Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kat en Muis

Het kattenluikje wapperde heen en weer. Een grote grijs gestreepte kater liep langzaam richting de tuin. Hij had zijn kop in de lucht en de staart parmantig omhoog.
De keukendeur zwaaide open. “Kom je wel zo terug, dan krijg je lekker eten!”, riep een stem.
De kater drentelde wat heen en weer en warmde zich aan het waterige winterzonnetje.
Plotseling bleef hij staan. Zijn ogen verwerden tot spleetjes. Hij hield zijn kop scheef en luisterde. Met een grote sprong belandde hij achter de hortensiastruik.

Met hoge rug en zijn nagels in de grond geklemd bleef hij staan. Vlak voor zijn neus zat een bibberende muis. De kater blies. Hij sperde zijn bek wijd open. Zijn tanden blonken in de zon.
“Wacht!”, riep de muis. Hij stak een piepklein voorpootje omhoog. “Wacht! Denk na wat je doet!”
De kater keek hem stomverbaasd aan. “Waarom zou ik wachten, je lijkt me een heerlijk hapje”, zei de kater, “Beter dan die prut die ik thuis krijg. Echt vlees. Bovendien heb ik honger.” Hij likte zijn bek af.

“Voor jou ben ik een lekker hapje. Maar ik ben een muis met een gezin, met kinderen, een vrouw”, zei de muis, “Heb jij ook kinderen?”
De kater dacht even na. “Nee, voor zover ik weet niet. Maar genoeg gekletst ....” Hij zette zijn opengesperde bek boven het kopje van de muis.
“Een vader en moeder dan? Die zullen me ook vreselijk missen. Ik haal altijd het eten voor ze, weet je. Dat kunnen ze zelf niet meer. Ze zijn al zo oud. Als ik er niet meer ben, verhongeren ze vast en zeker. Mijn arme oude moedertje.”
De kater keek de muis aan. Er blonk een traan in zijn ooghoek. “Ja, een moeder heb ik wel. Maar die heb ik al jaren niet meer gezien. Ze hebben me bij haar weggerukt, toen ik 8 weken oud was. 8 Weken! Wie kan er nu zijn moeder missen als hij 8 weken oud is? Toch geen hond?”

De kater was gaan zitten en de tranen stroomden langs zijn snorharen. De muis ontspande iets.
“Ja, dat is heel hard. Wij muizenfamilies blijven tenminste bij elkaar. Niets mooier dan een grote, warme familie om je heen.”
De kater was nog harder gaan huilen. Zijn hele lijf schokte onder zijn tranen. De muis klopte hem met een pootje bemoedigend op de rug.
“Ze was zo lief en ik kon zo heerlijk tegen haar aan liggen. Nu heb ik een rieten mand. Met
zo’n stom kussen erin met van die kattenpoten erop. Of dat ooit mijn mammie kan vervangen. Mammie, ik mis je zo!”, snotterde de kater.
“Ik weet precies wat je bedoelt”, sprak de muis, “Ze begrijpen je gewoon niet. Het moet vreselijk voor je zijn.”
“Dank je voor je begrip. Je bent een fidele muis. Was ik ook maar een muis”, zei de kater.
“Geen dank, hoor. Ik ben er voor je, als je me nodig hebt. Maar ik moet nu gaan. Ze wachten op me.” De muis tikte de kater nog een keer op zijn rug en draaide zich om.

De kater liep terug naar de keukendeur en kroop door het luikje. Hj vleide zich in zijn rieten mand voor het behaaglijke vuur van de houtkachel. Er hing een muizenstaart uit zijn bek.

Schrijver: Annelies Martens, 25 april 2011


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.8 met 6 stemmen aantal keer bekeken 309

Er is 1 reactie op deze inzending:

kees niesse, 14 jaar geleden
Wat verschrikkelijk toch allemaal, de kater huilde, omdat hij zijn moeder zo miste en werd bemoedigd door de muis en voor dank is de muis toch nog opgegeten. Arm muisje. Leuk verhaal en graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)