Heet eten en een verhit debat
Als ik een verhaal ga vertellen waarin ik zelf een mooie rol speel wil ik het eigenlijk niet opschrijven, omdat ik een bescheiden mens ben, maar vrienden sporen mij aan. Zij verwachten dat anderen er wat van opsteken. Dus vooruit maar, een sigaret mag niet meer.
Lang geleden was er een klein Indonesisch restaurant gevestigd bij ons in de buurt.
Mijn vrouw en ik waren toen al zo oud dat we al volwassen kinderen konden hebben,toch is het lang geleden.
Het knappe van deze Oosterse keuken is dat er met betrekkelijk goedkoop vlees, vis en groenten de verrukkelijkste gerechten bereid kunnen worden. Wij gingen vaak. Er zijn niet zoveel Hollanders die het verschil tussen Chinees en Indonesisch eten weten. De eersten hebben hun gerechten meestal zo aangepast dat het snackbarvoer is geworden. Daarom hebben zij nu Wok restaurants en snackbars.
Het jonge paar in ons kleine Indische tentje werd een beetje onze vrienden. Zij maakten hun eten zo heet als ik graag wilde en voor mijn vrouw maakten ze het zachter. In die jaren had ik nog als motto: 'Drie dingen kunnen nooit te heet zijn soep, Indisch eten en vrouwen.' Opschepper!
Er was een bevriend echtpaar dat ook wist wat lekker was. Als we met zijn vieren kwamen belde ik en vroeg om Kampong Food. Voor twee personen was het teveel werk en de inkoop te duur.
Wat genoten we! Ook van de gezelligheid. Aan het eind van de avond sneed de eigenaar een doerian in stukken. Een heerlijke vrucht die zich voor uitroeien beschermd door enorm te stinken. Maar zo'n doerian is ongetwijfeld de lekkerste vrucht op deze wereld. Nog een koffie tubruk en een kretek sigaret en we gingen voldaan naar huis.
Op een avond zaten mijn vrouw en ik weer heerlijk te eten. Er kwamen drie aangeklede drollen binnen, die meteen het vrouwtje lastig begonnen te vallen en zelfs betasten. Haar man wist niet wat hij doen moest. Mijn echtgenote wel. Ze zij gewoon dat ik het even moest regelen. Andere vrouwen zeggen juist dat hun man zich er buiten moet houden. Mijn vrouw had een onbegrensd vertrouwen in mijn diplomatieke gaven. Als er echter ergens een spijker in geslagen moest worden, moest een vriend het doen. Mijn eega kwetste daarmee mijn ego, maar ze had gelijk.
Ik stapte dus op het drietal af en zei: 'Heren u doet mij verdriet door mijn dochter zo te behandelen.' Het gajes lachte en zei dat ik geen bruine dochter kon hebben. Ik vertelde over mijn exotische vrouw die onder een vuilnisauto het leven liet. Het werd even stil, maar het klieren konden zij niet laten.
Toen herinnerde ik mij dat er achter de winkel nog een doerian lag. Zonde, maar deze heerlijke vrucht moest uitkomst brengen. Ik sneed de deze zaligheid in drie stukken. Bij de tafel van de drie musketiers smeerde ik de gezichten van die jongens vliegensvlug in. Het was nog niet zo makkelijk een had de tijd gekregen om zich te verdedigen, toch kreeg ook die zijn portie. Ik riep dat ze vlug naar een eerste hulppost moesten gaan en tegengif voor doerian vragen, anders waren ze binnen een uur dood. De list lukte. Stinkend en jammerend verlieten zij mijn dependance van de hemel. Althans dat dachten ze. Ik had de deur op slot gedaan en eiste dertig gulden. Ze betaalden nog ook.
Dat was gerechtigheid en een zoet winstje voor mijn Indische vriend.
Mijn levensgezel vond het zonde van de doerian. Als ik nog even was blijven praten was het drietal best rustig geworden.
Natuurlijk had ze gelijk, we namen nog een kretek en ik at en dronk zoveel dat de eigenaar toch nog een winstgevende avond had. We moesten nog even blijven, misschien kwam het drietal wel terug. Dat gebeurde niet. Nog lang zouden zij last hebben van de stank van de doerian. In de zaak werd de afzuiger hoger gezet.
Wat een heerlijk leven, waar is het gebleven?
Als u meer over mijn vrouw en mijn streken wilt lezen Koop dan mijn boek: 'Als ik me ophang breekt het touw.'
Kijk op de site van: www.uitgeverijdebrouwerij.nl
simpc.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: humor
doerian
200
Geef je reactie op deze inzending: