In diepe aanbidding
(voor Sandro Botticelli (1445 - 1510))
Je bent geboren in de Via Nuova te Florence, in de Borg' Ognissanti, waar je je broer Antonio je de kunst van het goudsmeden leerde, maar jij had een andere kunstvorm in je gedachten en dus zat je vaak op het terras wat tekeningen te maken, terwijl je van koele citroenlimonade genoot. Het viel je ouders op dat je heel subtiel kon tekenen, waardoor je op je veerdiende bij een oude baas schilderlessen kreeg en via via kwam je op je zeventiende zelfs bij de meesterschilder Fra Filippo Lippi in de leer, wat een hele eer was en waar je veel van opgestoken hebt, hij leerde je hartverwarmend en nog gedetailleerder te schilderen, terwijl hij een behoorlijke religieuze tic had, want hij schilderde hoofdzakelijk heilige, roomse godsdiensttaferelen. De aartsbisschop van Hongarije, János Vitez, vroeg om kunstschilders, dus reisde je naar Hongarije om in Esztergom samen met anderen een fresco te schilderen, wat je aardig wat centen opleverde, waardoor je eenmaal terug een eigen atelier kon bekostigen. Meester Lippi had je zijn zegen gegeven en je kon voor jezelf aan de slag, wat je vol overgave deed en je werd uitgenodigd voor overdadige feesten bij de Medici's, die dol waren op verfijnde kunstzinnigheden, drank, lekkernijen en aangename gesprekken. Tijdens één van die roesverwekkende samenkomsten ontmoette je dé belichaming van dé Vrouw in de hoogst aangename gedaante van Simonetta Vespucci, je stond haar ademloos met open mond aan te gapen, terwijl ze een hoffelijk knikje naar jou maakte. Je vroeg je beschermheer Lorenzo de Medici wie zij was en hij vertelde je dat ze getrouwd was en in Genua woonde, maar vraag Giuliano maar eens wie ze is, die kan je pittige details leveren. Je ging op zoek en je ontdekte dat Piero di Cosimo haar op zeventienjarige leeftijd had geschilderd als Cleopatra met naakte, prille, stevige borsten en een halsketting van slangen. O, wat wilde je haar graag schilderen! Ze bleek dé schoonste vrouw van Genua en Florence te zijn en dat kon jij alleen maar ten diepste beamen, haar goddelijke schoonheid deed je bibberen van adorerende gekte. Toen Giuliano ook model stond voor 'Aanbidding der Wijzen', vroeg je om wat meer informatie over haar en dat kreeg je rauw op je dak, want hij schroomde niet om je te vertellen dat ze zeer bedreven was in bed en dat vele andere minnaars van haar dat volop bevestigden. Ondanks deze wrange schunnigheden liep je toch een keer op haar af en vroeg je de edelvrouw edelmoedig om voor jou te komen poseren, maar dit weigerde ze keer op keer, ze doorzag je verzoek en ze wees je heimelijke avances op hautaine wijze af, wat je diep krenkte, want waarom al die snobs en praatjesmakers wel en jij niet, terwijl juist jij deugdzame liefde voor haar koesterde. Als een ziel kan breken, dan is de jouwe gebroken op de dag dat je vernam dat je onbereikbare Simonetta op tweeëntwintigjarige leeftijd bezweken was aan longtuberculose. Je zou haar je verdere leven volkomen trouw blijven. Je werkte mee aan de muurfresco's in de Sixtijnse kapel, gepoch over het oppergezag van het pauselijk bewind, maar in gedachten was je enkel bij haar. Terug in Florence kreeg je last van psychische verwardheden, rare ontregelingen, onstuimige drankzucht en verontrustende identiteitsstoornissen. Je schreef een essay over Dante, je maakte illustraties bij zijn 'Inferno' en ondertussen zat je ook zelf in een onbarmhartige geesteshel, waardoor je vaak in de Arno wilde verdrinken, maar om haar bleef je leven, om haar in je schilderijen te verweven en te vereeuwigen. Je schilderde 'Primavera' en 'De geboorte van Venus', een krachtige icoon van de vernieuwende lente, terwijl velen in de vrouwfiguren de strakke, hemelse vormen van Simonetta herkenden, haar weelderige, blonde haren en je voortdurende smart om haar verscheiden. In één vrouwenportret heb je haar extreme schoonheid gericht postuum vergoddelijkt. Alle eeuwen overstijgend. Je las menslievende poëzie en samen met je oude meester Lippi, Perugino en Ghirlandaio maakte je een fresco-cyclus in de villa van Lorenzo de Magnificent in de zonovergoten heuvels bij Volterra.
Er kwam een drastische ommekeer in je leven toen je een volgeling van de Dominicaanse monnik Savonarola werd, die soberheid en kuisheid predikte, zodat je je 'duivelse' schilderijen verbrandde en zijn zwaar moralistische visie stortte je in de armoede, die hij ophemelde, maar jou geen goed deed. De radicale doemprediker is later vermoord, maar zijn desastreuze invloed bleef nog lange tijd in je hoofd rondspoken. Maakte je eerder nog prerafaëlitische details en softerotische afbeeldingen van vrouwen als Venus met de honingachtige rondingen zwaar aangedikt, nu kwam je steevast op de proppen met zwaarreligieuze monsterwerken als 'De mystieke geboorte van Christus'. Er was een duidelijke reden dat je nooit getrouwd bent, afgezien van je levenslange gedweep met de intens aanbeden Simonetta, bij de gedachte aan een huwelijk kreeg je al gruwelijke nachtmerries, zei je, een onnavolgbare warboel, maar er woonde ook een periode een oogverblindende jongeman bij je in huis met wie je seksuele handelingen verrichtte en je zwierf 's nachts vaak in de bekende homobuurten rond, terwijl je daar de bloemetjes buitenzette en enkelen van de Medici-clan waren ook van jouw kant en verdacht veel bij je aan het overnachten, niet dat dat ertoe doet, maar het verklaart ergens wel de overdag veelal onderdrukte spanning van je ware aard en dat je die gekluisterde energie gesublimeerd hebt tot weergaloze portretten.
Je stierf op vijfenzestigjarige leeftijd en geheel volgens je diepste wens werd je aan de voeten van Simonetta begraven, in de kerk van Ognissanti te Florence.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Sandro Botticelli
63
Geef je reactie op deze inzending: