De zwerver
Hillebrand begon nu te zwerven en hij kwam niemand meer tegen. De bossen werden maagdelijker en de kruiden hadden rare bloemen.
En de verkeersbordjes hielden op en ook was er geen verkeerslantaarnlicht meer op de paden door de maagdelijke wouden.
En de sneeuwpoppen met rode haren vielen onafgebroken uit de hemel. En af en toe vond hij een boshuis en daar vond hij een krop sla, plukte het en op de plek waar hij de wortels brak legde hij het volgende gedicht neer: Ik bid voor u.
En weer verder en verder ging hij en ook hier een spaarzaam verkeersbord dat hem leidde in een open veld met teunisbloemen, hij baande zich een weg door deze zeer hoge planten met gele bloemen zonder een plant en bloem maar te kneuzen en vond toen een boerderij met een oranje worteltjesveld.
Hij knielde bij een bosje wortels neer, sneed vervolgens de worteltakken door en nam de wortels en daar legde hij zijn Heilig gedicht neer: Ik bid voor u.
En alweer ging hij verder het diepe bos in. Hij dronk water uit sloten.
Hij liep in zijn kuise onderbroek.
Omdat hij een id-kaart had kon hij ook naar alle buitenland, nu dat was wel leuk. Maar die id-kaart hoefde hij nooit te tonen omdat hij door de struiken met blauwe bramen ging waar geen kgb-man in de buurt was, nu zijn benen werden er wel vol striemen en strammen van.
Hij vond een diertje dat met hem optrok in zijn zwerversbestaan tot in de eeuwigheid, Snow de witte kat.
Snow had witte voetjes en zij trappelde zachtjes op zijn borst als hij wakker moest worden of liep achter haar staartje aan in rondjes als IJsbrand in rondjes dacht.
En haar roze neusje rook voor IJsbrand een pan met soep.
IJsbrand kwam nu aan bij de melkfabriek, een fabriek tellend honderd etages hoog. En de poes leidde hem naar een pan soep in de fabriek.
Het was kippensoep. Ze stalen een kipje uit de soep en ze legden meteen een gedicht in de pan soep: we bidden voor u en voor uw soep!
En toen zwierven de zwerver en zijn witte ziekenhuispoes verder en alras verdwaalden ze in een weiland zonder einde scheen wel.
En ze werden moe. En weer vielen er hagelstenen uit de hemel.
En uiteindelijk ijslolly's.
Tenslotte zagen ze een tuin waarop op een gouden schotel balletjes gehakt lagen in tomatensaus.
IJsbrand nam ze van een schoteltje en smulde ervan zo overheerlijk, ook zijn katje was in de zevende hemel. Ze deden wel eerst een gebedje tot God voor het gehaktballetje. Ze verorberden de gehaktballen en het leek wel of er steeds meer gehaktballen op het schoteltje tevoorschijn kwamen.
Het was overgoten door tomatensaus.
En toen IJsbrand net bezig was met een gouden potlood zijn gebedje te schrijven om de boer te danken voor de gehaktballen schoot de boer onmiddellijk zijn boerderij uit, het was boer Koopmanskop en die was niet gediend van de blote zwerver met alleen maar een kuise onderbroek aan met een witte ziekenhuispoes die ook gebedjes schreef en deed en van zijn gehaktbal proefde.
De boer greep naar zijn bijl en vloog er meteen op af naar Ijsbrand.
Hij wilde er het hoofd van IJsbrand mee afslaan.
Nog net op tijd deed het witte katje een gebedje tot de hemel.
En daarop verscheen Onze Lieve Heer die tegen boer Koopmanskop zei: Ik bid niet voor u!
En toen pakte de Heer een blikstemschicht vanachter de wolken en zette er een hamer op en daarmee verbrijzelde Hij in één klap de schedel van de boer.
De boer viel met een doffe dreun dood ter aarde neer.
Onze Lieve Heer gaf nu de sleutels van de boerderij van Boer Koopmanskop aan het witte katje.
Het witte katje was namelijk heel behendig met de moeilijkste sleutelgaatjes en kon elk deurtje openen met welk sleuteltje ook.
En toen het witte katje een klein deurtje had weten open te krijgen was er grote blijdschap in het hart van IJsbrand.
Er was een kamer en een bed noch nooit zoiets moois gezien, en kleding van goud en een hoedje voor hem van zilver. En hij mocht er dromen krijgen op dat bed zo zoet en zoveel hij maar wilde naast het kattenbedje voor zijn geliefde witte poes Snow.
home.nlGeplaatst in de categorie: vriendschap
zwerver
242
Geef je reactie op deze inzending:
Mooi vertellend hoe je vaak de bijstand nodig hebt van een minder en/of kleiner wezen.
De wreedheid van de welvarende, gezettelde mens komt hier ook duidelijk in beeld.