Pupil van de week
“Ik heb lang getwijfeld. Doe ik de schaar of doe ik het niet. Uiteindelijk heb ik het maar niet gedaan. Ik wilde die jongens van de tegenpartij niet onnodig bang maken. Had ik het maar wel gedaan....”
Op 4 maart was het eindelijk mijn beurt om met de grote mannen mee te doen. Vooraf had ik wel wat buikpijn, maar ik hoorde van mijn papa dat de grote man van Voetbalvereniging Vogelwaarde ook altijd eerst een toertje naar de wc maakt, voordat hij op het veld verschijnt. Dat stelde me wel wat gerust. Natuurlijk moest er eerst een groepsfoto worden gemaakt. Die moest een paar keer over omdat er iemand een banaan in zijn mond had. De grote man van VV Vogelwaarde staat er trouwens niet op. Drie keer raden waar hij was.
De warming-up was vrij heftig. Die mannen hun benen zijn langer dan die van mij en op een of andere manier moest ik 4 stappen zetten, als zij er 1 deden. Maar ik heb het volgehouden. Daarna heb ik lekker wat balletjes mogen trappen met mijn nieuwe beste vriend nummer 99. Wat een man! Ik heb zijn voetbalplaatje laten uitvergroten en in posterformaat boven mijn bed gehangen. Weg met Robben en Klose.
Ik weet niet of de scheids het misschien te zwaar vond, maar ik mocht de bal naar de middenstip brengen voor de aftrap. Daarna moest ik twee euro op het veld gooien, die ik daarna in mijn broekzak mocht stoppen. Heb het daarna nog eens met geld uit mama haar portemonnee geprobeerd, maar dat werkt blijkbaar alleen bij scheidsrechters.
En toen kwam mijn moment. Ik ben 3 man van de tegenpartij gepasseerd. Ze kwamen nog niet eens in de buurt, zo snel was ik. Daarom heb ik de schaar maar achterwege gelaten. Het was al pijnlijk genoeg voor die mannen. De keeper stond ook nog eens op het verkeerde been en toen heb ik gescoord. Na een ererondje te hebben gemaakt, kreeg ik van de scheids een mooi vaantje en mocht ik plaats nemen in de dug-out. De grote man van Vogelwaarde was blijkbaar te laat van de wc gekomen, want die zat ook in de dug-out in plaats van dat hij op het veld stond.
Daarna is het even zwart geworden voor mijn ogen. Alsof het een slechte droom was. Mijn grote voorbeelden verloren de wedstrijd. Ik hoopte dat ze me nog een kwartiertje in zouden laten vallen, zodat ik kon laten zien hoe het wel moest, maar helaas. Ik was ‘not amused’. En dat hebben ze geweten ook. Ik heb een klein beetje overdreven in de kleedkamer. Kwaad kijken, beetje huilen en dreigen dat ik naar huis zou gaan. Maar ik moest ze natuurlijk wel even duidelijk maken dat dat dus echt niet kan. Je vraagt niet iemand pupil van de week te zijn om vervolgens zijn dag te verpesten. Dat weten ze nu dus en ik denk niet dat het nog eens zal gebeuren.
Later zat ik te denken dat we eigenlijk helemaal niet verloren hebben. Volgens het scorebord was het 2-3, maar ze zijn even vergeten dat ik ook nog had gescoord. 3-3 dus. Dat wetende, en met nummer 99 boven mijn bed slaap ik nu een stuk lekkerder.
Een 6-jarige voetbalfan
hotmail.comGeplaatst in de categorie: sport
voetbal
547
Geef je reactie op deze inzending: