Bellenblaasgevoel

Ik wilde een racefiets. Dat was een probleem. Mijn ouders hadden het geld niet. Toch wilde ik een racefiets want ik was al zeven jaar. Mijn vader worstelde zich door krantenadvertenties van tweedehands fietsen en noteerde vier adressen. De advertenties spraken van jongensfietsen. Niet van racefietsen. Ik durfde niets te zeggen.

Gezamenlijk trokken wij er op uit. Dit was mannenwerk. Ik kon hem goed ruiken, achterop zijn fiets met mijn neus tegen zijn zwoegende rug. We hadden tegenwind.
Zwervend door de achterbuurten van de stad, keurden wij drie barrels af, door de verkopers aangeduid als: een karretje in prima staat. Mijn vader bleek een onverbiddelijk keurmeester. Wij gingen verder. De wereld rook naar elektriciteit en de avondzon speelde met de wolken en mijn vaders haar.

De laatste verkoper op onze lijst was een aangeschoten man met tatoeages en een bierbuik die onder zijn hemd uitstak. Hij wees op een jongensfiets tegen de muur van zijn huis. ‘vijfentwintig gulden, geen cent minder’!
Mijn vader zuchtte: ‘Ik heb niet meer dan twintig’.
De man spuugde op de grond en zei: ‘Je boft dat ik een goeie vent ben. Twintig gulden, handje contantje’. Hij sloeg mijn vader met een vuile hand op zijn schouder.
Geld wisselde van eigenaar en de man verdween achter zijn voordeur Daar stonden we dan. Mijn vader en ik, met een roestige zwarte fiets. Een opknappertje.

Met mij achterop en onze aanwinst aan zijn rechterhand meevoerend, trapte mijn vader naar huis. Twee dagen werd mij de toegang tot de berging van onze flat ontzegd. De derde dag mocht ik kijken. Brandend van nieuwsgierigheid probeerde ik zo nonchalant mogelijk de trappen af te lopen. Maar als vanzelf ging ik steeds sneller en stormde uiteindelijk de kleine werkplaats binnen. Daar stond mijn fiets. Paars. Met een roodwit geblokt zadel. Het stuur had mijn vader ondersteboven gemonteerd. Een racefiets! Ik sprong er op en vloog door de straten, in gedachten Eddy Merckx en Joop Zoetemelk ver achter mij latend in een zinderende etappe. Ik had een vreemd aangenaam gevoel in mijn liezen en op mijn kruintje.

Jaren later ging het mijn ouders veel meer voor de wind en kreeg ik een echte Gazelle met twintig versnellingen. Maar hoe ik ook trapte op de verchroomde pedalen, nooit meer bereikte ik het gevoel van het rijden door de straten uit mijn vroege jeugd, op die oude paars geverfde kleine fiets.

jeugd herinneringen herinneringen geluk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 3 stemmen 129