Een uitstekende arts met een geheim
Ze herstelde zieke hartklepjes en ze repareerde schedeltjes.
Ze gaf bloedtransfusie na bloedtransfusie terwijl ze nog gewoon leefde. Terwijl ze nog gewoon leefde. Later zagen de mensen haar in de doodskist. Ze was overleden aan een hartklep,aan een zieke hartklep. En ze zagen haar hele grote opgezwollen billen. En de mensen begrepen maar niet dat zij zo een paar stevige en grote billen had. Dat hadden ze nog nooit opgemerkt aan die vrouw,aan die eerbiedwaardige vrouw. Haar heupen waren zo overweldigend breed.Waarom nu? Dat was vroeger nooit zo. Zij was een heilige engel. De vrouw had een verleden. Maar wat voor verleden wist niemand. Mocht niemand op aarde weten.
Ze had een verleden, dat wisten de mensen. Maar wat dat mochten ze alleen naar raden. Goed de vrouw was heengegaan. Wormen van allerlei soort knaagden aan haar. Aan haar heupen,haar rug en aan al haar geliefde en minder geliefde delen. Dag en nacht vraten de wormen aan al haar vlees. Nooit was de vrouw gehuwd geweest. Ze was chirurch en genas de kinderen, hechtte met draad en naald hun voetbeentjes,hun polsen,hun hoofdjes. Het was werkelijk een lieve vrouw. Na tien jaar werd haar grafzerk opengespit. En haar doodskist werd opengebroken en een man in het zwart met een hoed op zijn hoofd wierp er met walging en met veel geweld de vieze beenderen in haar kist bij haar lijk van een hele vieze en rare vent. Waarom eigenlijk? Het gebeurde zonder publiek in een geest van schande en schaamte.
In haar opengebroken lijkkist werden de vieze en vuile beenderen gesmeten van een rare en vieze en onbekende vent. Haar nog opgezwollen zeer brede heupen die nog niet aangevreten waren door de wormen kleurden rood en werden vervolgens zwart.Door het vieze gewormte zwollen haar delen nog op.Voor eventjes. Daarna timmerde de man met de zwarte hoed de lijkkist heel stevig dicht met grote zware spijkers met grote ijzeren koppen,voor eeuwig.Echt met de meest zware en stevige spijkers met de grootste ijzeren koppen timmerde hij de lijkkist dicht. En daarna belandde de ziel van die vieze en rare vent met de hare in een vuile en donkere gevangenis. Voor een lange en nare tijd. Oh wat schreidden ze samen aan zware ketens in een vies en donker ,een heel vies en koud en donker hok. Zonder licht,zonder verwarming achter slot en grendel.
Samen troostten ze elkaar voor een eeuw vast aan ketens. En uiteindelijk mochten ze lief samen beide naar de hemel. Ik weet niet en nog steeds niet de vroegere zonden van deze vrouw en haar vreemde ooit vieze vriend. Nee ik heb niet het recht om dit te weten. Wat ik wel weet en mag weten is dat deze eerbiedwaardige vrouw in de gebeden van de gelovigen wordt herinnerd. De gelovigen herinnerden haar in hun gebeden voor haar mooie werk voor gewonde en zieke kinderen. Maar wie was toch die vuile en weerzinwekkende en volledig onbekende man wiens beenderen in haar geopende lijkkist met walging werd gesmeten?
die misgevormde vuile beenderen van een mismaakt slecht en daarom ook volledig onbekende man?Waarom moesten ze samen zijn? Uiteindeliojk toch samen zijn?
Zo een eerbiedwaardige vrouw, waarom moest zij uitgerekend nog samen zijn met zo een afschuwelijke vreemde vent met misvormde beenderen haar lijkkist in?
Zij verdiende dat voor eeuwig!Daarom!
En ze moest die pijn met hem ooit en de smart en de pijn die zij hem veroorzaakt eens had met haar geweldige brein tot haar laatste penny terugbetalen tot haar laatste dag in haar cel met hem. De man kwam blind in de hemel .Maar zij kwam gezond in de hemel.Hij mocht nooit meer zien maar was wel in de hemelse vreugde. Maar mocht daar nooit meer zien. Ogen kreeg hij nooit meer terug.Hij mocht nooit meer ogen hebben.Het licht in zijn ogen mocht hij van God nooit meer terug krijgen.Hij mocht haar voelen maar mocht haar nooit meer zien. Dat geloof ik.
Ze werd beroemd en met portretten in het ziekenhuis werd ze geeerd.
Achter de microscoop zat ze urenlang te strijden tegen ziektekiem en bederf.
Tegen bacil en alle ongerijmdheden der natuur.
In verstilde gangen was ze er altijd voor de zieke.
Ze werd steeds beroemder en uiteindelijk ging ze wonen in een hoge toren.
Haar wetenschap en haar verdiensten gingen boven haar man.
Die verstootte ze en ze nam een ander.
Een nog veel beroemderder man dan haar zelf.
En nog hoger kwam ze in de toren te wonen.
Achter vensters en ruiten van robijn en groen smaragd.
Ze werd nog geliefder en herstelde met naald en draad wonden van velerlei.
En ze kreeg onderscheiding na onderscheiding.
In haar graf was ze weer herenoigd met haar vroegere man.
Hij was afstootwekkend en zonder ogen.
Over de akkers slechts gure wind en voortdurende neerslag van visjes uit de wolken.
Haar grafkruis was hoog en zwaar.
Ze hadden een pijnlijke worsteling met elkaar om de liefde weer goed te maken.
Voor elkaar en voor God.
home.nlGeplaatst in de categorie: verdriet
arts
158
Geef je reactie op deze inzending: