Verslaafd aan droomvrouwen

(voor Dante Gabriel Charles Rossetti (1828 - 1882))

Je bent geboren in good-old Londen, als de oudste zoon van een Italiaanse geleerde, vader Gabriele, en moeder Frances, die altijd druk in de weer was om het gezin draaiende te houden. Op jonge leeftijd stortte je jezelf in de literatuurwereld, waardoor je fantasieleven werd geprikkeld en je liefde voor aparte zienswijzen. Aanvankelijk wilde je dichter worden, net als je zus Christina, die dat plan wel heeft doorgevoerd, maar je stapte toch over op de schilderkunst, je zette de dichtkunst op het tweede plan, gefascineerd door de romantische poëzie van Keats bleef je sonnetten schrijven. Je was zoals de meeste artiesten bezeten van jezelf, zonder werkelijk narcistisch te zijn, anders had je nooit kunst geproduceerd, de vurige poëet in jou maakte je dubbel bezeten. Je straalde ware begeestering uit en na de Tekenacademie ging je op je zeventiende naar de Koninklijke Kunstacademie, waar je tot je twintigste verbleef, ondertussen bevriend geworden met Millais en Hunt, met wie je in je eindexamenjaar de Prerafaëlieten oprichtte. Niet te geloven, nog maar net twintig en dan al lid van een schildersgroep van wereldformaat. Jullie hielden van felle kleuren, een overdaad aan details en ingewikkelde samenstellingen. Een jaar later schilderde je 'De meisjesjaren van de maagd Maria', waarbij de estheticus duidelijk uit de verf sprong. Maar na 'Ecce Ancilla Domini' kreeg je zoveel kritiek, dat je nog nauwelijks wilde exposeren, je richtte je op kleinere aquarellen, die je zelf makkelijk kon verkopen, al die poespas er omheen begon je tegen te staan. Je ex-leraar Ford Brown had je individuele standvastigheid en nietsontziende doelgerichtheid geleerd. Toen ontmoette je de grootste schoonheid op aarde, van alle tijden, het loepzuivere model Elizabeth Siddal, een dromerige ideaalbeeldvervulling, waar geen man 'nee' tegen kon zeggen. Ze was het lievelingsmodel van jullie schildersgroep en dus was het vaak een striemend getouwtrek om haar aandacht. Toch hield ze het meeste van jou en werd ze al gauw je openbare minnares. In het begin durfde je maar amper haar goddelijke vormen aan te raken, maar door de elastische kronkelingen van haar brak je daar al rap doorheen, met opperste erotiekbelevingen tot gevolg. Haar vader was een bestekfabrikant in Sheffield, een humeurige eenzaat, die niets van haar poëtische ambities wilde weten, zelfs toen ze als hoedenmaakster de kost verdiende, liet hij haar links liggen, bromde wat over modieuze onzinnigheid. Toen ze voor Millais als Ophelia poseerde in een badkuip, verwarmd door olielampen, kreeg ze longontsteking en vervloekte haar vader die onverantwoordelijke, onzedelijke, idiote Millais. Je lag zelf graag met haar te weken in een badkuip, terwijl je als een sidderaal sidderde om de nabijheid van haar wulpse lichaam, wat je zo teder mogelijk beroerde, in alle hoeken en gaten, terwijl zij je periscoop verwende. Je werkte levenslang aan een onafgemaakt schilderwerk, waar een boer zijn vroegere geliefde herkent in een in de goot liggende prostituee. Je wilde graag gevallen vrouwen redden en opbeuren. Voorts was je geïnspireerd door Dante Alighieri en de Arthurlegende, voer genoeg voor mooie werken. Omdat je ouders tegen je liefdesrelatie met Elizabeth waren, trouwde je pas in 1860 met haar, op huwelijksreis naar Parijs en de Dordogne, dat had ze zeker verdiend, ook omdat ze al twee jaar verslaafd was aan het slaapverwekkende laudanum. Ze was geestelijk zwak gesteld. Toen jullie eerste kind doodgeboren werd, knapte er iets definitief in haar, ze begon hogere doseringen laudanum te nemen en ondanks het feit dat ze opnieuw zwanger werd, bleef ze zwaardepressief en uiteindelijk niet meer opgewassen tegen haar zwaarmoedige, uiterst verdrietige leven, waardoor ze koos voor een overdosis laudanum, al fataal vergald door dat wilsondermijnende goedje, op drieëndertig jarige leeftijd overleden in jullie huis te Londen. Je dreigde totaal krankzinnig te worden, je wilde haar achterna gaan, in je gedachten verzon je allerlei manieren, maar je wist je staande te houden met de combinatie van whisky en chloraalhydraat. Daarmee eerde je haar dubbel en dwars. Je ging op haar wazige niveau zitten en je zag haar vaak levensecht voor je als een onweerstaanbare geestverschijning. Toch ging de rouwband wel van je mannelijke trots en dook je met vele modellen in het liefdesnest, om te beginnen Fanny, die een en al erotiek uitstraalde, daarna de hitsige naaister Alexis, die sneller dan een naaimachine de liefde bedreef, en niet te vergeten je lange seksaffaire met de ongeremde Jane, die vaak plaatsvond in je zomerpaleis, het landhuis Kelmscott Manor. Door je verslavingsmiddelen beneveld, waande je dat zij Elizabeth was, want in wezen verlengde je met al die droomvrouwen je enige, ware verliefdheid op de liefste vrouw in je leven, je meest intieme geheim. Je zette je toekan een elegante hoed op en je liet hem op de rug van je lama rond de eettafel rijden. Je had de gekste dingen nodig om je geest te plezieren en om jezelf te ontspannen, ter compensatie van je hooggespannen, zielsuitwringende schilderkunst. Je kreeg een griezelige, zombie-machtige, afstotelijke uitdrukking op je gelaat en je vereenzaamde meer en meer, waardoor je werkelijk waanzinnig werd, maar zodanig, dat je wel de touwtjes in eigen handen hield. Na een geestvernauwende zenuwinzinking schilderde je nog wel 'Een visie van Fiammetta', een verblindende dame in een levenslustige, oranje jurk, die het aardse met het goddelijke verbindt, gezien de stand van haar armen, die zelfs een zesster vormen. Je kreeg hevige last van een nieraandoening, je probeerde te herstellen in het landhuis van een goede vriend, maar het mocht niet baten, je stierf, vierenvijftig jaar, terwijl sommige mensen tegenwoordig het dubbele halen, maar nooit zo intens en goed benut als jou geleefd hebben.

Dante Gabriel Charle Verslaafd aan droomv

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 71