Zijn vrouw niet met eerbied behandeld

Uitnodiging

''Zeg darling, we moeten toch een keer Alie en Wim de gelovige uitnodigen om bij ons te eten. Wij zijn bij hun al twee keer geweest, vind je niet?''
''Ja Wouter, dat lijkt mij ook, maar ze hoeven mij niet meer te vragen, de laatste keer moest ik bijna kotsen, wie geeft nou zijn gasten rode kool met piepers en gebakken bloedworst te eten en havermoutpap als toetje. Trouwens de aardappelen waren nog aangebrand ook en havermout lust ik helemaal niet. Bij ons thuis vroeger maakte mijn moeder ook havermoutpap voor we naar school gingen, ik moest het niet, want er zaten dikke vellen in. Tegenwoordig kan je havermoutpap in pakken kopen, die is wel te eten, want er zitten geen vellen in. Je mag ze wel uitnodigen voor een etentje, maar je geeft hem hoogstens twee borrels, anders wordt die bijbelvorser weer vervelend.

Alie en Wim waren blij met de uitnodiging en kwamen tegen vier uur. Alie had een bosje tulpen voor Mien meegenomen. Mien was er blij mee en gaf haar een kus. Wim had ook een zoentje van haar verwacht, maar dat kon hij wel vergeten, want Mien vertrouwde hem voor geen cent,want toen hij vorig jaar met de Kerst op visite was en hij plotseling in de keuken kwam waar Mien de konijnenbouten aan het braden was, greep hij haar plotseling tussen de benen, de schoft.

Gezellig zaten ze te praten over de buren in de straat en over die rooie, die ruzie met Mien had gehad. Toen die rooie nog een grote herder had liet ze haar hond vaak vlak voor de deur van Wouter en Mien poepen. Mien werd weer opgewonden en kreeg blosjes op haar wangen toen ze er weer over spraken en naar die rooie was toe gegaan om haar uit te kafferen. Alie genoot van haar verhaal, maar toen Mien opstond uit haar stoel brak er een stoelpoot. Meteen commentaar van die bijbelvorser:
''Mien, je bent veel te zwaar voor die stoel, je moet afvallen.''
Ze dacht, dat moet die baardaap zeggen, hij is zelf veel te dik met z'n zedige smoel.

Na de koffie met een appelgebakje kwam de jonge borrel op de tafel. Alie, die er verzorgd uitzag in haar lange gebloemde jurk met sieraden om beide armen, dronk geen jenever, maar wilde graag een cola.
''Jezus, dat heb ik niet in huis.''
Toen zei Wim:
''Wij hebben thuis nog een doos vol staan.''
Tegen zijn vrouw:
''Haal er maar twee blikjes uit en niet meer, begrepen?''
''Ja Heer'', en ze trok haar jas aan en ging.

Mien dacht, wat krijgen we nou, ze zegt Heer tegen haar man, nou van mij kon hij wat, bal gehakt dat hij is. Wouter had het ook door en zag aan zijn vrouw, dat ze opgewonden raakte en die Wim graag eens de waarheid wilde zeggen en dat hij zijn vrouw met eerbied moet behandelen.
Spoedig was Alie weer terug met twee blikjes cola en Mien schonk voor haar een glas cola in. Ze had medelijden met Alie, die volgens haar honds behandeld werd door haar man.

Wouter schonk voor derde keer de glaasjes vol met jenever en Mien zag dat en gaf haar vent een harde schop tegen zijn been om hem te waarschuwen die bijbelvorser geen drank meer te geven, want hij werd al luidruchtig en hij had de gore moed het kapsel van Mien af te kraken. Wat een ploert, dacht ze. Je zou toch verwachten, dat een gelovige man, die bijbelles gaf in de kerk, intellectueel kon praten, maar wat hij zei, was allemaal pulp, zelfs de minder ontwikkelde Wouter bracht het er beter van af.

Mien ging maar vast de tafel dekken en Alie hielp haar. In de keuken hoorden ze die twee luidruchtig te keer gaan.
'' Is het echt waar, dat je je man met Heer aan moet spreken?''
''Ja, dat heeft hij zo bepaald, want in de bijbel staat, dat de vrouw onderdanig voor haar man moet zijn.''
''Je moet dat niet nemen Alie, je moet van je af bijten.''
''Dat heb ik een keer gedaan, maar dan slaat hij mij.''
''Nou, dan heeft hij geluk, dat ik niet zijn vrouw ben, want dan had ik hem snel de deur uitgeschopt.''

Toen ze aan de grote gedekte tafel zaten en de schalen met het dampende eten, aardappelen en spruitjes en jus met karbonaden klaar stonden, vroeg Wim stilte om te bidden. Wat hij toen zei was heel raar.
''Besteed je geld aan allerlei soorten sterke drank en geniet van een vrolijk feestmaal en spruitjes lust ik niet, dank u lieve Heer.''
Meteen erna zei Alie:
''Wim, drank maakt je luidruchtig en stom.''

Mien was in staat de oorlog te verklaren aan die hufter, maar hield zich rustig en zei:
''Ik heb nog een blik met sperziebonen, lust je die wel?
''Is goed Mien, van spruitjes krijg ik diarree.''
Dat werd Alie teveel, ze stond op en gaf haar vent een klap op zijn wang. Zo Heer, dat heb je verdiend en ik ga van je af, vuil serpent.''
Van het etentje kwam niks terecht, Wim stond op en vertrok en iedereen kon van hem het schompes krijgen.
Alie huilde tranen met tuiten en bleef die avond en nacht bij Wouter en Mien.