de gang, in de slaapkamer. De wind waait haar gordijnen tot ver in de kamer. Ze nadert het raam, haar schoenen op glasscherven plaatsend. Het raam is er bijna totaal uitgewerkt. Ze draait zich schichtig om. Nergens iemand te bekennen. Ze haalt planken en spijkers en ze slaat het raam ermee dicht. Ze leegt haar fles witte port en waggelt na het tandenpoetsen naar haar riante bed. Ondanks de angst van het gesneuvelde raam en de dorpsgeruchten, wil ze gewoon zoals altijd onbekommerd en rustig inslapen, maar ineens vanuit het niets, vanuit het donker, steekt iemand een dodelijk mes in haar lichaam, niet één keer, maar meerdere keren. De moordenaar schreeuwt 'Wraak!' en verdwijnt daarna voorgoed.
Els en Elspeet zijn sindsdien voor altijd met elkaar verbonden, het speet Elspeet nog jaren dat ze Els niet voldoende hadden beschermd. Het was geen lustmoord, want Els haar spleet was ongeschonden, nee, het was een willekeurige, zeer brute moord en omdat de meedogenloze killer nooit opgepakt werd en volgens deskundigen ook nooit opgepakt zal worden, is het geschokte gemeentebestuur bereid om een gedenksteen voor Els te plaatsen. De illusie van de hutjes op de heide is voorgoed verstoord. Er wordt helaas niet meer ingebroken, tot grote frustratie van Bromsnor, want die kan niets anders meer dan wat zenuwachtig heen en weer fietsen, stom ouwehoeren en de slijterij spekken. Wat hij niet weet, is dat vreemde ogen hem 's nachts begluren.
Geplaatst in de categorie: misdaad
Elspeettragedie
107
Geef je reactie op deze inzending: