Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Nadelige effecten

Hij heeft sinds kort een peperdure sportauto met verschuifbaar dak en de beste muziekinstallatie. Hij is nog lang geen twintig, maar toch showt hij zijn aanwinst door de hele stad alsof hij er jaren voor krom heeft gelegen. De duistere klanken van rap, house, hiphop of wat niet al weergalmen rondom zijn rijdende paleisje. Teksten over hebzucht en om je heen slaan worden opgehemeld alsof het bevrijdende iconen zijn, etherische gezangen van vermomde engelen. Hij kijkt schichtig om zich heen, zoals jongeren met teveel weelde in hun handen kunnen doen, bang om hun speelgoed te verliezen, misschien wel aan belachelijke gangsters zoals hij. Nee, zijn paranoia is er niet op achteruit gegaan. Hij dacht dat zo'n macho-auto hem de ultieme bescherming zou bieden, het hoogste genot en de beste aanzien, maar het tegendeel blijkt, waar hij behoorlijk mee in zijn verwende haasbiefstukmaag zit. Zijn carrière als drugsdealer ging niet van een leien dakje, hij heeft hard moeten knokken om zover te komen, de concurrentie was keihard en meedogenloos. Nu heeft hij dan eindelijk zijn vaste positie binnen het illegale circuit bereikt en heeft hij her en der respect afgedwongen, want binnen zijn kringen dwing je dat af, komt zoiets nooit vanzelf uit de lucht vallen. Dat hij twee maanden de bak indraaide vanwege wapenbezit en vermeende harddrugshandel, heeft zijn reputatie bij zijn soortgenoten alleen maar doen vergroten. Hij rijdt vaak dezelfde route puur om het effectbejag. Gek genoeg zijn er maar weinig mensen die echt vol trots naar hem kijken, naar zijn auto ja, maar als ze hem erin zien zitten, keldert hun adoratie meteen, dat merkt hij, dat irriteert hem bovenmate. Zelfs woeste blikken naar de omstanders werken niet, niets schijnt hen te kunnen uitdagen. Hij voelt zich meer en meer een rat in de val van zijn eigen dubieuze praktijken, geen Al Pacino, eerder Pinokkio met een monsterlijk lange neus.

Hij rijdt langs het huis van zijn chick, toetert drie keer en wacht relaxt achterover leunend op haar komst, een geurige joint in zijn linkerhand. Vanavond heeft hij een superdeal in hartje Amsterdam, veel heroïne en coke, hij droomt al van zijn eigen landhuis en nog meer snelle auto's. Alles moet snel, weet je wel, James Dean achterna, live fast die young, alles of niets, snelle seks hoort daar natuurlijk ook bij, vooral niet teveel emoties of hechtingsproblematiek, nee, puur genot zonder meer. Zij springt als een lenige hinde in zijn auto, ze kussen elkaar met draaiende tongbewegingen, hij knijpt speels in haar halfontblote borsten en daar gaan ze. Bonnie en Clyde anno nu. Weer rijdt hij om te showen, nu met een sexy stuk aan zijn zijde, nu zou het toch moeten lukken, denkt hij gefrustreerd. Hij zet de stoere muziek extra luid en als een pauw pronkt hij met zijn veren, maar het gewenste applaus blijft uit, omdat zijn veren niet echt zijn en bovendien gestolen. Hij dreigt emotioneel te gaan ontploffen, steekt nog een rakkerpafje op en gaat uit pure schaamte de snelweg op, weg uit die muffe, duffe steden, waar ze niet wijs zijn, denkt hij, al die trage imbecielen, hier zo, plankgas, harder dan 200 kan hij ook, zijn vriendin sputtert tegen, bek houden, zegt hij, hij slaat haar in het gezicht, zo doen helden zoals hij dat nu eenmaal, hij ziet haar bloedneus, wappert nog met zijn zakdoek, vloekt over zijn afkomst en zijn leven, remt dan resoluut, laat haar langs de kant van de snelweg uitstappen, schreeuwt: 'Zoek je weg terug! Mijn weg is vooruit naar de hel!'.

Ze valt op haar knieën, huilt aan een stuk door, ziet hoe haar gevierde vriend zijn dure wagen keert, midden op de snelweg. Dreigend staat hij daar voor een kort moment, als een dwarse tegenligger, een destructieve spookrijder, een tragische held. Er nadert een zware vrachtwagen. Met gloeiende banden scheurt hij op het trage vehikel af, de klap is enorm, vuur, uiteenspattingen, lawaai. Ze zoekt dekking achter een greppel. Later wordt ze opgevangen door een aardige agente, ze is totaal in de war en na drie jaar opname in een zorgzame inrichting is ze eindelijk zover om terug te keren in de 'normale' maatschappij.

Schrijver: Joanan Rutgers, 20 april 2011


Geplaatst in de categorie: moraal

4.3 met 3 stemmen 132



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
kees niesse
Datum:
21 april 2011
Email:
c.h.niessekpnplanet.nl
Ik vond het een mooi verhaal dat aangeeft hoe sommige mensen zijn, ze willen alleen maar aandacht. Zie maar de roddelbladen, steeds dezelfde figuren staan erin. Het gaat altijd over scheidingen, alcoholisme, dreigen met zelfmoord enzovoort en het wordt door menigeen gelezen.
Je verhaal graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)