Met kunst de pijn gesmoord
(voor Magdalena Carmen Frida Kahlo y Calderón (1907 - 1954))
Je bent geboren in Cocoacán, nu een wijk in Mexico-Stad, waar je vader Guillermo een fotograaf was, die goed verdiende, en je moeder Matilde de huishouding deed en de kinderen opvoedde, want je had nog drie zussen. Op je zesde kreeg je polio, waardoor je rechterbeen altijd dunner is gebleven en waardoor je veel complexen ontwikkelde. Schaamte versomberde je leven grotendeels. Vanwege je handicap liet je vader je naar een boksschool gaan om je weerbaarheid te vergroten en ook omdat de stad nogal gewelddadig was, je zag zelf ooit gewapende strijdtonelen op straat. Je zat op een van de beste scholen, maar studeren was niet je ding. Je had verkering met de knapste jongen van de school, ook al omdat jezelf een ware schoonheid was. Je honger naar fysieke liefde was onhoudbaar en dus gaf je je over aan zijn erotische passie, maar het bleef bij strelingen, een paar blote borsten en een vluchtige aftrekceremonie in de struiken langs de weg. Het was allemaal al spannend genoeg en in jullie dromen gingen jullie verder. Op je zeventiende zat je in een ongeluksbus, die plotseling door een dolle tram werd geramd, waardoor er een stuk staal dwars door je lichaam werd gedreven, via je linkerzij naar binnen en langs je geslachtsdelen naar buiten, bovendien waren je heup en ribben gebroken, je ruggengraat op enkele plekken en je rechterbeen op elf plekken. De pijn die je hebt gevoeld, moet extreem gruwelijk zijn geweest en het bedlegerig herstel ging gepaard met de heftigste, aanhoudende pijnlijkheden. Je kreeg korsetten en krukken en overal doeken over de vele wonden. Doordat je bekken gebroken was, zou je nooit kinderen kunnen baren. Zo vroeg gebroken, wenste je desondanks niet te kapseizen en je vroeg je moeder om doeken en verf, ook om de pijn te verdrijven. Via door je moeder geïnstalleerde spiegels kon je jezelf schilderen, iets wat je later nog vaak zou doen, ook al omdat je zoveel alleen was. Op je tweeëntwintigste trouwde je met de dikke, om niet te zeggen lelijke, beroemde kunstschilder Diego Rivera, terwijl zijn ex Lupe het huwelijksfeest nog trachtte te verpesten uit hysterische rancune. Jullie verbleven een jaar in Amerika, waar jullie prikkelbaarheid de nodige ruzies opleverden, ook wilde Diego alsmaar van bil, terwijl jij daar niet van gediend was. Hij leek zijn kunstfalen wel te compenseren met seksactiviteiten, maar dat pikte jij niet. Terug in Mexico-Stad woonden jullie in het 'Blauwe Huis', je idyllische geboortehuis, waar je zus Christina ook veel op bezoek kwam, verdacht veel, maar je vermoedde niet dat ze achter je rug met Diego lag te flikvlooien, toch deed ze dat, deed hij dat, zijn kolossale libido zocht blijkbaar uitvluchten. Toen Christina de seksaffaire opbiechtte, heb je Diego meteen verlaten, al maakte de eenzaamheid misschien nog wel meer in je kapot. Je was bang voor jezelf geworden en teveel alleen gelaten, maar door te schilderen vergat je je zielpijn en je kleurrijke taferelen maakten je lijdensweg weer wat lichter.
Op je drieëndertigste hertrouwde je met Diego, die wel moest beloven geen seks meer met jou te hebben, wat hij glimlachend deed, want jullie platonische huwelijk gaf alle ruimte voor veel buitenechtelijke seksrelaties, waar jullie beiden gretig op in gingen. Jij had als bi-seksuele vrouw ook vele seksaffaires met lesbiennes zoals Josephine Baker. Je kreeg een seksrelatie met de verbannen leider Leon Trotski, die zelfs een tijd bij jullie in huis kwam wonen, lekker bij de hand, al mokte Diego er wel vaak over, dat ging hem net iets te ver.
Je dook in het bed met de fotograaf Muray, die je alsmaar naakt wilde fotograferen, de landschapsschilder Noguchi, die op zijn Japans alle kleine details van je lichaam uitvergroot uitdiepte. Ondanks dat jullie uit de Communistische Partij waren gegooid, bleef je een actief communiste en demonstreerde je tegen de inmenging van Amerika in Guatemala. In je tweede huwelijksjaar werd Trotski in zijn eigen huis, waar hij met zijn vrouw woonde, op beestachtige wijze vermoord. Diego wist geen raad met je hartverscheurende verdriet, dat soms zomaar midden in de nacht op kwam zetten, al vermoedde hij jeugdtrauma's en een psychische afwijking. Je werd door André Breton naar Parijs gehaald, hij loofde je surrealistische schilderkunst en het Louvre kocht één van je werken. Je overnachtte bij André, over surrealistische seks gesproken, dat slaat werkelijk alles! Je ontsnapte ternauwernood aan een fatale dubbelpsychose. Als natuurmens weigerde je je lichaamshaar te scheren en je zware, doorlopende wenkbrauwen bovenstreepten je heerlijk-feministische visie. Je schilderde de overleden actrice Dorothy Hale, waarin je onomwonden je eigen zelfdodingsmoment al aangaf. Je werd alsmaar zieker en je takelde zichtbaar af, je rechteronderbeen werd geamputeerd vanwege koudvuur en je lag weer dagenlang in je bed, zoals op je zeventiende, maar je had in die overbruggingstijd het noodlot volop bestreden, de wereldschilderkunst aanzienlijk verrijkt met originele kwaliteitswerken vol Mexicaanse, Indiaanse wijsheden, maar je inwendige, voortvretende eenzaamheid maakte dat je op je zevenenveertigste een einde aan je leven maakte, een overdosis gif ontgifte je van een zwaar vergiftigd leven.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Frida Kahlo
50
Geef je reactie op deze inzending: