Het hemelse opgehemeld
(voor Raffaello Sanzio da Urbino (1483 - 1520))
Je bent geboren in Urbino in de provincie Marche, waar je vader Giovanni Santi een hofschilder was, hij werkte voor de hertog Federico de Derde da Montefeltro, maar rond jouw geboorte is de goede man gestorven en bleef je vader in dienst bij zijn zoon Guidobaldo da Montefeltro, die getrouwd was met de voorname Elisabetta Gonzaga. Over het algemeen hielden de Montefeltro's meer van literatuur dan van beeldende kunst, maar omdat je vader ook een voortreffelijk dichter was, schreef hij een lofdicht voor de overleden hertog en verweefde hij dat met zijn adoratie voor Italiaanse en Hollandse meesters om Guidobaldo een beetje wegwijs te maken. Al gauw werd duidelijk dat je over een buitengewoon tekentalent beschikte en een haarfijn zelfportret uit je tienerjaren bevestigt dat nog steeds. Je leerde schilderen van je vader, waarbij hij je ook zijn meest subtiele schildergeheimen meegaf. Je diepgevoelige moeder Magia stierf toen je acht was en drie jaar later stierf ook je vader, je erfde zijn atelier met toebehoren, maar alles herinnerde aan hem en je huilde aan één stuk door, terwijl je stiefmoeder je probeerde te troosten. Ze had een fikse ruzie met je oom Bartolomeo, die vond dat hij meer te zeggen had over jou en dat je beter bij hem kon gaan wonen, want dan had je kans op een waardige toekomst. Hij beet echter in het stof en je stiefmoeder zorgde ervoor dat je in de leer kwam bij de zeer gedegen Pietro Perugino, die je als een echte vader alle benodigde kneepjes leerde, waardoor je op je zeventiende al zijn assistent mocht worden. Je werd zo door Pietro beïnvloed, dat er nauwelijks verschil te zien was in jullie voortbrengselen. Guidobaldo had een kring van literaire hofmakerij opgericht, waar je correcte omgangsvormen leerde, wat zeer wel paste bij je schone gladgeschoren gelaat en je lange, vrouwelijke manen. Elisabetta raakte zeer gecharmeerd van je uitstraling, ze likte steeds heel opgewonden met haar tong over haar bovenlip, ze had ergens zin in, dacht je, maar je begreep niet dat jij dat was, dus schonk je meer aandacht aan de wijn, wat je veel ellende bespaarde. Je werd bevriend met de humanist Baldassare Castiglione en met de heren Bibbiene en Bembo, die schrijvers waren en later kardinalen werden. Al die connecties zouden je nog goed van pas komen en op je eenentwintigste ging je naar Florence, waar je vier jaar zou blijven, de schilderwerken bestuderend en zelfs al voor de dag komend met je schitterende versie van de Madonna met het Kind, waarbij je Maria in blauwe en rode kleuren wikkelde, waarmee je je overleden moeder in overtreffende trap geëerd hebt. Je eerste grote werk was in de Sint-Nicolaaskerk te Città di Castello en daarna volgden vele werken in andere kerken, er was een prima wisselwerking tussen de roomse machthebbers en de werklustige kunstschilders, beiden werden er beter van. Via je vriend Pinturicchio werkte je ook een tijdje in Siena en het ging je voor de wind, wat nog vergroot werd door je vertrek naar Rome, waar je de laatste twaalf jaar van je turbulente leven hebt gewerkt en genoten. Het was paus Julius de Tweede, die je in dienst had gevraagd en je maakte een mooi portret van de oude baas, nogal een introverte knorrepot, maar je was allang blij dat je een grote fresco in zijn privé-bibliotheek mocht schilderen, in totaal voltooide je drie kamers en in de pauzes bewonderde je de luchtacrobatiek van Michelangelo in de Sixtijnse kapel, terwijl hij jou een vlegelachtige koekeloerder vond, die zijn kunststijl pikte. Michelangelo haatte niet alleen jou, maar ook Leonardo da Vinci, zeg maar zo'n beetje alle andere kunstschilders van formaat, want hij was zo paranoia als de pest en alles draaide om de as van zijn eigen piccalilly. Je was trouwens voornamelijk door Da Vinci beïnvloed, wat hij niet wilde weten, want zelfs dat zou hij als reputatieschade opvatten. Nadat paus Julius stierf kwam paus Leo de Tiende het Vaticaan bezetten en met hem had je een zeer intieme relatie, men denkt wel... Op je eenendertigste, het is haast niet te geloven, schilderde je de 'Sixtijnse Madonna', een perfectionering van je Madonna van tien jaar geleden, zo uitzonderlijk gaaf, spiritueel en geneeskrachtig, manman, wat een chique klasse! Zo'n vijf eeuwen later werden de twee engeltjes erop commercieel uitgebuit, het is maar dat je het weet. Twee jaar later schilderde je 'La Donna Velata', wat minstens zo mooi is als de 'Mona Lisa'. Intussen was je al twee jaar verloofd met de onbedorven Maria Bibbiena, maar tot een huwelijk kwam het nooit, daar je haar te ingehouden vond en wanneer je bol stond van de geilheid, wees ze je op botte wijze af, onder het mom van geduldige deugdzaamheid. Je hield er trouwens een wellustige minnares op na, de goedgevulde Margherita Luti, een vrijgevige bakkersdochter, die wel van zoete erotiek hield en er geen genoeg van kon krijgen. Dat was precies wat je nodig had na je inspannende precisiewerk en uit dankbaarheid schilderde je haar op 'La Fornarina', waarbij ze haar edele borsten ontbloot heeft en met haar linkerhand biedt ze haar linkerborst aan, met liefde, want daaronder klopte immers haar liefdadige hart. Heel fijntjes schilderde je haar opgezwollen tepels, de gitzwarte haren en het vijverachtige bierbuikje. Nog maar nauwelijks zevenendertig had je veel te onstuimige seks met haar, waardoor je last kreeg van koortsaanvallen en hartperikelen. De arts schreef de verkeerde medicijnen voor en daardoor legde je het loodje, terwijl Margherita wegkwijnde van zichzelf wijsgemaakte schuldcomplexen.
Nu lig je bij je verloofde Maria Bibbiena in een tombe van het Pantheon, wat Maria zeker verdiend heeft, want je trouwweigering had vooral te maken met je lage lusten, die je nog onvoldoende had botgevierd, maar die je ook vroegtijdig van de aarde duwden.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Raphael Santi
49
Geef je reactie op deze inzending: