Verteerd door liefde
(voor Edouard Joachim Tristan Corbière (1845 - 1875))
'I want you. I need you. But there ain't now way I'm ever gonna love you'
Meat Loaf
In het trieste lokaal van het lyceum in Saint-Brieux zat je je stierlijk te vervelen, vanwege de droge stof en de saaie leraar in zijn stoffige, oudstinkende kleren. De aftandse leraar spetterde zijn oubollige, bruine fluim door de van angst verstarde klas. Door je vroege tuberculose kreeg je het op zich al snel benauwd, waardoor je een keer hard de school bent uitgerend, een verbaasde leraar en schoolklas achterlatend, je rende naar een park, waar je zo overstuur werd, dat je een duik in de vijver nam om alle benauwdheden van je af te spoelen. De eenden vonden je maar een rare eend in de bijt, maar jij kon eindelijk weer lachen. Later in Roscoff werd het water een nog grotere vriend van jou, de zeelucht was goed voor je en de vissers waren uitbundige, rondborstige kerels met het hart op de juiste plek. Je at vele soorten vis en in de café's dronk je mee met de lallende zeebonken, schuimers en hoerenlopers. Met je luxe zeiljacht, een cadeautje van je vader, maakte je vele zeereizen, zelfs een keer naar het eiland Guernsey, waar je enkele dagen te gast was bij zeer primitieve eilandbewoners, je smulde van hun geroosterde vis en de zelfgestookte sterke drank, de zeemansliederen bij het houtvuur en de ongerepte tweeling onder de laaghangende jurk van een jongedame met lange, gitzwarte haren. Haar afscheidskus heb je nooit meer losgelaten. De drankfles voor de terugreis was een paar mijl verder al soldaat gemaakt. Toen je door een bloedheet Italië reisde zag je ook vele zwartharige schoonheden met zeer verleidelijke uitstralingen, je had genoeg Franse versiertrucs geleerd, maar de Italiaanse concurrenten spanden toch de kroon. Zo kaapten ze steeds de mooiste exemplaren voor je snuivende neus weg. De vrouwen roken heerlijker dan de zoetste bloemen, ook in Palestina, waar zeer charmante liefdesgodinnen je het hoofd op hol brachten. Je kampte met je aangeboren verlegenheid en een opgelopen minderwaardigheidscomplex, waardoor je eenzame ziel nog meer vereenzaamde, ook al beet je het noodlot recht in zijn strot en was je vaak genoeg dronken genoeg om op een loopse dame af te stappen, maar je besefte nauwelijks de gevolgen van zoiets voor je schuchtere aard. Meestal walgden de stroperige Diana's van je alcoholwalmen en weerden ze je vroegtijdig af. Meestal werd je ergens onder een sinaasappelboom wakker of pal naast een helder meertje, je niets meer herinnerend aan de nachten ervoor. Je persoonlijkheid versplinterde, als een wanhopige malloot wilde je de splinters weer lijmen, maar tijdens het zinloze lijmproces brokkelde je tot de laatste houvasten af. Zwaar verliefd op een feeërieke, maar misleidende Française, ging hij voor de bijl, want in zijn blinde verliefdheid zag hij niet de verraderlijke dolk, die zij achter haar soepele rug hield. Hartverscheurende taferelen volgden. Parijs liet hem haar rottende ingewanden zien, de boosaardige feeks toverde verstikkende draden rond zijn nek, ze overgoot zijn edele delen met loeihete pek en ze poogde hem in de schandpaal door huurmoordenaars om te brengen. Ze betaalde iedereen in natura. Na haar intimiteit met hem liet ze hem plotseling vallen als een baksteen, meerdere keren. De draak haatte mannen. Ze was enkel uit op beestachtige, zeer valse wraakmethoden, waarvan hij een weerloos, behekst slachtoffer werd. Hij was namelijk stekeblind voor haar geraffineerde charmes en de parfums van haar sex-appeal. Deze geestelijke moordenares was de nekslag voor de zeeminnende dichter, die vrijheid wenste, maar een gevangenis vol met de meest walgelijke martelwerktuigen vond. Na vier jaren liefdeloze bejegeningen en de daarbij gepaard gaande fysieke aanslagen op zichzelf, keerde hij zielsberooid terug naar zijn geboorteplek, waar hij nog enige tijd probeerde om in het reine te komen met wie hijzelf nu was, maar hij was reeds zo kapotgemaakt door die wrede geliefde, dat het overgebleven kleine vlammetje in hem spoedig uitdoofde en zijn ziel begreep dat er voor zijn liefde op deze aarde geen bedding was, zelfs geen zee om te bevaren, geen schatkist wereldwijd.
Geplaatst in de categorie: literatuur
E.J. Tristan Corbièr
76
Geef je reactie op deze inzending: