Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Iz nie goed

Hussain, met wie ik net via een ferme handdruk kennis heb gemaakt, kijkt me een tikje duister en verwijtend aan. Hij wijst op de twee blote stekkertjes die vanuit het binnenste van de scootmobiel in de accu steken.
Ik ben bij het Scootmobiel Paradijs, een donkere hal op een industrieterrein waar in lange rijen talloze variaties aan merken, afmetingen en uitvoeringen van dit vervoermiddel staan opgesteld. Honderden tweedehands wagentjes wachten op het losbarsten van de Grijze Golf. Volgens Hussain, die met zijn familie de business runt, een gouden handel. Gezien de ringen aan zo’n beetje elke vinger en de dubbele gouden hanger die zijn borstkas siert, ben ik geneigd dit letterlijk te nemen.
Ik ben bij het Paradijs  om voor mevrouw Trawant een nieuw accupak te laten installeren. De snelheid van haar ‘scootie’ ging zienderogen achteruit en de actieradius verschrompelde  waardoor zij beperkt werd in haar ommetjes.
‘Iz nie goe’, herhaalt Hussain.
Omstandig leg ik uit dat de geliefde bezitster van dit voertuig
de driepolige stekker niet meer in het accugat kon wrikken en daarom besloot de verbinding te ontmantelen en terug te brengen tot twee kale pooltjes, wit boven ,zwart onder. Zo kon het ook.

‘Gaat nie goed’ concludeert ook Omar, die erbij is komen staan. Hij schudt zijn hoofd en lijkt haast wel verdrietig  over zoveel technisch onbenul. Omar is een zorgvuldig onderhouden verzameling spiergroepen in een te krap T-shirt dat opzwelt en heen en weer golft als hij met een achteloze zwaai de 10 kilo zware accu als een broodje kebab op de werkbank zet.
‘Ik maak voor jou, niet duur’ zegt hij  dreigend.
‘Is mijn neef, technische man’, Hussain wijst glimlachend op zijn verwant met een  blik van ‘die kan er wat van', en steekt bemoedigend zijn duim op.  
In mijn verbeelding zie ik mij straks thuiskomen met een hernieuwd accupak en een in oude luister herstelde scoot. 
Dat zal mevrouw Trawant nog meer voor mij innemen dan zij gebruikelijk al doet. Aan de andere kant, ik ben alleen gekomen voor die accu’s en heb qua tijd ook niet op een extra reparatie gerekend.
'Even opzij ja ,alstublieft'.
Omar heeft inmiddels  met zijn linkerpink  het voertuig op zijn rug gekanteld, geeft me een gebiedend duwtje in de rug waardoor ik bijna mijn evenwicht verlies en grist in een snelle beweging de eerste gereedschappen van de muur.
In een vergeefse poging mijn status als klant van het Scootmobiel Paradijs nog even hoog te houden,mompel ik ;
‘Ok, maak ‘m maar’.
 Maar Omar is al te zeer verdiept in zijn werkzaamheden om nog enige notie van mij te kunnen nemen.

Hij start de reparatie met een ferme knip waarmee hij de twee pooltjes
van de accudraad verwijdert. Vervolgens snelt hij de hal uit om even later met een nieuwe stekkerset terug te keren. Ook hier hanteert hij met overgave de schaar en gaat vervolgens zacht in zichzelf pratend  met de kale stekker en de twee uiteinden naast de scootmobiel op de grond zitten.
‘Rood was zwart en zwart was wit’, mompelt hij.
Een vage ongerustheid nestelt zich rond mijn ingewanden.
‘Gaat het goed’, informeer ik monter,
Zonder me aan te kijken antwoordt Omar;
‘Maak geen ongerust meneer, kom goed’.
‘Ik ga plakken’, zegt hij ineens resoluut alsof hij de oplossing voor een immens probleem gevonden heeft, zoekt een soldeerapparaat rommelt in alle laden naar soldeerdraad en beveelt mij naast hem plaats te nemen.
‘U hier vasthouden’, wijst hij.
Op de grond zitten we tussen  een chaotische verzameling schroevendraaiers, draadtangen, knippers ,snoeren en allerhande stekkers in verschillende staten van ontbinding.
Om het accudraad aan de stekkerpolen te bevestigen moet ik het soldeer op het koper drukken, waarna Omar er de juiste nippel tegenaan houdt.
‘Niet onder, bovenop, stil houden’ zegt hij geïrriteerd.
In de schemering van het Paradijs en zonder leesbril kan ik alleen op de
tast en goed geluk assistentie verlenen.
‘Nee, nee, drukken, drúkken!,’ zegt Omar.
De stank van verbrand soldeer beneemt me even de adem.
Ineens krijg ineens het onaangename gevoel dat ik in gepruts verzeild ben geraakt. Bij een professionele  aanpak zou de hulp van de klant  immers niet noodzakelijk moeten zijn. De chirurg vraag ook niet of ik bij mijn eigen buikoperatie wil assisteren.
Ik krijg het visioen dat ik straks met een verzameling losse onderdelen
de terugreis moet aanvaarden.
Intussen blijkt de combi van staal,koper en soldeer niet te hechten en na  nog twee pogingen geeft het Omar het op en verdwijnt voor de tweede keer om even later met weer een nieuwe stekkerset te verschijnen.
‘Ik ga anders doen’.
Hij schroeft de onderkant van de scootmobiel open, verwijdert pluggen, kroonstenen en bevestigingen en legt die in een vormeloze hoop achter zich tussen het opgestapelde gereedschap.
Dan komt een vrouw met een jongetje van een jaar of drie het Paradijs binnengelopen.
Het kind stort zich in de armen van Omar die hem heftig kust onder het herhaaldelijk uitroepen van;
' Mo is lekkere vent van papa'.
De lekkere vent, rukt zich los, beklimt voortvarend de dichtstbijzijnde
seniorenmobiel en maakt overtuigende Formule1 geluiden.
Als hij losgaat op de startknoppen en de remkabels en moeder hem uit de cockpit wil verwijderen, weerkaatst zijn gekrijs tegen de wanden van de loods en moet zijn vader optreden om erger te voorkomen.
Ik ben bang dat dit de concentratie van Omar niet ten goede komt. Tien minuten en een krachtige discussie later gaat de familie weer op huis aan en keert Omar bezweet terug naar de klus, die hij wonder boven wonder na een half uur  en nog twee nieuwe gemolde sets weet te klaren.
Ik reken af.
'Al doende leert men', zeg ik opgelucht.
In mijn onnozelheid meen ik mij een ondersteunende opmerking te kunnen permitteren.
Omar kijkt me echter verontwaardigd aan en antwoordt:
' Iz nu goed'.

Schrijver: trawant, 21 september 2011


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 2 stemmen 154



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)