DE VERGETEN FLES (eerste deel)
In het heerlijk geurende eikenbos liepen een jonge man en een jonge dame naast elkaar.
Er daalde een fris regentje neer.
Zij haalde een lege fles uit haar tas en liet er regendruppels in vallen.
"Kijk," zei ze tegen haar vriend. "Onze liefde zal altijd zo schoon zijn als het water uit de wolken."
"Niets is mooier dan die wens," antwoordde hij en plukte wat bloesems en blaadjes van een braamstruik, duwde hen de fles in. "Ons komende huwelijk krijge de reinheid en kracht van de bloei van deze zomermaand."
Spoedig klonken er harde donderslagen en schitterden felle bliksems; de donkere hemel liet striemende stralen water vallen. Het verliefde paar rende snel voort om te gaan schuilen bij de boerderij aan de rand van het bos.
De fles stond schuin tegen de voet van een dikke boom, neergegooid en vergeten...
Het werd herfst. Een koude wind blies gele en rode bladeren voor zich uit. De fles, half verborgen onder het gevallen lover, was nog vol regenwater. De hazen, eekhoorns en hermelijnen sprongen over het glazen ding, dat daar al enkele maanden lag.
Er woei een bladerpropje van de bekende hopplant in de hals van de fles en sloot deze af. Dat propje sprak zelfverzekerd:
"Ik kom van de hopplant, die bij mensen zo geliefd is. Ik moest tot bier gemaakt worden om bij feest voor vreugde en vertier te zorgen. Maar om dienst te doen als dop vind ik ook goed. Ik zal mijn bestaan slijten als strenge wachter van deze fles."
Huibert, het zoontje van de boswachter, huppelde over de hard gevroren grond van het winterbos. Het jochie ving vallende sneeuwvlokken in zijn handen.
"Hee, die fles neem ik mee naar huis!" riep hij uit.
De fles kreeg een plaats in het tuinschuurtje. Huibert vroeg zich af wat die grauwe dingetjes in de bleekbruine vloeistof waren.
"Dat zijn oude blaadjes en bloesems van de braam," wist vader.
"Die zal ik dan ook goed bewaren," dacht Huibert. Hij haalde de prop van hopblaadjes uit de fles. Daarna kneedde hij wat witte watten tot een hard balletje en dit werd de nieuwe dop.
Elke dag kwam Huibert in het schuurtje.
"Wat zou ik met mijn fles kunnen doen?" vroeg hij zich af. Vele gedachten kwamen in hem op.
"De vloeistof wordt steeds donkerder. Misschien is het over een poosje wel een drank, die heel lekker smaakt," ging het door Huiberts kleine hoofdje. "Als dat zo is, ga ik met mijn fles naar het dorp toe. Al mijn vriendjes mogen er dan uit drinken. Of nee, ik weet nog iets beters. Ik ga de fles voor veel geld aan het café verkopen,"
Huibert ging in de tuin een grote sneeuwpop maken. Maar daarbij schiep hij ook de nodige denkbeelden.
"Stel je voor dat de vloeistof in mijn fles toch niet zo lekker is... Ja, wat dan? Die drank zou misschien toch nog een goed geneesmiddel kunnen zijn. Ik zou dan door heel het land kunnen gaan zwerven. Als er kinderen zijn die ziek op bed liggen, geef ik hun wat van mijn vloeistof. Ze springen gezond en wel weer op de been.
Er kan wel ergens een oma zijn, die het erg benauwd heeft. Met mijn wondermiddel smeer ik haar hals en borst in. Zo'n oude vrouw zal weer ademen als een meisje, dat aan sport doet! Ja, ik word een bekende apotheker, zo jong als ik nog ben!
Maar stel je voor dat ik géén mensen kan genezen met mijn fles. Wel, ik kan er wat van over de planten uitgieten. Ik zal dat eens doen bij anemonen die slap neerhangen. Dat worden dan weer frisse en gezonde bloemen."
Maar wat Huibert ook bedacht, 's avonds stond er een stevige en welgevormde sneeuwpop in de tuin. Zijn handen waren net zo druk bezig geweest als zijn gedachten.
Dikwijls sprak hij met zijn vader en moeder over de fles. Ze lachten hem daarmee uit.
"Jongetje, laat dat onnozele ding maar leeglopen in de gootsteen. De ratten in de rioolbuizen zullen jouw hooggeëerde drank best waarderen."
(wordt vervolgd)
live.nlGeplaatst in de categorie: drank
WEGGOOIEN
129
Geef je reactie op deze inzending: