We hoorden in het bos een hond blaffen.

Een paar jaar geleden waren mijn vrouw en ik op vakantie in Zuid-Limburg, in de buurt van Vaals. Bij een alleenstaande oudere dame hadden we pension met ontbijt. Om ons heen een prachtig heuvelachtig landschap met uitzicht op dorpjes en verspreid liggende boerderijen. Vanuit de keuken hadden we een schitterend uitzicht over de omgeving. Prachtig die groene heuvels en de daarbij donker afstekend hoge struiken met daartussen landbouwgrond, waarop wuivend in de wind het goud gele graan en daarboven de blauwe hemel met hier en daar een mooi weer wolkje. Prachtig weer om in de middag een wandeling in het bos te gaan maken.

Na de lunch van heerlijk Duits brood zaten we naast elkaar op een bankje op het terras vlak voor de keuken en genoten van het uitzicht. De zon stond hoog aan de hemel en er was geen zuchtje wind. Gelukkig zaten we al een beetje in de schaduw van hoge populieren, want het was anders niet uit te houden door de hoge temperatuur. Om de prachtige gele en rode bloemen zoemden en werkten de bijen voor de heerlijke zoete honing. Toen het eten bij ons was gezakt besloten we een wandeling te gaan maken, dichtbij was een bos en we gingen daar naar toe. Misschien was het daar wat koeler.

Toen we daar een half uur hadden gelopen over zanderige smalle paden tussen de de dennenbomen, hoorden we opeens zachtjes blaffen van een hond. We vonden hem met een riem vastgebonden aan de stam van een boom. We keken nog om ons heen of er misschien een persoon in de buurt was, maar niemand te zien. Dat vonden we wel vreemd. Het was een klein wit hondje, volgens mijn vrouw nog een pup. Ze zag er schattig uit en ze begon harder te blaffen toen ze ons zag. In mijn rugzak, die ik altijd meeneem als we gaan wandelen, zaten twee flesjes water en een paar gevulde koeken.

Mijn vrouw Dini zei:
'Ze zullen dat arme beestje toch niet hier achtergelaten hebben. Dat hoor je wel meer wanneer ze van hun hond af willen als ze met vakantie gaan. Ongelofelijk, dat ze dat kunnen doen. Breng dan je hond naar een dierenasiel, maar dat kost ze natuurlijk weer te veel geld.'
Ik beaamde het natuurlijk en haalde mijn rugzak van mijn rug en pakte er een flesje water uit. Dat beest moest volgens mij erge dorst hebben met dat warme weer. Ik hield mijn beide handen als een kuiltje tegen elkaar en Dini goot er wat water in. Mij benieuwen of dat hondje het ging drinken.

Eerst was hij was schichtig en wilde niet drinken, maar spoedig overwon hij zijn angst en dronk al het water met veel geslurp uit mijn handen op. Kippenvel kregen wij hoe dat hondje ons zo dankbaar aankeek. Ook een stukje gevulde koek at hij graag op. Ik maakte de riem los van de boom en pakte het hondje op. Omdat we zelf geen hond bezitten en er ook geen verstand van hebben voor wat het ras betreft, zagen we, dat zijn rechter achterpoot bloedde. Gelukkig hadden we ook een paar rolletjes verband bij ons in de rugzak en hebben het pootje verbonden.
Ik zei:
'Laten we maar weer teruggaan en bij de pensionhoudster de dierenambulance bellen.'

Nog een half uur lopen in de hitte met een hond in je arm die steeds van je af wilde springen valt niet mee, maar we hebben het om de beurt gered. De vrouw zag ons al aankomen en kwam naar buiten en zei met een medelijdende stem:
'Och wat een schatje, waar komt die nou vandaan?'
We vertelden haar, dat we hem in het bos aan een boom vastgebonden hadden gevonden en los hebben gemaakt en wat te drinken hebben gegeven.
'Jullie zijn schatten', zei ze en ze nam het hondje van ons over en aaide het een hele tijd over zijn guitige kopje.

Ze heeft toen de dierenambulance gebeld. Na een half uur kwam de auto van de dierenambulance voorrijden. Twee stevig gebouwde vrouwen stapten uit en kwamen naar ons toe.
Ik vertelde hun, dat we het hondje in het bos hadden gevonden vastgebonden aan een boom.
'Dat komt vaak voor, vooral in vakantietijd. Schandalig gewoon', zei één van hen. Toen ze het verband een beetje los maakte en de wond zag, zei de andere vrouw:
'Dat beestje hebben ze geschopt, ik zie het aan de verwonding. Hoe durven ze. We zullen hem meenemen en kijken of er een goed baasje voor hem gevonden kan worden.'

Wij werden vriendelijk bedankt en ze namen met het hondje afscheid van ons. Het beestje bleef ons steeds met zijn vriendelijke oogjes aankijken, totdat ze ons niet meer zag. Wij waren trots op ons eigen, gelukkig een dier gered van de dood, dachten wij.
Ook de dagen erna en we weer in het bos liepen, dachten we geblaf te horen en keken we naar elke boom. Gelukkig is het niet meer voorgekomen.

Biografie van deze schrijver

wandelen bos blaffen bos blaffen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 149